Na de herberg verlaten te hebben, liep ik met mijn zware rugzak righting de Kungfu school waar ik de komende paar weken zou verblijven. Coco van de herberg had me het advies gegeven om de taxi te nemen, maar ik zei dat ik wel van een goede wandeling hield. Coco bleek echter niet de enige te zijn die het beter vond dat ik naar de school gereden werd; voortdurend kwamen er namelijk taxi's, bussen en zelfs gewone auto's voor mijn neus stoppen om wat aan mij te verdienen. Door al dit soort ervaringen wist ik al hoe je in het Chinees "Ik hoef niets van je" moet zeggen. Dat deed ik ook toen ik weer getoeter hoorde van een auto dichtbij. De man in de auto zei nog wat tegen me, maar zonder te kijken maakte ik een "wegwezen" handgebaar naar hem. De man zei echter nog een keer iets tegen mij. Dit klonk echter niet zo vervelend als het klinkt bij de meesten van die mannen. Ik keek nu om naar de auto, en zag dat het de meester van mijn Kungfu school was! Geschrokken boog ik meteen, bood mijn excuses aan tegen de meester, en stapte in zijn auto.
Het was dus niet het beste begin dat je je kunt voorstellen. Het kwam allemaal echter snel in orde, omdat de Engelsman Michael (die vloeiend Chinees spreekt) na aankomst het allemaal aan de meester uitlegde. We hadden nog een kleine 2 uur voor de les moest beginnen.
Michael en Hanwei (een Koreaan) hielpen mij de juiste maat vinden van het Kungfu uniform, dat slechts 6 euro kostte. Schoenen bleken ze echter niet in mijn maat te hebben, en die zou ik de volgende dag in de stad moeten kopen.
Ik bleek in dezelfde kamer te slapen als Michael en Hanwei. Ze verzorgden in de kamer een klein hondje dat ze op de straat gevonden hadden. De kleine kinderen op de school schijnen het hondje echter te pesten en te schoppen, waardoor hij een mank rechterpootje heeft. Hij heeft trouwens ook een onderbeet, iets wat ik nog nooit bij dieren gezien heb.
Mijn eerste training begon om 2 uur. Ik zit in een Sanda klas voor gevorderden (Michael heeft ervoor gezorgd dat ik daar mee kan doen) en ben er verreweg de oudste. Sanda is een soort Kickboksen, maar dan met Kungfu als basis. Het begon met een lichte warming-up, en daarna moesten we slaan en schoppen tegen de stootkussens. Hier bleek echter geen eind aan te komen. Ik ben het met Karate natuurlijk gewend om tegen stootkussens te slaan, maar niet zo lang. Het ging maar door! Bovendien sla je met Sanda tegen het hoofd, en doordat de stoten iets anders zijn dan die van Karate, voelde ik dat ik net iets andere spieren gebruikte dan normaal, want voor een enorme spierpijn zorgt. De coach van 21 (die op mij na de oudste is) gaf soms het goede voorbeeld, en elke keer weer was ik onder de indruk van zijn enorme lenigheid en snelheid. Echt hoe je het je voorstelt van een Kungfu expert.
Om half 6 mochten we eindelijk ophouden met de stootkussens, en was mijn eerste training klaar.
Ik ging naar Michael die nog bezig was met zijn acrobatiek klas. Al die jongens deden de gekste sprongen en maakten achteroversalto's na tegen een boom op gerend te hebben. Ik was blij dat ik voor Sanda gekozen had, want daar had ik absoluut niet aan mee kunnen doen.
We mochten nu eten in de cantine (alhoewel de meeste leerlingen hun eigen bakjes hebben waarmee ze eten halen en dan weer meenemen naar hun kamers). Ik had een vreselijke honger, maar had moeite met het eten omdat ik door de spierpijn mijn stokjes niet goed meer vast kon houden. Het eten is simpel en niet bepaald van hoog niveau, maar in ieder geval mag je zoveel eten als je wilt.
Na gegeten te hebben ging ik met Michael en Hanwei terug naar de kamer. We speelden daar wat spelletjes op de Playstation 2 van Hanwei. Hanwei is een erg vriendelijke jongen en lacht altijd vrolijk. Hij blijkt alleen niet erg van vechtsport te houden, en blijft vaak de hele dag lekker in zijn bed liggen. Als hij een Chinees geweest was, hadden ze hem helemaal in elkaar geslagen, vertelde Michael. Maar omdat hij een Koreaan is, doet niemand streng tegen hem en maakt het niemand uit wat hij doet. Hij is gewoon het type dat lekker op de kamer wat strips leest en een spelletje speelt. Op zich niets mee mis.
Om half 10 ging het licht uit. De volgende dag moesten we om 10 voor half 6 op te staan. Door de druk die ik daartegen voelde kon ik echter niet slapen. Ik meen me zelfs te herinneren het 2 uur te zien worden. Dat wordt nog eens wat morgen!
0 件のコメント:
コメントを投稿