Aangekomen in Luoyang.

October 10, 2011. Written in Denfeng, China.

Aangekomen in Luoyang.

Na een chaotische treinreis van 11 uur, kwam ik om 8 uur s'ochtends aan in de stad Luoyang. Er waren genoeg hotels rond het station, maar zoals eerder in Tianjin, waar ik ook binnen ging was het vol. Er zijn zoveel nieuwe rijke Chinezen touristen die het hele land vol boeken, zodat het voor een backpacker erg moeilijk is om een hotel te vinden. Ook kon ik nergens een internetcafe vinden om te zoeken naar een internationale herberg waar ik misschien andere buitenlanders zou kunnen ontmoeten. Luoyang is een zeer touristische stad omdat het de hoofdstad geweest is van China in de Tang dynastie, en heeft vele historische monumenten. Bovendien, is het dichtbij de Shaolin tempel, die beroemd is voor zijn Kung-Fu.  Toch had ik na een paar uur door de stad gewandeld te hebben, slechts twee andere buitenlanders gezien. Chinezen waren er in grote hoeveelheden, niet alleen inwoners van de stad, maar dus ook toeristen. Het leek hier echt bijzonder te zijn voor de mensen om een buitenlander te zien. Veel meisjes zwaaide naar me en kleine kindjes wezen naar me. 

De stad was gevuld met simpele eethuizen. Vooral veel eethuizen die noedels en dumplings verkochten. Uit een van die restaurants, kwam een Chinees meisje naar mij toe lopen.

"Hello sir you want eat?" 

Het zit hier vol met mensen die geld van je willen en maar achter je aan blijven lopen omdat ze je iets aan willen smeren.

"No, not now" zei ik een beetje geergerd.

"OK, bye bye!" zei het meisje vriendeiljk glimlachend.

Dat is eens wat anders, iemand die meteen weggaat na slechts 1 keer afgewezen te zijn. Laat ik later dan maar naar haar eethuis toe gaan!

Niet lang daarna liep ik weer een hotel binnen, alleen zag ik meteen dat de prijzen veel te hoog waren voor een backpacker. 200 Yuan voor 1 nacht! Dat is 24 Euro!! Ik was niet bereid om meer dan 60 te betalen. Toen ik het hotel weer uit wou lopen, kwam de man van het hotel achter me aanlopen. Kom terug, kom terug, leek hij te willen zeggen.

Ik wees hem het bord met de prijzen, en schudde mijn hoofd. De man sleurde mij toch mee naar de lobby. Ik bleef zeggen dat ik niet geinteresseerd was, maar de man wou niet luisteren.

Ik maakte dan maar gebaren dat ik een pen wou. De vrouw van de lobby gaf mij een pen en papier.

"Hoeveel voor 1 nacht?" schreef ik.

"200" schreef de man.

Ik schudde mijn hoofd en wou weer weg lopen. Maar de man haalde mij weer terug en maakte het gebaar dat ik mijn prijs moest opschrijven.

"60" schreef ik. 

De man moest hard lachen om mijn belachelijke bod.

"100" schreef hij op.

Ik schudde weer mijn hoofd en wou weg lopen.

"80" schreef de man nu op.

Nee, zei ik.

"70!"

Nee.

"Vooruit, 60 dan"

Een beetje geiriteerd door de lage prijs gaf de vrouw van de lobby me mijn sleutel, en wees me naar mijn kamer. Het was een ruime kamer met een groot 2 persoonsbed. En dat voor slechts 60 Yan!

Na even uitgerust te hebben, probeerde ik of er WiFi zou zijn in de kamer, maar nee. In de ingang had ik toch "computer kamers" zien staan in het Chinees.

Ik ging terug naar de lobby, en vroeg weer om pen en papier.

"Computer kamer" schreef ik.

Nu begon de vrouw vreselijk te schreeuwen. Had ik de kamer voor zo een goedkope prijs gekregen, ging ik nog zeuren ook!

Ik maakte een gebaar van, laat maar zitten, en nam mijn laptop mee naar de trap van een dichtbij gebouw, en probeerde het daar uit. Daar had ik een goede verbinding! Er kwamen steeds mensen de trap op en af wandelen, en dan keken ze me met een vreemd gezicht aan. Het eerste wat ik deed, was zoeken naar een leukere herberg, waar ik misschien ook wat andere mensen zou kunnen ontmoeten. Deze vond ik en ik noteerde hoe ik daar heen moest.

Onderweg terug naar mijn kamer, zag ik dat de vrouw van de lobby aan het touwtjespringen was. Dat zou je in een 5 sterren hotel eens moeten proberen!

Ik ging naar buiten, en at onderweg ergens voor 7 Yuan een kom noedels, maar het was niet erg lekker. Ik moest de bus nemen om naar die andere herberg te komen. Luoyang is een miljoenenstad, maar een metro is er niet. Onderweg in de bus begon een oude Chineze man tegen me te praten.

"Welcome to China!" zei hij. 

Ik knikte een beetje oppassend. Zo lang hij het maar niet voorsteld om ergens thee te gaan drinken. Toen ik hem vertelde waar ik uit moest stappen, vertelde mij dat de bus daar nu niet stopte omdat er gewerkt wordt aan de wegen. Ik wist niet zeker of ik dit moest geloven, maar hij vertelde me dat ik 1 station eerder moest uitstappen en vanaf daar moest lopen. De man zelf stapte op hetzelfde station uit, en wees mij de weg. Zonder mij ook maar iets aan te proberen te smeren bracht hij me waar ik moest zijn, en nam daarna weer afscheid. Het was dus gewoon een aardige meneer geweest. 

De internationale herberg zag er erg gezellig uit. Was ik hier maar meteen heengegaan! Ik reserveerde een gezamelijke kamer voor de volgende dag. Dat kostte maar 40 Yuan. 20 Yuan goedkoper een 40 keer zo gezellig! 

Na terug gekomen te zijn bij het station, ging ik naar het eethuis van het meisje dat me die ochtend had aangesproken. Ze leek me nog te herrineren en glimlachde vrolijk.

Ik bestelde alleen een portie dumplings en wat water. 

Het meisje bracht een papier, en ging met mij praten (ofwel, schrijven). Ze was nog maar 16, maar toen ik haar vroeg of ze naar school ging zei ze van niet, en dat ze hier werkte. Ook nadat mijn portie dumplings was gekomen bleef ze bij mijn tafeltje te staan schrijven, tot haar moeder begon te zeuren dat ze daar mee moest ophouden. Met een bittere glimlach bekeek de moeder nu onze papiertjes. Toen ik mijn portie ophad verliet ik het eethuis zonder iets te zeggen. Pas toen ik een eind verwijderd van het eethuis was keek ik even om. De moeder en het meisje stonden op de stoep voor het eethuis naar me te kijken.

Terug in het hotel stond de vrouw van de lobby nog steeds (of weer) touwtje te springen. Na gedouched te hebben en mijn tanden te poetsen, plofte ik neer op mijn 2 persoonsbed en viel meteen in een diepe slaap.