De glimlach van de duivel.
Nadat ik mijn spullen achtergelaten had in mijn nieuwe herberg, de was gedaan had en mijn kleren op het dak van de herberg had opgehangen ging ik weer de deur uit. Zonder een doel wandelde ik voor me uit. Ik liep niet richting het dichtstbijzijnde metro-station, maar er was vast aan de andere kant ook wel ergens een station te vinden. Dit bleek echter niet waar te zijn, en na zo een 20 minuten wandelen veranderde het ouderwetse wijkje waar mijn herberg zich bevindt, in een grote luxuoze winkelwijk. Er was vooral 1 hele drukke straat die vol zat met allerlei beroemde Westerse merken zoals Gucci, Chanel en weet ik veel wat.
Net nadat ik een foto van deze straat had gemaakt, kwam er een Chinees meisje op me af lopen.
Het was een klein, er serieus uitziend meisje. Lelijk zou je haar niet noemen, maar aantrekkelijk zach ze er ook niet uit.
In vloeiend Engels vroeg ze of ik ook Engels sprak. Ze was hier in Peking Engels lerares op de basisschool. Omdat ze zo goed Engels sprak (zonder twijfel de beste Chinees hier tot nu toe) geloofde ik dit meteen, en ze zag er intelligent, hoog opgeleid uit. Ze zei dat ze alleen nooit de kans had om Engels te spreken met iemand, en vroeg me of ik misschien wat met haar wou praten. Daar had ik natuurlijk geen bezwaar tegen. Nieuwe mensen leren kennen is een van de leukste dingen van reizen. Met een vriendelijke glimlach vertelde ze me dat we nu over een van de meest bekende winkelstraten van Peking liepen. Het verbaaste haar enorm, dat ik hier terecht was gekomen zonder ook maar iets van deze straat te weten, en daar moest ze hartelijk om lachen.
Ze stelde voor om ergens een kop thee te drinken, en ik stemde in. We liepen een echt Chinees theehuis binnen. Er zaten vele Chinezen gasten gezellig een kop thee te drinken. Wij namen ook plaats aan een tafel. Er kwamen al gauw 2 potjes thee; een met groene thee, de andere met zwarte thee.
Ik vertelde haar over mijn wereldreis. Waar ik tot nu toe geweest was, en wat ik hierna van plan was te doen. Ze zei dat ze hoopte dat China voor mij een net zo belangrijk land zou worden als Japan, maar vertelde me dat ze ergens nog wel haatgevoelen tegenover Japan had vanwege de oorlog, wat natuurlijk begrijpelijk is.
Ze bestelde voor haarzelf 1 glas rode wijn, en vroeg of ik ook wou, maar ik zei van niet. Ze vertelde me over de stad waar ze opgegroeid was. Shichuan heette deze stad, en was beroemd voor zijn panda's. Ik zei dat ik daar dan wel langs zou gaan als ik daar de tijd voor zou hebben. Er was echt geen enkel probleem om met haar in het Engels te praten, misschien was het wel beter dan mijn Engels. Toen ik haar vroeg of ze echt nooit in het buitenland gewoond had, zei ze van niet en dat ze echt alles hier op de universiteit geleerd had.
Na een klein half uur, stelde ze voor om weer naar buiten te gaan, en vroeg om de rekening.
Deze was 4000 Yuan, wat een belachelijk bedrag is hier in China. 50 Euro? Dat kan toch niet? Meteen begreep ik dat er iets mis was. Ik zei dat ik dat niet kon betalen. Ze zei dat thee in China heel duur kan zijn en dat iedereen dat hier betaald. Ik legde haar uit dat ik op wereldreis was en zulk soort dingen mij niet kon permiteren, het leek mij in ieder geval eerlijk om de prijs te delen. Ze zei dat het in China absoluut niet kan dat je een meisje aan iets laat mee betalen. Toen, had ik het ineens door. Ze had me in de maling genomen! Ze werkte natuurlijk voor het theehuis en had de domme buitenlander hier naar binnen gesleept. Toen ik zei dat ik daar niets van wist en zei dat ik het beslist niet allemaal zelf kon betalen, kwamen er opeens een stuk of 3 gevaarlijke mannen in zwarte pakken van achteren naar onze tafel toe gelopen.
"Betalen, nu!" zeiden deze. Het leek mij nu verstandiger om maar op te geven. Liever 50 euro kwijt dan een been. Ik had echter niet genoeg geld bij me, en moest met de mannen mee naar de bank om geld op te nemen. Het gekke was echter dat het maximum bedrag voor 1 keer slechts 1000 Yuan was. Kon je hier maar 12 Euro per keer opnemen dan? Ik nam 4 keer het maximum bedrag op en liep met de mannen terug naar het theehuis.
Na betaald te hebben, verliet ik het theehuis met het meisje. Ze zei dat het haar speet, maar dat ze ook niet geweten had dat het zo een dure plek was. Ze stelde voor om nu samen Karaoke te gaan doen.
Nee dank je, zei ik, en maakte dat ik weg kwam. Ik had al meer dan genoeg geld gebruikt.
Nadat ik van haar af was, liep ik nu met een naar gevoel in mijn eentje door de straten. Maar ach, wat was 50 Euro nou? Maar wacht even, toen ik er goed bij ging nadenken, was het nou wel 50 Euro? Nee, ik had een rekeningsfout gemaakt. 4000 Yuan was veel meer! Het was 500 Euro! Ik had 500 Euro uitgegeven aan twee potjes thee en een glas wijn!!
Sindsdien droom ik elke nacht over haar vriendelijke glimlach.
0 件のコメント:
コメントを投稿