長き一日

June, 18 2011

長き一日

第一の空手選手生涯最後の試合が迫って来ている。そのために、今日は８時過ぎに家を出る。朝練に参加するためだ。朝練を指導するのはＫ先輩という相当キャリアーの長い先輩だ。あれくらいの空手歴のある先輩は大抵もうとっくに練習なんかしなくなっていて、ただ偉そうに座って「よしよし」という人がほとんどだ。だけど、４０代後半のＫ先輩は今でも現役で、若者に負けないくらいハードな練習をし続けている。実際に戦った感触も相当の手ごたえがあり、全盛期の若者と互角以上に渡り合える。尊敬できるＫ先輩に出会えてよかったなと思う。

１２時ごろにへとへとで帰宅すると、まっすぐにシャワーへ。１時間半の大切な休憩時間を特にこれといったことをせずに過ごし、再び家を出る。今度は百合丘道場の指導をしなければならない。先週から自転車で行くことにしている。以外と早くて、２０分ちょっとで着く。音楽を聴きながら、ゆっくりとペダルを漕ぎなら気持ちの良い向かい風を浴びる。これは一種のクールダウンで、トレーニングするために自転車を走っているわけではまったくない。

小学３年のＭくんはいつもながらもう道場の前で待っていて、ひたすら大人を困らせる質問をしてくる。

低学年の子はまだ空手どころではないのだが、一つ一つの身動くが可愛く、微笑ましい。日頃何を考えているのか、興味津々だ。でも、おそらくはまったく何も考えていないんだろうな、とも思う。だが、そこもまた羨ましい！　世界旅行に出かけてたら、彼らを観察できなくなると思うと、少し寂しい。帰ってきたら、もう立派に育っているのだろう。

高学年の子はよく頑張っていて、偉そうに教えるよりは、彼ら自身の発想でクリエーティブにどんどん身体を動かすように指導。半年前までやる気のないだらだら団だった土曜日の少年高学年クラスは、いつのまにか一生懸命に練習するようになった。だが、その分遊ぶときも一生懸命で、指導するこっちが疲れてしまう。

子どもたちが帰ると一時間の空き時間があるので、近くのスーパーで軽食とジュースを買ってちょっと休む。その後は大人が来るまで音楽をかけながらひたすらサンドバックを打つ。気持ちの良い汗をかき、すでに身体が温まった状態で一般部に突入。人数が少ないので、いつもとちょっと違ったことをやり、ハード過ぎず楽過ぎずの内容お目指す。一日身体を動きっぱなしの僕は最後でへとへとになり、着替えながら疲れの限界を感じる。いつものようにＳさんとゲームの話をし、少し元気づけられる。

帰りはまた自転車でクールダウン。自転車を走りながら、こういう生活も残りわずかだな、と実感する。なんだかんだで、充実した毎日を送って来た気がする。まったく寂しくないと言ったらうそになるが、次の生活が楽しみで、あまり深く考えたりはしない。

帰宅してこの文章を今書き終えた。明日は早起きだが、寝る前に、一日の最後をゲームで締めくくるとしよう！

Pechduif

June 6, 2011

Pechduif

Het was al donker. Samen met mijn vriendin was ik met de fiets op weg naar huis. Nadat een auto langs was gereden, vloog er opeens iets met harde vaart op de grond langs de kant van de weg. Het bleek een duif te zijn. Hij bewoog niet meer. Waarschijnlijk aangereden door de auto die net langs gekomen was. Hij leefde nog wel, maar kon niet meer vliegen, noch bewegen. Het leek erop dat hij zijn poten kwijt was geraakt. Ik wou doen alsof ik niets gezien had en wegfietsen, maar mijn vriendin zei dat ze de duif wou redden. Ze belde de politie. Ik voelde me opeens schuldig, omdat ik die duif zomaar in de steek had willen laten. Als je goed naar hem keek, zag je hem diep ademhalen, zijn hele buik bewoog mee. Het was net een boxer die knock-out was geslagen, en nu diep ademend op de grond lag uit te rusten.

Beetje bij beetje, ontstond er een klein plasje bloed om hem heen. Het duurde bizar lang voordat de politie kwam.

Terwijl ik naar de lijdende duif keek, herinnerde ik mij ontmoetingen die ik eerder in mijn leven met andere duifen gehad had. Als Nederlander, en al helemaal als een in Amsterdam geboren Nederlander, was dit natuurlijk niet mijn eerste kennismaking met een duif. Zo herinnnerde ik mij nog goed dat ik als kind in de auto met mijn vader eens moest schrikken omdat de duiven op de weg tot op het laatste moment niet weg vlogen. Nog een seconde, en we zouden er een doodgereden hebben. Maar, mijn vader had mij toen geleerd, dat duiven altijd tot het laatst blijven staan, en net op tijd weg vliegen. De duif die hier nu lach te leiden, was echter net te laat geweest.

Er lag ook eens een dode duif in onze straat. Ik was met een vriendje naar huis gerend om dit aan mijn moeder te verwittigen. Mijn moeder had toen de dode duif begraven. Ik vondt die goede daad van ons fantastisch, en vroeg me af of deze gebeurtenis misschien in de krant zou komen.

 Niet al mijn ontmoetingen met duiven hadden echter iets met aanrijdingen en doodgaan te maken. Zo vloog er toen ik 6 was bij ons thuis ineens een duif naar binnen. Ik schrok mij een ongeluk, en was doodsbang voor de duif. Mijn moeder pakte de duif meteen beet, en al knuffelend bracht ze hem weer naar buiten.

Veel later, toen ik ongeveer 15 was, op weg naar school met mijn vriend uit de buurt, had ik een ontmoeting met een andere vogel.

We waren aan het wachten voor het stoplicht. Naast ons op de weg, stond een roodborsje. Jawel, een roodborsje, geen duif. Net toen ik dacht dat dat vogeltje daar maar gevaarlijk op de weg stond, botste er een auto die met harde vaart aankwam flink tegen hem aan. Het vogeltje vloog meteen de bosjes in. Voor de wielen van de auto die voor het stoplicht gestopt was, lag half het lichaam van het beestje dat nu waarschijnlijk half dood in de bosjes lacht te kreunen. Ik keek mijn vriend aan. Hij keek ook mij aan, met een net zo geschrokken en verbaast gezicht als ik zelf toen getrokken moet hebben.

Eindelijk kwam de politie op zijn brommer. Het was een enorme kletsmajoor, die maar doorging over hoe hij eerder zulk soort ongelukken mee had gemaakt. Hij mocht het beestje niet naar een dierenarts brengen, en alles was hij kon doen was het beestje ergens in de bergen terug aan de natuur geven. Toen hij de duif vastpakte om mee naar de bergen te nemen, gaf de duif zijn laatste hopeloze spartbewegingen. De agent deed de duif achterin zijn motor, en vertrok.

Ik en mijn vriendin gingen door naar huis.

“Hoe zal het nu met de duif gaan?” vroeg ze me een uur later.

“Hij is nu vast ergens fijn in de bergen aan het uitrusten” zei ik, maar natuurlijk wisten we allebei dat het beestje nu waarschijnlijk wel niet meer in leven zou zijn. En zo wel, dan zou het morgen alsnog afgelopen zijn.

ＦＦＸをクリアしました！

5 May 2011, Tokyo

ＦＦＸをクリアしました！

　RPG依存症自称の僕だが、実を言えばFFシリーズのゲームをクリアしたことは今までなかった。７，８，１０，１３と遊んできたが、どれも必ず途中で挫折してしまう。だが、その中では断トツに１０が好きで、発売当初は中学生で、ラスボス寸前までは頑張った。面白かったゲームであるだけに、いつかクリアしたいと思った。だが、ときが過ぎるのが早く、縁もないままに１０年が過ぎて、再プレーしないままに終わりそうだった。
　そこで、数週間前、幡ヶ谷のブックオフで５００円で売っていて、チャンス！と思ったわけだ。幡ヶ谷のブックオフは、本もゲームも問わず、たまに安いものが見つかる。
　家に帰ってさっそくプレイすると、FF１０の独特な世界観と楽しさに滑り込むように嵌まっていった。懐かしいと同時に新鮮でもあった。１０年もたつとストーリーもキャラクターも名シーンほとんど忘れ、残ったのは世界観だけだった。ストーリーがちょっと複雑すぎたり、めちゃくちゃすぎたりするが、ダイアローグなどはしっかりできているから感情移入しやすく、次が気になってらさくさくと進める。
　クリアーした感想は、ゲームとしての面白さを語る以前に、長年ゲームをやっていて、初めてFFシリーズをクリアしたのがなんだか感動的だった(笑)不満な点もあるが、魅力的な世界観と引き込まれるストーリーはよく、グラフィック・音楽・ゲーム性のすべてにおいて優れているゲームだなと思った。
　よし、次はしばらくゲームを禁止にして、小説に集中するぞ！……と決意しつつ、もう次のゲームを始めていたりして……(笑)

卓球

3　May　２０１１,　Tokyo

　　卓球

　どんなことでも、勝負事である以上はまじめに挑む姿勢が好き。たとえ、さっきに笑った方が勝ちのようなくだらない遊びでも、やる以上は勝つつもりでやりたい。
「勝つことがすべてじゃない。まじめに取り組んだ姿勢に意味があるんだ」というようなモラリスチックなことを言う人も度々いる。だが、僕は違うと思う。たとえまじめに取り組んだとしてでも、負けは負けだし、勝たなければ意味がない。極短に言えば練習して負けるよりは練習しないで勝つ方がいいと思ってるくらいだ。
　確かに負けは次につながるときがある。だけど自分自身でそれを自覚していてはだめだ。

　と、熱く語ってしまったわけだが、何も空手の試合の話をしようっていうんじゃない。
日曜日に、友達４人で遊びに行って、卓球をやった。下手同士だけど、それでも自分よりはるかに腕が上なのが二人いて、１試合目は二人に完敗した。
　ただの遊びだけど、みんな勝つために必死だった。負けてもいいから楽しければそれでいい、と思っている人は一人もいなかったはずだ。必死な彼らを見ていると、そういう友達がいてよかったなって素直に思った。
ってなわけで、一試合目に勝てなかった二人にリベンジして、なんとか勝つことができた！やっぱり負けた後の勝利はうれしい！勝ったのが偶然に過ぎないけど、それでも勝つことがいかに楽しいかを改めて実感した。

卓球のあとはカートをやった。車の運転ができないからという言い訳はしたくないけど、信じられないくらい下手だったなぁ。何回も壁にぶつかったし、逆走したりした。そんで角を曲がるときにぶつかったりしてると「ゆっくり走りなさい！！さっきも注意しましたよ」と店員に厳しく注意された。

卓球は良いけど、カートで勝てるようになるのはまだまだ遠い夢だな…。