De noedeldief en het meisje van de paddestoelen.

December 23, 2011. Written in Hong Kong.

De noedeldief en het meisje van de paddestoelen.

Na s'avonds terug te komen van de Tiger Leaping Gorge (een schitterende bergwandeling van 2 dagen), moest ik dezelfde dag nog de trein nemen om twee dagen later op tijd in Guangzhou aan te komen voor de afspraak die ik met mijn Franse vriend Nicolas had gemaakt.
De Amerikaan Ryan die ook in de wandelgroep gezeten had, zou met mij mee reizen om op tijd in Hong Kong aan te komen voor zijn terugvlucht naar Amerika.

Het was een busreis van 3 uur terug naar het stadje Lijiang waar we eerder overnacht hadden. We kwamen aan in het stadje rond half 6.
Behalve Ryan en ik, ging iedereen terug naar de herberg "Mama Naxi", waar de vriendelijke Mama (zo laat de eigenares van de herberg zichzelf noemen) al op ze zat te wachten.
Samen met Ryan, moest ik echter eerst een treinkaartje kopen op het station voordat wij terug zouden keren naar de herberg om daar onze rugzakken op te halen die we hadden laten staan. Zo namen we afscheid van de groep, en wachtte we voor de busstop die ons naar het treinstation zou moeten brengen. Het Chineze meisje Lilly had ons twee busnummers gegeven die ons naar het treinstation zouden  moeten brengen. Deze bussen kwamen echter steeds maar niet. Er kwam wel een andere bus langs, waarvan ik de Chineze karakters "Passageurs station" kon lezen.  Ik vertelde Ryan dat deze bus ons ook naar het station zou brengen, en alhoewel hij een beetje achterdochtig was stapte hij toch mee in de bus.
Eenmaal uitgestapt, kon ik me echter niets herinneren van de omgeving. Wel zagen we meteen een "ticket-office". Het zal dus waarschijnlijk wel goed zitten.

Het bleek echter het ticket-office van het busstation te zijn. Het treinstation was heel ergens anders. Een bus naar onze bestemming was er niet meer.
We moesten nu weer dezelfde bus terug nemen naar waar we vandaan kwamen, maar het duurde weer een poos voordat deze bus verscheen. We namen uiteindelijk maar een andere bus en kwamen zo terecht in een compleet vreemde wijk.
Ryan liet mij in het Chinees "treinstation" opschrijven, en we lieten dit zien aan een paar meisjes die ook bij de bushalte stonden te wachten. Ze schreven op hetzelfde papier hoe we er moesten komen, maar het leek ingewikkeld te zijn en we moesten er een paar keer voor overstappen.
Toch gingen we het proberen en namen we de eerste bus van de drie die we moesten nemen, en stapte uit bij de volgende halte. De bus die we hierna moesten nemen, leek echter maar niet te komen, en na een kwartier zag ik een klein busje voorbij rijden waarop stond "Naar het treinstation". We wuifde naar dit busje en stapte in. Gellukig, nu wisten we in ieder geval zeker dat we er zouden komen.
Het bleek echter dat we minder gelukkig waren dan we gedacht hadden omdat het busje steeds maar in het zelfde rondje leek te rijden. Het bleek dat de man eerst zijn hele busje vol wou krijgen voordat hij naar het station zou gaan. Het begon nu wel erg lang te duren en we vertelde de man dat we over een kwartier op de trein moesten. Na een andere vrouw opgepikt te hebben, besloot de man om dan maar naar het station te gaan.

Zo kwamen we veel later dan het oorsponkelijk plan eindelijk toch aan op het station om een kaarjte te kopen. Dit ging zonder problemen en voor we het wisten stonden we weer voor de uitgang van het station. Nu was het weer het probleem hoe we zo snel mogelijk terug bij "Mama Naxi" konden komen. Veel tijd was er niet meer. We probeerden een man die net zijn vrouw op de trein had gezet te vragen of hij ons mee terug naar de stad wou rijden.
"Ja natuurlijk" zei de man vriendelijk.
In China weet je het nooit, dus voorzichtig vroegen wij of de man er een beloning voor zou willen.
"1000 Yuan" zei hij nors. Dit is meer dan 100 Euro en dat vonden wij iets te duur worden voor een ritje van 10 minuten.

Zo moesten we weer met hetzelfde busje terug als waar we mee gekomen waren.
"Zouden jullie niet met de trein vertrekken?" zei het mannetje verbaast.
"Nee meneer, dankzij u hebben wij hem gemist."

De man reed ons (en een paar andere mensen) terug naar het dorp. Onderweg meende ik een plek te herkennen waarvandaan ik dacht te weten terug naar de herberg te kunnen lopen en zei de man van de bus dat we uit zouden stappen. Dit bleek echter een hele andere plek te zijn dan ik gedacht had, en toen we het in een winkel gevraagd hadden, bleek het nog minstens een kwartier lopen te zijn. Als je weet hoe je het moet lopen, tenminste, want in de binnenstad van Lijiang zit het vol met kleine steegjes die allemaal op elkaar lijken. We hadden nu echt nog maar heel weinig tijd over. Binnen een uur zouden we al op de trein horen te zitten.
We renden door de steegjes van Lijiang.
"Mama! Mama where are you?" gilden we steeds. Het moet een vreemd gezicht geweest te zijn. 2 buitenlanders die al gillend naar hun moeder door de steegjes rondrennen.

Na het eindelijk gevonden te hebben moesten we meteen onze spullen pakken en vertrekken. We konden nauwelijks gedag zeggen tegen onze vrienden. Mama gaf ons elk een banaan en een mandarijn.
Ook regelde ze een taxi voor ons. Onze vrienden zwaaide ons uit, en zo kwam er een einde aan ons verblijf in Lijiang.

De trein van Lijiang naar Kunming is erg comfortabel omdat er alleen maar slaapcoupe's zijn. Zo krijgt zelfs een zwerver als ik een bed. Het was dus mijn eerste keer geweest toen ik van Kunming naar Lijiang ging met de trein, om on in een slaapcoupe te mogen.
Toch lukte het me om de een of andere reden niet om in slaap te komen. Ik had me steeds zo moeten haasten dat mijn lichaam nu te opgewonden leek om opeens te moeten slapen.

Ryan in de slaapcoupe.

Na de volgende ochtend in de koude stad Kunming aan te komen, was het eerste wat we moesten doen een kaartje kopen om dezelfde dag nog door te kunnen reizen naar Guangzhou. De trein van 12:00 s'middags was heleaas al uitverkocht een daarom moesten we in plaats daarvan de trein van kwart voor 6 s'avonds nemen.

We hadden nu dus behoorlijk wat tijd te doden, en besloten om dan maar wat uit te rusten in de herberg van Kunming; waar Ryan al eerder overnacht had. Het was echter het idee om dit te doen zonder een kamer te nemen, en gewoon maar wat rond te hangen in de gemeenschappelijke ruimte van de herberg. Toen we binnenkwaimen, werdt er meteen gevraagd wat voor een kamer we wouden, maar Ryan wist hier goede raad mee.
"We hebben al eerder in de ochtend uitgecheckt, mogen we hier blijven tot onze trein gaat?"
En zo konden we dus gratis de dag doorbrengen in de herberg. Dat vonden we erg goed gedaan van onszelf.
We keken een paar films, praten wat met de andere gasten en bekeken onze E-mails. Ik mailde mijn vriend Nicolas om hem te vertellen dat mijn aankomst in Guangzhou zaterdag avond zou worden, en dat hij dus even op me moest wachten.
We gingen ook nog even de stad in om wat noedels te eten in een eethuisje dat Ryan in zijn vorige bezoek aan de stad ontdekt had.

Rond kwart over vier besloten we om dan maar weer righting het station te vertrekken. Het was maar een busreis van zo een 20 minuten, dus we vertrokken ruim op tijd.
We pakte onze spullen en namen afscheid van de herberg. Bij de bushalte had ik het niet meteen door omdat we gezellig stonden te praten, maar ik merkte langzamerhand dat we wel erg lang stonden te wachten. Misschien zelfs wel een half uur.
 Toen kwam ik er opeens ook nog eens achter, dat ik mijn peddel (van mijn boot in Guilin die ik sindsdien overal bij me heb en laat ondertekenen door nieuwe vrienden) in de herberg had laten liggen. Die moest ik natuurlijk absoluut meenemen. Het was maar een minuutje lopen naar de herberg, en nu de bus toch al een half uur niet gekomen was, zou dat kleine minuutje niet veel uitmaken.
Ik rende heen een weer naar de herberg om mijn peddel te halen en voor ik het wist was ik weer terug bij de bushalte.
En jawel hoor, in de verte zag ik al twee bussen voor de halte staan. Ik rende zo snel mogelijk, maar ik was net niet op tijd. Na een half uur opeens twee bussen!

Het was nu al bijna 5 uur en we besloten om voor de zekerheid maar een taxi te nemen. We liepen naar een grotere weg waar we een betere kans hadden een taxi te vinden. Zoals we gehoopt hadden was de straat gevuld met taxi's. Er een te pakken krijgen leek geen probleem. We staken enkele keren onze handen op als er een taxi voorbij ging, maar al deze taxi's bleken vol te zijn. Zelfs na 10 minuten, hadden we nog geen succes. We hadden nu op zijn minst 30 taxi's voorbij zien gaan, maar ze waren allemaal tot op de laatste vol geweest.
Toen kwam er een bus aan die net langs onze bushalte was gereden. We waren gered! We rende naar de bus en staken onze handen omhoog. Maar de buschauffeur schudde nors zijn hoofd en wees naar de bushalte. Hij wou ons niet binnenlaten omdat het hier geen officiele bushalte was. En dat terwijl we er maar 20 meter vandaan waren!
Het was nu al kwart over vijf! Over een half uur zou de trein al gaan een het duurt minstens 20 minuten om bij het station aan te komen. Als we nu niet snel een taxi vonden, dan gingen we de trein echt missen.
We probeerde het een paar keer, maar weer zonder succes. Toen zag ik een man aan de andere kant van de weg een taxi te pakken krijgen. De auto's aan de andere kant rijden natuurlijk van het centrum weg! Daar moest het vast makelijker zijn een taxi te pakken te krijgen. We rende naar de andere kant van de weg en probeerde het hier nog eens. We hadden binnen 5 minuten succes, en konden eindelijk instappen bij een norse taxichauffeur.

Maar zouden we het halen? We hadden nog 22 minuten voor het vertrek van onze trein. We smeekte de chauffeur om op te schieten, maar er was niet veel wat hij kon doen. Hij moest namelijk eerst aan de andere kant van de weg zien te komen, wat nog een heel gedoe was. Ik nam steeds een foto van mijn broek en bekeek dan de foto omdat ik daarop de tijd kon zien(een horloge heb ik niet).

De chauffeur leek wel zijn best voor ons te doen, vooral toen hij in een volle straat opeens op het fietspad begon te rijden en geiriteerd tegen een sloom fietsend meisje begon aan te toeteren. Hij leek de nood dus door te hebben.

Precies 1 minuut voor het vertek van de trein kwamen we eindelijk aan. We rende naar binnen en gooide onze rugzakken op de lopende band voor een controle, maar toen ik door wou lopen werdt ik gestopt door een controleur.
"He, jij daar! Doe die peddel ook netjes op de band alsjeblieft"
En zo gingen er weer een paar seconden verloren.

Toen we eindelijk op het perron aankwamen, konden we de trein nog weg zien rijden.
"Die peddel van jouw ook!" zei Ryan.

We konden een gratis ticket krijgen voor de volgende dag, maar omdat de stoelen al uitverkocht waren, moesten we het met een stoelloos-ticket doen. 27 uur staan in een volle Chinese trein met een peddel in je handen dus! Dat zou nog eens wat worden.

Met een verloren gevoel gingen we in de McDonalds van het station binnen. Ik trakteerde, omdat het de schuld van mijn peddel was dat we nu de trein gemist hadden.

Daarna moesten we weer terug naar de herberg. Dat deden we met de bus, maar weer duurde het vreselijk lang voordat deze eindelijk zou komen. Er was iets mis met die bus van ons. Toen hij na bijna 3 kwartier kwam, waren het er weer twee tegelijk. Er was vast een dronken chauffeur in een van die twee bussen die maar wat achter de andere aan reed.

Het was nogal schaamtelijk om terug binnen in de herberg te komen, vooral omdat we zo trots waren geweest op onze gratis middag in de gemeenschappelijke ruimte. Nu moesten we uiteindelijk toch voor een kamer betalen. Ik mailde natuurlijk meteen Nicolas weer om te vertellen dat mijn vertrek nu een dag later zou worden.

S'avonds besloten we om dan maar weer een film te kijken. Ze hadden veel films in de herberg, maar we wisten niet zo goed wat we moesten kiezen. Uiteindelijk besloten we een Koreaanse film te bekijken, omdat we het er allebij mee eens waren dat het meisje op het hoesje ervan zo aantrekkelijk was. De film was in het Koreaans en had alleen maar Chineze ondertitels, maar dat mocht de pret niet bellemeren. Het was een heerlijk gekke, pervertische en flauwe film die ons een stuk beter deed voelen.

De volgende ochtend vertrokken we belachelijk vroeg, omdat je het met die bussen en taxi's hier maar nooit weet.
"Vergeet je peddel niet" zei Ryan, omdat ik haast weer zonder het ding wou vertrekken.
Ik heb ooit ergens gehoord dat een paraplu het ding is dat het meest door de mens vergeten wordt, maar ik ben het er niet meer mee eens.

We kwamen een dik uur te vroeg aan op het station, maar er stonden al mensen in grote rijen te wachten op de trein. Dat waren natuurlijk allemaal stoelloze mensen die een goed plekje wouden veroveren. Andere buitenlanders in deze rij waren er niet. Je kon ook aan de mensen in de rij zien, dat ze niet de rijkste Chinezen ooit waren.

Toen de poort van het perron open ging, rende iedereen meteen naar de coupe's. Wij gingen naar de allerachterste coupe in hoop dat die minder druk zouden zijn. Onderweg liet Ryan zijn kopje noedels vallen waardoor we wat achter op koers raakte.

Alhoewel er toch een grote rij stond, was de rij achteraan toch duidelijk minder lang dan de andere. Dat hadden we dus goed gedaan. Toen we de trein in konden, liepen we meteen door naar de achterste stoelen van de coupe. Er waren hier weinig passagiers zonder stoel en ook nog veel stoelen waarvan de eigenaren nog niet gearriveerd waren. We namen helemaal achterin plaats, en wachtte totdat er iemand onze stoel af zou nemen. Er kwam al vrij vlug iemand bij de stoel van Ryan, maar de mijne bleef behoorlijk lang vrij. Totdat er zo een 5 minuten voor vertrek een schattig meisje met een rond hoedje verlegen in het Engels zei dat het haar stoel was. Ik stond meteen op, en gaf haar de stoel. Ze had een grote kist bij zich die ze onder haar stoel schoof.

Zo stonden we de eerste paar uur van onze 27 uur durende reis.  De pret was er al gauw vanaf.
Maar, al bij de eerste stop stapte de man uit die Ryan eerder van zijn stoel had geschopt. We hadden nu dus 1 stoel gekregen. Ik liet Ryan eerst zitten. Hij begon meteen een gesprek met het meisje met het ronde hoedje. Ze sprak behoorlijk goed Engels. Ze kwam uit het zuiden, maar had gestudeerd in Kunming. Ze was nu op weg naar huis. Sinds een paar jaar handelde ze in paddenstoelen. Paddenstoelen uit Kunming schijnen de beste uit het land te zijn. Ze koopt deze paddenstoelen in in Kunming, en verkoopt ze dan in haar geboortestad. Dat was een handeltje dat ze helemaal zelf had opgezet en ze kon er van leven. Dus dat had er in die kist gezeten die ze onder haar stoel had geschoven! Nu ik er bij moest nadenken, leek ze zelf ook een beetje op een paddestoel met dat ronde hoedje van haar.
Een klein dik mannetje zonder stoel vroeg haar opeens een beetje op te schuiven zodat hij op de rand van de stoel kon zitten. Ze weigerde dit niet en het mannetje plofde met een gelukkig gezicht neer en begon zonnenbloempitten te eten. Hij spuugde het vel van de pitten steeds luitruchtig op de grond uit.
Hij zei nu iets tegen het paddestoelen-meisje, die overigens Kani bleek te heten.
"Wat zei hij?" vroeg Ryan.
"Hij vertelde me dat hij in de zonnenbloempitten handel zit."
"Ja, dat lijkt er inderdaad op" antwoorde Ryan.
Het mannetje bood ons wat van zijn pitten aan. Het zouden hele goede zijn, vertelde hij er in het Chinees bij. Engels sprak hij geen woord. Hij zou wel 3 jaar Engels op school geleerd hebben, maar wat hij daar uitgevoerd had was een compleet raadsel. Hij kon zelfs geen "Hello" zeggen.

Na een poos stapte het mannetje even op. Hij ging heet water halen voor zijn kopje noedels. Eenmaal terug, slurpte hij dit smakelijk op. Zo smakelijk, dat wij er zelf ook honger van kregen. We besloten ook onze kopjes te pakken om te gaan vullen met heet water. Maar toen we onze kopjes wouden pakken, merkte we dat alleen mijn kopje er nog was. Het kopje van Ryan was verdwenen. We namen nog een blik naar het slurpende mannetje. Zijn kopje was precies hetzelfde als het kopje dat Ryan eerder gekocht had. De schurk zat Ryan's noedels op te eten! Ryan begon al lachend zijn hoofd te schudden. Het mannetje staarde schuldig terug.

Kani vroeg ons waar we vandaan kwamen en wat we deden. Toen ik het over Japan had, keek een meisje naast ons op, en begon opeens Japanse liedjes met haar telefoon af te spelen. Ryan vertelde hoe hij net 3 maanden in Japan vrijwillig meegeholpen heeft met het herstellen van de schade die de aardbeving heeft aangedaan. In het midden van het gesprek zei het mannetje met de pitten soms opeens iets in het Chinees, en als we dan vroegen wat hij gezegd had, waren het de meest onbenullige dingen zoals "Het is mooi weer vandaag" en "Er zijn veel mensen in de trein".

Net voordat het donker was kwam er nu een plaats vrij naast die van het meisje dat eerder Japanse muziek had afgespeeld. Ze gaf me meteen een pakje yoghurt toen ik ging zitten. Die yoghurt zou van haar geboorteplaats Dali komen. Toen ik de eerste ophad gaf ze er meteen nog een. Zo had ik voor ik het wist 3 pakken yoghurt opgedronken, en later voelde ik me daardoor behoorlijk ziek.

S'nachts besloten we met zijn drieen een potje te kaarten (Ryan, Kani en ik). We hadden graag iets ingewikkeld gespeeld, maar doordat Kani meedeet konden we alleen simpele spelletjes voor kinderen doen (omdat het te veel werk zou zijn iets ingewikkelds in het Engels uit te leggen), en zo begonnen we met een Amerikaans spel uitgelegd door Ryan. Hij leek het echter zelf ook niet gespeeld te hebben sinds zijn kindertijd en uiteindelijk bleken de regels niet te kloppen waardoor er als maar geen einde aan het spel kwam. Ik stelde voor om dan in de plaats een simpel Nederlands spelletje genaamd "Pesten" te doen. Dit had ik echter ook op zijn minst 15 jaar niet gespeeld, en ook dit spel had geen winnaar omdat de regels niet klopte. Uiteindelijk kwam Kani met een spel waarvan we al doorhadden dat de regels niet zou klopte toen we het haar hoorde uitleggen, maar ze wou wat dan ook dat we ermee doorgingen. Er klopte helemaal niets van en het enige wat je moest doen was je kaarten om de beurt neerleggen. Het was helemaal geen spel, maar haar serieuze blik erbij was hilarisch. Als we alle kaarten neergelegd hadden, zei ze tegen Ryan of mij; "Jij hebt gewonnen", maar niemand wist waarom dat was.

Na het kaarten waren we uitgeput, en probeerde we wat te slapen. Het was echter veel te krap om in slaap te komen, en midden in de nacht viel er soms weer geslurp van het pittenmannetje te horen. Van wie zou hij nu weer noedels gejat hebben? Toen ik wakker van zijn geslurp werd en mijn ogen open deed, vroeg hij bezorgd of ik ook wat van zijn noedels wou.
"Nee dank u" zei ik.
Hij glimlachte en haalde iets uit zijn zak en gaf mij dit. Het was een visitekaartje.
"Meneer Lee" stond er.
"Als je ooit zonnenbloempitten nodig heb, dan kom je maar bij mij" leek hij te willen zeggen.

Toen we de volgende ochtend eindelijk aangekomen waren, voelde ik haast een band met Kani, Meneer Lee en het meisje dat mij ziek gemaakt had met yoghurt. Voor het station van Guangzhou maakten we een groepsfoto en namen afscheid.

Nu moest ik me haasten naar mijn vriend Nicolas! Hij was al een hele dag op me aan het wachten in de herberg!