Gewoon een paar soldaatjes.

November 13, 2011. Written in Chengdu, China.

Gewoon een paar soldaatjes.

Mijn tweede dag in Xi'an (de eerste echte dag, omdat de vorige een rustdag was) ging ik met een stel mensen die ik in de herberg had ontmoet op stap. Het was vies regenweer, en de stad die erg mooi hoort te zijn zag er helaas niet zo schitterend uit. We moesten de bus nemen om naar het beroemde Terracotta leger te gaan. Dit was een tocht van ongeveer een uur, en lag dus een klein eind buiten de stad. Zoals het vaak is met de grote attracties in China, was het weer eens belachelijk duur om naar binnen te komen, en omdat ik helaas geen student meer ben moest ik de volle prijs van meer dan 10 Euro betalen. Ik hoopte maar dat het de prijs waart was. Toen ik echter binnenkwam, moest ik meteen te gapen, en voor ik het wist had ik het hele leger al afgelopen. Ik bleek niet de enige te zijn, omdat de Japanner Nori zelfs al eerder het einde bereikt had, en niet veel na mij kwam ook de Amerikaan Collin aangewandeld. Alleen het Nederlands echtpaar leek nog ver weg te zijn, en stond waarschijnlijk van elke soldaat of paard een foto te maken.

"Het moet vast iets heel speciaals zijn, maar het dring niet echt bij me door" zei Nori.

Dat was precies wat ik ook gevoeld had. Misschien wist ik er gewoon niet genoeg van af, maar die beelden deden me niet erg veel. Als ze nu nog allemaal in tact waren geweest en in grote rijen hadden gestaan, had ik misschien wat gevoeld, maar er lagen overal beelden die op de grond gevallen waren, en er was slechts op 1 plek echt een grote rij te vinden, maar ook deze was niet groot genoeg om mij door te laten dringen wat voor een bijzondere plek dit wel niet zou moeten zijn. Het slechte weer maakte het er niet beter op, en na een paar uur stonden we alweer buiten. Had ik hier nou 10 Euro voor uitgegeven? Nu ja, dan kon ik in ieder geval eens een blog schrijven over iets dat ik niet interessant gevonden had. 

Het was nu tijd om te eten, en rondom de ingang waren natuurlijk vele restaurants die wat touristen mee wouden pikken. Ik heb zelf als principe ingesteld dat ik normaal alleen het eten eet van het land waarin ik me bevindt, maar als ik met andere ben, pas ik me uiteraard aan, en vandaag bleek het Nederlandse echtpaar trek te hebben in fastfood. Zo gingen wij binnen in de "Dico's", wat de grootste oorspronkelijk Chineze fastfood keten is. Naast ons, begon er opeens een klein meisje op de vloer te plassen, maar de ouders zeiden hier niets van. Goed, vandaag zou ik maar niet dingen gaan eten die op de grond gevallen waren.

Op de weg terug viel iedereen in slaap, wat niet wonderbaarlijk was omdat we behoorlijk vroeg opgestaan waren voor de soldaatjes. Ook ik deed mijn ogen dicht, en het volgende moment hoorde ik getik op mijn raam. We schenen al aangekomen te zijn en de busschauffeur tikten op het raam omdat hij wou dat we snel uit zouden stappen.

Terug in het hotel, mochten we in de bar de avondfilm uitkiezen. De Nederlandse vrouw koos "Slum dog millionair" uit, en terwijl ik hiernaar keek kreeg ik steeds meer zin om naar India te gaan. 

Na de film stelde Nori mij voor aan een Japanse vrouw die hij eerder in de herberg ontmoet had. Ze heette Keiko en was ook met haar werk gestopt om op wereldreis te gaan, en nu net 3 weken bezig. Haar volgende stop zou Chengdu zijn, omdat dit beschouwd wordt als de ingang van Tibet; waar ze hierna van plan was heen te gaan. 

Voor mij was het ook weer zo langzamerhand tijd om een nieuwe stop te bedenken.