2011年12月31日土曜日

1日3縁 その3 Three coincidences on one day. Nr.3

December 30, 2011. Written in Hong Kong.

1日3縁 その3 Three coincidences on one day. Nr.3

「南スタジアム」 "Southern Stadium"

Na op straat een oude bekende tegen gekomen te hebben, wandelde ik richting huis met mijn vriend Nicolas.Op misschien een afstand van 500 meter van zijn huis, vond ik opeens een groot stadion.
"Southern Stadium" stond er op dit gebouw. Voor de ingang stonden borden van Muay Thai vechters, en toen we daar naar stonden te kijken viel er opeens 1 van om.We probeerde het bord weer rechtop te zetten, maar het bleef omvallen. Een man die binnen achter een tafel zat te telefoneren, knikte naar ons. Laat maar liggen, ik doe het later wel, leek hij te willen zeggen. We stonden nu voor de ingang, en konden luidruchtig gejuig van het publiek horen. Ik raakte nu wel geinteresseerd. We vroegen aan de man die net klaar was met zijn telefoontje wat er bezig was. Het wereldkampioenschap Muay Thai., vertelde hij ons. Natuurlijk wist ik dat de sport Muay Thai een zooitje is en dat er 10-tallen organisaties zijn die allemaal hun eigen wereldkampioenschappen hebben, maar dat maakte het niet minder interessant. We vroegen of het geld koste om naar binnen te gaan. Eigenlijk wel, maar omdat het nu toch al bezig was, mochten we wel even een kijkje gaan nemen.

We stormden de trappen op. Het gejuig kwam steeds dichterbij, en op het moment dat we de zaal binnenstormden, werdt het gejuig nog luider. Er was net iemand knock out geslagen. In de ring lag 1 vechter bewusteloos, en de andere hield lachend zijn hand omhoog. Het was een gigantische zaal, en de ring was mooi verlicht. Het was voor mij de eerste keer om live een Muay Thai gevecht te zien, en we stonden vlak bij de ring!

Na een paar gevechten gezien te hebben liet Nicolaas mij alleen omdat hij de volgende ochtend weer vroeg op moest. Ik nam plaats in de tribune en bekeek de rest van de gevechten. Naast mij zat een fanatieke jongen met het programmaboek op zijn schoot waar ik soms mee mocht kijken. Toen het laatste gevecht aanbrak verlat ik de tribune weer, en bekeek het gevecht van zo dichtbij mogelijk. Het was een gevecht tussen een Hong Kong Chinees en een Thai. De Thai lachte vreemd veel, vooral als hij een klap kreeg maakte hij een brede lach en knikte zijn tegenstander toe. Dit deed mij denken dat hij een erg sterke veteraan moest zijn, maar hij bleef tot het laatst alleen maar lachen en vocht nooit terug. Het was daarom niet erg verbazend dat hij het gevecht verloor.

Na het stadium weer te verlaten kreeg ik een enorme zin om te vechten. Ik verheug me nu al op Thailand!

1日3縁 その2 Three coincidences on one day. Nr.2.

December 30, 2011. Written in Hong Kong.

1日3縁 その2 Three coincidences on one day. Nr.2.

「遠い外国の都会で」 "In a far away foreign city."  

If you have ever wandered through a far away foreign city, I am sure that you must have at least once asked yourself this question: "Do I even know someone in this place?"

You might remember a guy you met a long time ago on vacation, or this girl that was an exchange student at your university. It would be funny to just coincidentally bump into this person on the streets, you will think, but of course, it hardly ever actually happens.

For me, there was only one person from Hong Kong that I could recall knowing. 6, 7 years ago, we went to cram school together (a school where you study for the entrance exam for the university). I remember her as a friendly and cheerful girl. Her Japanese was very good for a Chinese, and I recall having a conversation with her about delicious fruits in Hong Kong. At the time, she was seeing a Korean guy, whom she met at the same cram school, too. I remember once bumping into them in the cinemas of Shinjuku a long time ago. But actually, while having fond memories of her, there is not a great quantity of them. This is because after the first few months, she started to show up less and less at school. Sometimes, you wouldn't see her for weeks, and when she one day finally showed up, the teacher would say: "Had enough of hibernating, madam?"

And here I was, strolling around in the streets of her hometown, more than 6 years later.  As mentioned before, she was the only person from Hong Kong I could recall. It would be funny to just bump into her, I thought. But would I even be able to recognize her? Especially in a city crowded like Hong Kong, the chance is pretty big that I wouldn't even notice her walking by. Sometimes, I looked around, trying to spot her, just as a joke, just for fun, and of course she was never there.

On my second evening in Hong Kong, I strolled around with my friend Nicolas, through his neighborhood. I bought an "octupus card" , which is used for transport in the city. Nicolas wasn't feeling very well, so we didn't go out for dinner, but he showed me some famous spots located in the neighborhood. After maybe half an hour, we decided to go home again, and on the way back, I suddenly saw someone familiar. I had to stop, and look at her carefully. My friend looked at me confused. Why wasn't I moving?
She was talking with some business men. I walked a bit closer to hear her speak.
She was speaking Japanese, and with that same accent of hers I remembered. There was no question about it anymore, it was her! On my second day, I met the only person (except from Nicolas, of course) I know in this gigantic city.
I approached her, and asked her if she remembered me. She did.

2011年12月30日金曜日

1日3縁 その1 Three coincidences on one day. Nr.1.

December 29, 2011. Written in Hong Kong.

1日3縁 その1 Three coincidences on one day. Nr.1.

「文武廟」 "The Man Mo Temple"

香港に来て、訪れてみたい場所といえばなんといっても文武廟だった。文武廟は僕の激愛するテレビゲーム「シェンムー」に登場するお寺であり、本当にあるということでぜひとも一度見てみたかった。シェンムーとは武術に関するゲームだが、主人公はこの文武廟にて美女の功夫マスターの下で修行する。本物の文武廟には美女の功夫マスターこそいないものの、その名の通り文武廟とは「文」の神と「武」の神を尊ぶお寺であり、武術と大いに関係している。まさに文武両道そのものを意味するお寺なのだ。

住所だけを手に、この文武廟を探しに行こうと友人宅を出た。すると、しばらく歩いているといきなり住所の道路が標識に書かれていた。見つかるまでしばらくかかることを予想していたが、意外と簡単にたどり着きそうだ。
坂道を上って歩き、香港にしては少し静かめの界隈に出てきた。骨董屋が多く、ゲームでも文武廟付近は骨董屋が多いので、近くまで来た実感が湧いてきた。シェンムーとは本当にリアルなんだなと改めて思った。

そして「文武廟」の標識を発見し、思わず感動!ゲームという非現実世界にあるはずのものが、本当にここにあるというのか!?

近づくにつれて、どんどんどきどきしてきた。子どもの頃、文武廟をずいぶんと夢みたものだ。そんな夢の世界に、今いよいよ到着するわけだ。

ゲームの文武廟は長い階段の上というロマンチックな場所に位置するが、本物の文武廟は道路の真ん中にある。だが、お寺自体はゲームとよく似ていた。そっくりというほどではないが、ちゃんと夢の文武廟がそこにあった。だが、お 寺自体がそこにあるのに、登場人物たちがそこにいないのがなんともいえない気分だった。彼らは今にでもお寺の前で掃き掃除をやったりしていそうだった。

それから、ゲームの文武廟には、美しい裏庭があるが、本物の文武廟の裏への道はない。あの庭を見たいがために、わざわざ寺の横の階段を昇って下を見下ろしてみたが、寺のすぐ後ろに高層ビルが建っており、庭など一切なかった。現実とは哀しい¨¨。

文武廟を離れた後、もうしばらくその辺りを散歩してみた。文武廟で頭がいっぱいで、昼食をとるのをすっかり忘れていた。そこで人がたくさん入っている地元の店を発見。店の外には日本語の記事まで張ってある。興味がわき、思わず入ってみた。席がいっぱいなので男子高生と席をシェアすることに。 料理はまあまあでちょっと期待はずれだけど、雰囲気が非常に良いので入った後悔はなし。

あの美女功夫マスターもいつかここで食べたのかな、とついバカなことを思ってしまう。ここはあくまでも現実の世界だ。だが、現実の世界には現実なりの美しさがあるはずだ。これからは「ゲームの文武廟」ではなく、「僕の文武廟」になるのだ。

ゲームと現実世界の比較






ゲームの文武廟








現実の文武廟












ゲームの文武廟の中













現実の文武廟の中














ゲームの門













 現実の門






ゲームの祈るかわいこちゃん
















現実の祈るかわいこちゃん







  ゲームの主人公「芭月涼」












 現実のただのアホ












芭月流柔術






 極真カラテ












 ゲームの文武廟裏庭










 現実の文武廟裏高層ビル

彷徨う異邦人3 香港編

December 29, 2011. Written in Hong Kong.

彷徨う異邦人3 香港編

香港に夜遅く着いたが、翌朝さっそく街を探索してみた。香港に滞在している間は、韓国で出会ったフランス人のNくんの自宅に泊めてもらっている。彼が住んでいる湾仔は香港の都心にあり、周りが高層ビルとネオン看板だらけの大都会だ。
3ヶ月の中国内地に滞在した後、香港はものすごく現代的で文明化しているように見える。人は唾を履かなければ信号無視もしないし、交通機関もちゃんとしているし、食事などもちゃんと衛生的に作られている。だが、ちゃんとしているだけに、やはり物価も高い。

たくさんの外国人が街を行き来し、現地の人もみんな上手に英語を話す。東京よりもずっと国際化している。
高層ビルの数々も東京以上で、アジア的な要素を除けばニューヨークに近いところがある。アジアのニューヨークと呼ばれているだけある。香港は地震がないので、高層ビルなんて簡単に建てられてしまう。作りが安っぽくとも、アパートもみんな高層ビル並みに高い。
街の中には2階建ての路面電車が走っており、バスなども二階建てなので、イギリス植民地時代の名残が窺える。
 歩いて10分くらいのところには、香港のビジネス街である中環地区があり、高級ブランド店がたくさんあり、最高級の建築家たちの高層ビルが立ち並んでいる。湾仔の高層ビルとは違って、作りは丈夫で派手なもので、新宿にちょっと似た空気が漂う。
他にも、香港はたくさんの顔を持っているはずだ。それらをできるだけたくさん見つけ出すのが、今後の課題だ。

2011年12月29日木曜日

いよいよ香港に到着

December 28, 2011. Written in Hong Kong.

いよいよ香港に到着

広州で待ち合わせし、ともに週末を過ごしたNくんと同じ日に香港に帰った。香港では、彼の家に泊めてもらうことになった。香港の高い宿代を払わないで済むのでラッキー!
 彼は広州から直接香港まで行く電車だったが、僕は深圳という香港手前の都会までの電車に乗った。その方が少し安いが、深圳から地下鉄で香港まで行かないといけないので面倒といえば面倒だ。だが、地下鉄で新たな国(まあ、正しく言えば香港は国ではないのだが)に入るのも初めての体験なので面白そうだった。

深圳駅から下りると「香港へ」という標識があり、まるで歩いていけるかのようだった。

出国審査のお兄さんは愛想がよく、僕のパドルを指して、「あれは何なの?」と聞いてきた。
「僕の大切なパドルです」と言うと「ずいぶんと長く旅しているんだね」と言われてスタンプを押してもらった。いつも面倒くさそうな顔でさっさと手続きを済ませて無言でパスポートを返すおばさんたちとは大分違って新鮮だった。

そして、地下鉄でいよいよ香港に入域!もうすっかり暗くなっているので外は何も見れないのだが、とにかくわくわくして車内を見回していた。共産主義ではない大都会はとにかく久しぶりだ。

香港につくと、入域手続きを済ませて、地下鉄でさらに友人のNくんが住んでいる湾仔(ワンチャイ)へ。ホームや車内には外国人が多く、かなりの国際都市であることが窺える。中国とはあまりにも違いすぎるので、僕は香港が旅してからの3カ国目だと思っている。正式には中国なのかもしれないが、言葉も文化も食文化も政治システムも人の精神性もみんな違うので、中国と呼ぶには無理があると思う。

湾仔で下りると、初めて香港の外を眺め渡す。駅前には風俗店やストリップクラブが立ち並んでいる。

店の外にはフィリピン人らしき女性たちが通り過ぎる男たちに声をかけているが、重いバックパックを背負って片手に長いパドルを持った外国人にはさすがにあまりしつこく誘ってこないようだ。僕は無言で進み、Nくんに書いてもらった紙の通りに進んだ。こんな紙で彼のアパートが難なく見つかった。

ところが、アパートにたどり着いたのは良いが、6階まで階段を昇ると、部屋の番号が紙に書かれていないことが発覚した。もう深夜だし、適当にドアにノックして人を起こすわけにもいくまい。しばらく困ったようにその辺りを歩き回っていると、近くのドアが開き、笑顔のNくんがドアの入り口に立っていた。
「外から音が聞こえてさ。真夜中にパドルを持って歩くなんて君くらいだと思ってドアを開けたよ。いらっしゃい!」
 さて、香港を満喫するぞ!

2011年12月28日水曜日

Guangzhou adventures

December 28, 2011. Written in Hong Kong.

Guangzhou adventures

After an exhausting train trip of 28 hours (without seats!) I finally arrived in Guangzhou, one day later than my plan had been, and one day too late for the appointment with my good friend Nicolas.
I hurried to the metro station and took the train to the hostel where I was supposed to meet him. In the train, I stood in front of the door the whole time, ready to exit at any time, but that didn't make things any faster.
After having arrived at the station, I ran to the hostel. The building in which it was supposed to be located was easy to find, but after taking the elevator to the 6th floor, I could not find anything like a hostel. It all seemed to be just normal apartments, even the number of the hostel had no single sign and the door was closed.
After hesitating a while, I decided to go down again. I must have mistaken the building.
Outside, a guard saw me looking around with a troubled face and approached me to help. I explained him that I was looking for a youth hostel. He seemed to understand what I said, and took me into the same building again. We entered the elevator together, and the guard pressed the 6th floor. So it was on the 6th floor after all... The guard brought me in front of the same apartment I had stood in front of before, told me that this was the place and left. It really was just a normal apartment and did not look like a hostel in any way.
I decided to press the bell anyway, and soon an English speaking young man opened the door. It was a hostel indeed, and seemed to be a cozy place too. It reminded me of my very first hostel in Pusan, South Korea, which was called Marubee guest house. That was also an apartment rented by some guys that turned it into a guest house.

My friend Nicolas was waiting for me in the room. Luckily he did not seem angry. We hugged like friends do when they see each other again after a long time. It was really good to see him. Come to think of it, except for a brief meeting with my Spanish friends, this was my first real reunion since I have been traveling. I originally met Nicolas in Seoul, and we both left South Korea at around the same time. While I have been traveling through China for the last 3 months, Nicolas has been living in Hong Kong since, doing an internship at a law firm. It was almost as if I could see that his experiences in Hong Kong had made him look more mature than before, but maybe that's just me.

After a while we decided to go out for lunch. We walked the streets seeking for some place too eat. I saw the Chinese characters "dog meat" at a restaurant, and told my friend this just to tell him a funny fact. 
"Really!? Wow, let's go eat there!" my friend said.
I was surprised to hear this because I originally had no intention of going there. Even after 3 moths in China, I still had not had any dog yet. My friend insisted that it would be an interesting experience and so I agreed on going inside.

We took a seat, and asked for the menu, but the guy said that there was no menu. Just two dishes, dog and goat. We of course chose dog, and the guy went into the kitchen.
A few minutes later, he came back with a huge dog on a big platter. You could actually recognize it as a dog.
"Just a little bit would be enough." we said, while laughing about this situation.
"1 kilo?" the guy asked.
"Let's start with 500 gram" I answered, but the guy said that 1 kilo was the limit, and so we ordered one kilo of dog.
The guy nodded, and took the dog on it's platter back to the kitchen. He took a big knife, and now started to loudly cut the dog in thousands of pieces.

The dog was served as a very simple dish. Basically, it is just dog, and only dog. You get a pot of hot water, and inside is the boiled dog cut in pieces. Except from some Chinese cabbage that is served on another plate, there is nothing else. You dip the dog in some sauces (a sweet sauce or soy sauce), and eat.

The taste you ask? I would not really say bad, but definitely not good either. Just, nothing special about it. Imagine yourself eating small strips of cooked pork with some sauce, and you have pretty much the same experience as eating dog. At least it is not something of which I could imagine anyone being unable to live without.

As we left the restaurant, we saw a little kid playing with a puppy next door. They looked very cute together.

That evening, we strolled through the streets and ended up in an area where rich people seemed to live and go out. We saw many expensive cars, luxury restaurants and clubs and people showing of their watches and jewelry on the streets. Rich Chinese people are incredibly rich, and the worst part of it is that they enjoy showing it off more then anyone else.

The next day we went to the Nanyue king's tomb museum, which holds a tomb of the second king of the Nanyue state of the Western Han Dynasty.

The king was buried in a suit made of jade, which was interesting to see, but the most interesting part of the museum was the guard in front of the entrance. The poor guy has to stand in this pathetic box the whole day. Every day of his live, he wakes up at six, goes to the museum and all he does is stand in a box until closing time. Probably years of his life are like this every day.
And what if something would happen at the museum? For example, imagine a thief running to the exit with some precious prehistoric stone in his hands. The guard in his box will say "Hey, come back!" and try to get out of his box. But before he manages to get out of it, the thief is already long gone, probably in his car laughing about this pathetic guard that couldn't even get out of his box.
"I would have easily had time to take a picture of this guard and show it to my friends" he would think, and regret not having done so.

Next, we decided to visit the temple of Six Banyan Trees, which turned out to be on walking distance from the tomb museum. On the way, there were many shops selling buddhistic items such as incense, buddha figurines, fortune amulets and more. We headed into one of these stores because Nicolas wanted to buy something for his family. He found a nice little buddha figurine that had a price tag of 28 Yuan on its belly. He decided to buy it and took it to the cash desk. The lady said that she didn't know the price and had to go and ask her boss. That was strange, because the buddha had a huge price tag on its belly. A few seconds later, the lady came back with her boss to tell the price.
"150 Yuan" they said.
So that is the foreigner price you guys give, huh. No thank you.

The temple was nice, especially the 57 meter pagoda in front of it was impressive. It seemed to be possible to go up too, but it was sadly not on the day we visited.

After that, we found a milk shop somewhere on the streets. It is rare to find good milk in China, so we both took a small bottle. Next to the shop, there was a bakery that sold pineapple bun's (Hong Kong style sweet bread) for 1 Yuan each. Pineapple bun's with milk, now that's about as good as it can get!

It was getting dark now, and therefore time to head back to the hostel to get our luggage. That evening, Nicolas would go back to Hong Kong and I was going with him to stay at his place. I wasn't able to get the same train though, so after having dinner at the railway station, we went separate ways. I would see him again at his apartment later in the night.
Hong Kong was one of the places I had been looking forward to go for a long time, and now that it was getting close, I felt excited. Especially after 3 months of mainland China, a modern and liberal place without people in boxes(I presume) like Hong Kong should feel like heaven.

2011年12月24日土曜日

De noedeldief en het meisje van de paddestoelen.

December 23, 2011. Written in Hong Kong.

De noedeldief en het meisje van de paddestoelen.

Na s'avonds terug te komen van de Tiger Leaping Gorge (een schitterende bergwandeling van 2 dagen), moest ik dezelfde dag nog de trein nemen om twee dagen later op tijd in Guangzhou aan te komen voor de afspraak die ik met mijn Franse vriend Nicolas had gemaakt.
De Amerikaan Ryan die ook in de wandelgroep gezeten had, zou met mij mee reizen om op tijd in Hong Kong aan te komen voor zijn terugvlucht naar Amerika.

Het was een busreis van 3 uur terug naar het stadje Lijiang waar we eerder overnacht hadden. We kwamen aan in het stadje rond half 6.
Behalve Ryan en ik, ging iedereen terug naar de herberg "Mama Naxi", waar de vriendelijke Mama (zo laat de eigenares van de herberg zichzelf noemen) al op ze zat te wachten.
Samen met Ryan, moest ik echter eerst een treinkaartje kopen op het station voordat wij terug zouden keren naar de herberg om daar onze rugzakken op te halen die we hadden laten staan. Zo namen we afscheid van de groep, en wachtte we voor de busstop die ons naar het treinstation zou moeten brengen. Het Chineze meisje Lilly had ons twee busnummers gegeven die ons naar het treinstation zouden  moeten brengen. Deze bussen kwamen echter steeds maar niet. Er kwam wel een andere bus langs, waarvan ik de Chineze karakters "Passageurs station" kon lezen.  Ik vertelde Ryan dat deze bus ons ook naar het station zou brengen, en alhoewel hij een beetje achterdochtig was stapte hij toch mee in de bus.
Eenmaal uitgestapt, kon ik me echter niets herinneren van de omgeving. Wel zagen we meteen een "ticket-office". Het zal dus waarschijnlijk wel goed zitten.

Het bleek echter het ticket-office van het busstation te zijn. Het treinstation was heel ergens anders. Een bus naar onze bestemming was er niet meer.
We moesten nu weer dezelfde bus terug nemen naar waar we vandaan kwamen, maar het duurde weer een poos voordat deze bus verscheen. We namen uiteindelijk maar een andere bus en kwamen zo terecht in een compleet vreemde wijk.
Ryan liet mij in het Chinees "treinstation" opschrijven, en we lieten dit zien aan een paar meisjes die ook bij de bushalte stonden te wachten. Ze schreven op hetzelfde papier hoe we er moesten komen, maar het leek ingewikkeld te zijn en we moesten er een paar keer voor overstappen.
Toch gingen we het proberen en namen we de eerste bus van de drie die we moesten nemen, en stapte uit bij de volgende halte. De bus die we hierna moesten nemen, leek echter maar niet te komen, en na een kwartier zag ik een klein busje voorbij rijden waarop stond "Naar het treinstation". We wuifde naar dit busje en stapte in. Gellukig, nu wisten we in ieder geval zeker dat we er zouden komen.
Het bleek echter dat we minder gelukkig waren dan we gedacht hadden omdat het busje steeds maar in het zelfde rondje leek te rijden. Het bleek dat de man eerst zijn hele busje vol wou krijgen voordat hij naar het station zou gaan. Het begon nu wel erg lang te duren en we vertelde de man dat we over een kwartier op de trein moesten. Na een andere vrouw opgepikt te hebben, besloot de man om dan maar naar het station te gaan.

Zo kwamen we veel later dan het oorsponkelijk plan eindelijk toch aan op het station om een kaarjte te kopen. Dit ging zonder problemen en voor we het wisten stonden we weer voor de uitgang van het station. Nu was het weer het probleem hoe we zo snel mogelijk terug bij "Mama Naxi" konden komen. Veel tijd was er niet meer. We probeerden een man die net zijn vrouw op de trein had gezet te vragen of hij ons mee terug naar de stad wou rijden.
"Ja natuurlijk" zei de man vriendelijk.
In China weet je het nooit, dus voorzichtig vroegen wij of de man er een beloning voor zou willen.
"1000 Yuan" zei hij nors. Dit is meer dan 100 Euro en dat vonden wij iets te duur worden voor een ritje van 10 minuten.

Zo moesten we weer met hetzelfde busje terug als waar we mee gekomen waren.
"Zouden jullie niet met de trein vertrekken?" zei het mannetje verbaast.
"Nee meneer, dankzij u hebben wij hem gemist."

De man reed ons (en een paar andere mensen) terug naar het dorp. Onderweg meende ik een plek te herkennen waarvandaan ik dacht te weten terug naar de herberg te kunnen lopen en zei de man van de bus dat we uit zouden stappen. Dit bleek echter een hele andere plek te zijn dan ik gedacht had, en toen we het in een winkel gevraagd hadden, bleek het nog minstens een kwartier lopen te zijn. Als je weet hoe je het moet lopen, tenminste, want in de binnenstad van Lijiang zit het vol met kleine steegjes die allemaal op elkaar lijken. We hadden nu echt nog maar heel weinig tijd over. Binnen een uur zouden we al op de trein horen te zitten.
We renden door de steegjes van Lijiang.
"Mama! Mama where are you?" gilden we steeds. Het moet een vreemd gezicht geweest te zijn. 2 buitenlanders die al gillend naar hun moeder door de steegjes rondrennen.

Na het eindelijk gevonden te hebben moesten we meteen onze spullen pakken en vertrekken. We konden nauwelijks gedag zeggen tegen onze vrienden. Mama gaf ons elk een banaan en een mandarijn.
Ook regelde ze een taxi voor ons. Onze vrienden zwaaide ons uit, en zo kwam er een einde aan ons verblijf in Lijiang.

De trein van Lijiang naar Kunming is erg comfortabel omdat er alleen maar slaapcoupe's zijn. Zo krijgt zelfs een zwerver als ik een bed. Het was dus mijn eerste keer geweest toen ik van Kunming naar Lijiang ging met de trein, om on in een slaapcoupe te mogen.
Toch lukte het me om de een of andere reden niet om in slaap te komen. Ik had me steeds zo moeten haasten dat mijn lichaam nu te opgewonden leek om opeens te moeten slapen.
Ryan in de slaapcoupe.

Na de volgende ochtend in de koude stad Kunming aan te komen, was het eerste wat we moesten doen een kaartje kopen om dezelfde dag nog door te kunnen reizen naar Guangzhou. De trein van 12:00 s'middags was heleaas al uitverkocht een daarom moesten we in plaats daarvan de trein van kwart voor 6 s'avonds nemen.

We hadden nu dus behoorlijk wat tijd te doden, en besloten om dan maar wat uit te rusten in de herberg van Kunming; waar Ryan al eerder overnacht had. Het was echter het idee om dit te doen zonder een kamer te nemen, en gewoon maar wat rond te hangen in de gemeenschappelijke ruimte van de herberg. Toen we binnenkwaimen, werdt er meteen gevraagd wat voor een kamer we wouden, maar Ryan wist hier goede raad mee.
"We hebben al eerder in de ochtend uitgecheckt, mogen we hier blijven tot onze trein gaat?"
En zo konden we dus gratis de dag doorbrengen in de herberg. Dat vonden we erg goed gedaan van onszelf.
We keken een paar films, praten wat met de andere gasten en bekeken onze E-mails. Ik mailde mijn vriend Nicolas om hem te vertellen dat mijn aankomst in Guangzhou zaterdag avond zou worden, en dat hij dus even op me moest wachten.
We gingen ook nog even de stad in om wat noedels te eten in een eethuisje dat Ryan in zijn vorige bezoek aan de stad ontdekt had.

Rond kwart over vier besloten we om dan maar weer righting het station te vertrekken. Het was maar een busreis van zo een 20 minuten, dus we vertrokken ruim op tijd.
We pakte onze spullen en namen afscheid van de herberg. Bij de bushalte had ik het niet meteen door omdat we gezellig stonden te praten, maar ik merkte langzamerhand dat we wel erg lang stonden te wachten. Misschien zelfs wel een half uur.
 Toen kwam ik er opeens ook nog eens achter, dat ik mijn peddel (van mijn boot in Guilin die ik sindsdien overal bij me heb en laat ondertekenen door nieuwe vrienden) in de herberg had laten liggen. Die moest ik natuurlijk absoluut meenemen. Het was maar een minuutje lopen naar de herberg, en nu de bus toch al een half uur niet gekomen was, zou dat kleine minuutje niet veel uitmaken.
Ik rende heen een weer naar de herberg om mijn peddel te halen en voor ik het wist was ik weer terug bij de bushalte.
En jawel hoor, in de verte zag ik al twee bussen voor de halte staan. Ik rende zo snel mogelijk, maar ik was net niet op tijd. Na een half uur opeens twee bussen!

Het was nu al bijna 5 uur en we besloten om voor de zekerheid maar een taxi te nemen. We liepen naar een grotere weg waar we een betere kans hadden een taxi te vinden. Zoals we gehoopt hadden was de straat gevuld met taxi's. Er een te pakken krijgen leek geen probleem. We staken enkele keren onze handen op als er een taxi voorbij ging, maar al deze taxi's bleken vol te zijn. Zelfs na 10 minuten, hadden we nog geen succes. We hadden nu op zijn minst 30 taxi's voorbij zien gaan, maar ze waren allemaal tot op de laatste vol geweest.
Toen kwam er een bus aan die net langs onze bushalte was gereden. We waren gered! We rende naar de bus en staken onze handen omhoog. Maar de buschauffeur schudde nors zijn hoofd en wees naar de bushalte. Hij wou ons niet binnenlaten omdat het hier geen officiele bushalte was. En dat terwijl we er maar 20 meter vandaan waren!
Het was nu al kwart over vijf! Over een half uur zou de trein al gaan een het duurt minstens 20 minuten om bij het station aan te komen. Als we nu niet snel een taxi vonden, dan gingen we de trein echt missen.
We probeerde het een paar keer, maar weer zonder succes. Toen zag ik een man aan de andere kant van de weg een taxi te pakken krijgen. De auto's aan de andere kant rijden natuurlijk van het centrum weg! Daar moest het vast makelijker zijn een taxi te pakken te krijgen. We rende naar de andere kant van de weg en probeerde het hier nog eens. We hadden binnen 5 minuten succes, en konden eindelijk instappen bij een norse taxichauffeur.

Maar zouden we het halen? We hadden nog 22 minuten voor het vertrek van onze trein. We smeekte de chauffeur om op te schieten, maar er was niet veel wat hij kon doen. Hij moest namelijk eerst aan de andere kant van de weg zien te komen, wat nog een heel gedoe was. Ik nam steeds een foto van mijn broek en bekeek dan de foto omdat ik daarop de tijd kon zien(een horloge heb ik niet).

De chauffeur leek wel zijn best voor ons te doen, vooral toen hij in een volle straat opeens op het fietspad begon te rijden en geiriteerd tegen een sloom fietsend meisje begon aan te toeteren. Hij leek de nood dus door te hebben.

Precies 1 minuut voor het vertek van de trein kwamen we eindelijk aan. We rende naar binnen en gooide onze rugzakken op de lopende band voor een controle, maar toen ik door wou lopen werdt ik gestopt door een controleur.
"He, jij daar! Doe die peddel ook netjes op de band alsjeblieft"
En zo gingen er weer een paar seconden verloren.

Toen we eindelijk op het perron aankwamen, konden we de trein nog weg zien rijden.
"Die peddel van jouw ook!" zei Ryan.

We konden een gratis ticket krijgen voor de volgende dag, maar omdat de stoelen al uitverkocht waren, moesten we het met een stoelloos-ticket doen. 27 uur staan in een volle Chinese trein met een peddel in je handen dus! Dat zou nog eens wat worden.

Met een verloren gevoel gingen we in de McDonalds van het station binnen. Ik trakteerde, omdat het de schuld van mijn peddel was dat we nu de trein gemist hadden.

Daarna moesten we weer terug naar de herberg. Dat deden we met de bus, maar weer duurde het vreselijk lang voordat deze eindelijk zou komen. Er was iets mis met die bus van ons. Toen hij na bijna 3 kwartier kwam, waren het er weer twee tegelijk. Er was vast een dronken chauffeur in een van die twee bussen die maar wat achter de andere aan reed.

Het was nogal schaamtelijk om terug binnen in de herberg te komen, vooral omdat we zo trots waren geweest op onze gratis middag in de gemeenschappelijke ruimte. Nu moesten we uiteindelijk toch voor een kamer betalen. Ik mailde natuurlijk meteen Nicolas weer om te vertellen dat mijn vertrek nu een dag later zou worden.

S'avonds besloten we om dan maar weer een film te kijken. Ze hadden veel films in de herberg, maar we wisten niet zo goed wat we moesten kiezen. Uiteindelijk besloten we een Koreaanse film te bekijken, omdat we het er allebij mee eens waren dat het meisje op het hoesje ervan zo aantrekkelijk was. De film was in het Koreaans en had alleen maar Chineze ondertitels, maar dat mocht de pret niet bellemeren. Het was een heerlijk gekke, pervertische en flauwe film die ons een stuk beter deed voelen.

De volgende ochtend vertrokken we belachelijk vroeg, omdat je het met die bussen en taxi's hier maar nooit weet.
"Vergeet je peddel niet" zei Ryan, omdat ik haast weer zonder het ding wou vertrekken.
Ik heb ooit ergens gehoord dat een paraplu het ding is dat het meest door de mens vergeten wordt, maar ik ben het er niet meer mee eens.

We kwamen een dik uur te vroeg aan op het station, maar er stonden al mensen in grote rijen te wachten op de trein. Dat waren natuurlijk allemaal stoelloze mensen die een goed plekje wouden veroveren. Andere buitenlanders in deze rij waren er niet. Je kon ook aan de mensen in de rij zien, dat ze niet de rijkste Chinezen ooit waren.

Toen de poort van het perron open ging, rende iedereen meteen naar de coupe's. Wij gingen naar de allerachterste coupe in hoop dat die minder druk zouden zijn. Onderweg liet Ryan zijn kopje noedels vallen waardoor we wat achter op koers raakte.

Alhoewel er toch een grote rij stond, was de rij achteraan toch duidelijk minder lang dan de andere. Dat hadden we dus goed gedaan. Toen we de trein in konden, liepen we meteen door naar de achterste stoelen van de coupe. Er waren hier weinig passagiers zonder stoel en ook nog veel stoelen waarvan de eigenaren nog niet gearriveerd waren. We namen helemaal achterin plaats, en wachtte totdat er iemand onze stoel af zou nemen. Er kwam al vrij vlug iemand bij de stoel van Ryan, maar de mijne bleef behoorlijk lang vrij. Totdat er zo een 5 minuten voor vertrek een schattig meisje met een rond hoedje verlegen in het Engels zei dat het haar stoel was. Ik stond meteen op, en gaf haar de stoel. Ze had een grote kist bij zich die ze onder haar stoel schoof.

Zo stonden we de eerste paar uur van onze 27 uur durende reis.  De pret was er al gauw vanaf.
Maar, al bij de eerste stop stapte de man uit die Ryan eerder van zijn stoel had geschopt. We hadden nu dus 1 stoel gekregen. Ik liet Ryan eerst zitten. Hij begon meteen een gesprek met het meisje met het ronde hoedje. Ze sprak behoorlijk goed Engels. Ze kwam uit het zuiden, maar had gestudeerd in Kunming. Ze was nu op weg naar huis. Sinds een paar jaar handelde ze in paddenstoelen. Paddenstoelen uit Kunming schijnen de beste uit het land te zijn. Ze koopt deze paddenstoelen in in Kunming, en verkoopt ze dan in haar geboortestad. Dat was een handeltje dat ze helemaal zelf had opgezet en ze kon er van leven. Dus dat had er in die kist gezeten die ze onder haar stoel had geschoven! Nu ik er bij moest nadenken, leek ze zelf ook een beetje op een paddestoel met dat ronde hoedje van haar.
Een klein dik mannetje zonder stoel vroeg haar opeens een beetje op te schuiven zodat hij op de rand van de stoel kon zitten. Ze weigerde dit niet en het mannetje plofde met een gelukkig gezicht neer en begon zonnenbloempitten te eten. Hij spuugde het vel van de pitten steeds luitruchtig op de grond uit.
Hij zei nu iets tegen het paddestoelen-meisje, die overigens Kani bleek te heten.
"Wat zei hij?" vroeg Ryan.
"Hij vertelde me dat hij in de zonnenbloempitten handel zit."
"Ja, dat lijkt er inderdaad op" antwoorde Ryan.
Het mannetje bood ons wat van zijn pitten aan. Het zouden hele goede zijn, vertelde hij er in het Chinees bij. Engels sprak hij geen woord. Hij zou wel 3 jaar Engels op school geleerd hebben, maar wat hij daar uitgevoerd had was een compleet raadsel. Hij kon zelfs geen "Hello" zeggen.

Na een poos stapte het mannetje even op. Hij ging heet water halen voor zijn kopje noedels. Eenmaal terug, slurpte hij dit smakelijk op. Zo smakelijk, dat wij er zelf ook honger van kregen. We besloten ook onze kopjes te pakken om te gaan vullen met heet water. Maar toen we onze kopjes wouden pakken, merkte we dat alleen mijn kopje er nog was. Het kopje van Ryan was verdwenen. We namen nog een blik naar het slurpende mannetje. Zijn kopje was precies hetzelfde als het kopje dat Ryan eerder gekocht had. De schurk zat Ryan's noedels op te eten! Ryan begon al lachend zijn hoofd te schudden. Het mannetje staarde schuldig terug.

Kani vroeg ons waar we vandaan kwamen en wat we deden. Toen ik het over Japan had, keek een meisje naast ons op, en begon opeens Japanse liedjes met haar telefoon af te spelen. Ryan vertelde hoe hij net 3 maanden in Japan vrijwillig meegeholpen heeft met het herstellen van de schade die de aardbeving heeft aangedaan. In het midden van het gesprek zei het mannetje met de pitten soms opeens iets in het Chinees, en als we dan vroegen wat hij gezegd had, waren het de meest onbenullige dingen zoals "Het is mooi weer vandaag" en "Er zijn veel mensen in de trein".

Net voordat het donker was kwam er nu een plaats vrij naast die van het meisje dat eerder Japanse muziek had afgespeeld. Ze gaf me meteen een pakje yoghurt toen ik ging zitten. Die yoghurt zou van haar geboorteplaats Dali komen. Toen ik de eerste ophad gaf ze er meteen nog een. Zo had ik voor ik het wist 3 pakken yoghurt opgedronken, en later voelde ik me daardoor behoorlijk ziek.

S'nachts besloten we met zijn drieen een potje te kaarten (Ryan, Kani en ik). We hadden graag iets ingewikkeld gespeeld, maar doordat Kani meedeet konden we alleen simpele spelletjes voor kinderen doen (omdat het te veel werk zou zijn iets ingewikkelds in het Engels uit te leggen), en zo begonnen we met een Amerikaans spel uitgelegd door Ryan. Hij leek het echter zelf ook niet gespeeld te hebben sinds zijn kindertijd en uiteindelijk bleken de regels niet te kloppen waardoor er als maar geen einde aan het spel kwam. Ik stelde voor om dan in de plaats een simpel Nederlands spelletje genaamd "Pesten" te doen. Dit had ik echter ook op zijn minst 15 jaar niet gespeeld, en ook dit spel had geen winnaar omdat de regels niet klopte. Uiteindelijk kwam Kani met een spel waarvan we al doorhadden dat de regels niet zou klopte toen we het haar hoorde uitleggen, maar ze wou wat dan ook dat we ermee doorgingen. Er klopte helemaal niets van en het enige wat je moest doen was je kaarten om de beurt neerleggen. Het was helemaal geen spel, maar haar serieuze blik erbij was hilarisch. Als we alle kaarten neergelegd hadden, zei ze tegen Ryan of mij; "Jij hebt gewonnen", maar niemand wist waarom dat was.

Na het kaarten waren we uitgeput, en probeerde we wat te slapen. Het was echter veel te krap om in slaap te komen, en midden in de nacht viel er soms weer geslurp van het pittenmannetje te horen. Van wie zou hij nu weer noedels gejat hebben? Toen ik wakker van zijn geslurp werd en mijn ogen open deed, vroeg hij bezorgd of ik ook wat van zijn noedels wou.
"Nee dank u" zei ik.
Hij glimlachte en haalde iets uit zijn zak en gaf mij dit. Het was een visitekaartje.
"Meneer Lee" stond er.
"Als je ooit zonnenbloempitten nodig heb, dan kom je maar bij mij" leek hij te willen zeggen.

Toen we de volgende ochtend eindelijk aangekomen waren, voelde ik haast een band met Kani, Meneer Lee en het meisje dat mij ziek gemaakt had met yoghurt. Voor het station van Guangzhou maakten we een groepsfoto en namen afscheid.

Nu moest ik me haasten naar mijn vriend Nicolas! Hij was al een hele dag op me aan het wachten in de herberg!

2011年12月21日水曜日

虎跳峡

December 21, 2011. Written in Hong Kong.

虎跳峡 

麗江のホステル「ママナシ」で出会ったグループと虎跳峡という有名なハイキングコースを歩いてきた。二日間かかる、アジアの有名なハイキングコースのひとつだが、麗江からバスで3時間くらいのところにある。小さなバスで、二つに分かれて乗った。

到着すると、もう一台のバスがどこにも見当たらず、しばらく待っても来ないので、仲間の二人ぬきで出発することになった。日本人のSさんとカナダの女の子のTさん二人だが、Sさんが女の子とデートできることをきっと嬉しく思っているのだろうと考えると心が少し楽になった。

出発して早々、馬連れのおじさんに尾行された。今すぐ馬に乗りたくなくても、後で疲れたときに乗って高いお金を払うんじゃないかと期待してのことだ。そんなわけで、どこまでいっても、必ず馬のおじさんがすぐ後ろについて来るわけだ。少し休んでいると「ここは岩が落ちてくるから早く進みなさい」というようなことを言ってくる。もちろんわれわれを休ませないで、早く疲れさせるためのトリックだ。
日本女性のKさんは後で馬に乗ってしまうのではないかと心配していたが「疲れた」と何度も口にしたとはいえ、馬に乗ることなく最後までがんばって歩いた。

アメリカのRさんはグループを待たずにてくてくと進んでいき、気がついたらもう見えなくなっていた。

途中で眺めのきれいな場所があって、写真を撮るのにお金を請求するおばさんがいた。もちろん非公式にやっていることで、払うわけなどない。だが、払わずに通り過ぎようとすると、おばさんがおっかけてきて、服を掴んだり唾を吐いたりした。
これぞまさに中国といった感じだ!

数時間歩いた後はお昼を食べることにした。馬おじさんも、もちろん一緒に休憩することになった。
食べ終わって、そろそろまた行こうというときに、SさんとTさんがやってきた。僕の予想通りで、デート気分で楽しそうだったので、二人が食べ終わるまで待たずに進むことにした。
 馬おじさんには、トイレに行くように見せかけて出発した。見事成功し、これで始めて誰にもせかされることなく景色が楽しめた。

山道はどんどん急になり、Kさんの他、Lさん(中国の女の子)もきつそうだった。何回も休憩することになり、暗くなる前にちゃんと宿にたどり着くかどうか心配になった。

そして、途中で手紙を発見!風に吹かれないように、重い石の下に置いてあった。先にいってしまったアメリカのRさんからの手紙だった。
「ホステルまで行って待ってるから急げ」とのこと。それから、日本語で「ガンバロー」とも。日本で3ヶ月ボランティア活動をした彼は、必死に日本語を覚えようとしていた。

この手紙に元気付けられたか、グループはその後一気にスピードを上げた。アメリカ人のおかげで、どうにか夜までに着きそうだった。

中国人のLさんに中国語をあれこれ教わり、必死に覚えようとしていると、後ろから「追いついたぞお!!」と叫ぶ日本人のSさんがいた。デート相手のカナダ人女性も元気よくついてきている。
「遅すぎじゃないか?」と言う彼らに対して、紳士らしく女性のペースに合わせているだけだと答えておいた。

山道途中のホステルにたどり着いたのは夜7時くらいだった。ところが「アメリカ人がチェックインしませんでしたか?」と聞くと、ホステルの人たちは記憶にないと言う。これを聞いて焦ってしまい、みんなでどうするかと話し合った。何かがあったのかもしれない。探しに行くべきだ。だが、その前に、言い方を変えてもう一度聞いてみることにした。
「長い髭を生やしたイエス様みたいな人、チェックインしませんでしたか?」と。
「ああ、彼なら食堂にいますよ!」とすぐに答えが返ってきた。

夜、楽しく食事した後、グループ全員で貸切のドミに泊まった。山道を長時間歩いたからか、すぐに深い眠りに入った。寝入ったのは9時すぎだったと思うが、翌朝の9時頃まで、12時間たっぷり眠った。

そしてなんと、僕は中国語で寝言を言ったらしい。ちょっと恥ずかしかったが、同時に中国語で寝言を言ったことはちょっとした自慢でもあった。

二日目もひたすら山道が続いたが、ほとんど下りだったので楽だった。道の途中に滝があり、アメリカのイエス様が上半身裸になり、滝浴びをした。自然とはすばらしい!

そして、3、4時間でやっとハイキングコースをクリア!
¨¨と言いたいところだが、川の下まで下りる道がさらにあって、虎飛峡のハイライトらしいので、いかないわけにはいけなかった。女性のKさんとTさんが先に行き、男4人(アメリカのRさんに日本のSさんにドイツのLくんに僕)のわれわれは食堂で美味しいチキンサンドイッチを食べてから行くことにした。中国人のLさんだけは疲れたらしく、一人で食堂に残った。

川まで下りる道には非公式でお金を取ろうとするおばさんがいて、払わないで進もうとすると追いかけてき、一切通してくれなかった。だが、こういう 泥棒らしき行為を軽々と認めたくないために、引き返すふりをして、柵を越えて進むことにした。ところが、柵を越えようとしているところを見られ、またおっかけられそうになると、日本のSさんが、それぞれ別の方向に走って相手を混乱させることを提案した。最初はうまくいきそうだったが、アメリカのRさん以外に、われわれが走っていった道はみんな崖へ続いていたので、どこへもいけなくなってしまい、結局あきらめねばならなかった。

われわれの取った行動に対して怒ったおばさんを、日本のSさんが面白おかしそうにあざ笑った。するとおばさんがさらに怒り、Sさんを睨み、彼の服に唾を吐いた。
「せめて半額で通してくれ」とドイツのLくんが言うと、あんたら3人はいいが、日本の彼は全額を払わないと通さないらしいことを言われた。というわけで、かわいそうなSさんだけが高い高い10元(って、実はたったの100円だが)を払うことになってしまった。100円のために、こんな大騒ぎになったわけだ。

川まで下りる道は予想した以上に長く、しかも険しかった。途中にすごく長い梯子があり、女性のKさんとTさんがちょうど上ってきているところだった。

「バスの時間まであとちょっとだから急いでね」と、通りすがりに言われた。
梯子から下りるのが怖く、最後までどきどきした。ところが、日本のSさんは平気みたいで、写真を撮ると格好までつけてきた。

川付近の景色はきれいで、おばさんと騒ぐだけの価値はあった。川の流れが相当強く、ほとんど滝みたいで、奥が山景色になっていた。

だが、残念ながらゆっくりとは見ていられなかった。それどころか、バスに間に合うように上まで走って戻らなければならなかった。おばさんと騒いでしまったせいで時間がなくなってしまった。
体力を試すいい機会だと思って、上に到着するまでずっと走り続けることを自分に誓った。途中の梯子もなるべく早く上り、道がどれだけ急でも、ひたすら走り続けた。他の3人を後ろに残し、はあはあいいながらも進んだ。そして、あと少しというところで、KさんとTさんに追いつき、一緒に上までいき、他の3人が戻ってくるのを待った。

ぎりぎりバスに間に合い、麗江のママナシに帰った。

Total visitors