Miko en de chauffeur.

January 30, 2011. Written in Taipei, Taiwan.

Miko en de chauffeur.

Oude vrienden opzoeken in een vreemd land is altijd leuk. Zo ging ik op mijn 2e echte dag in Taiwan op bezoek naar de stad van een Taiwanees meisje waarmee ik vroeger op school heb gezeten. Ik had haar al 6 jaar niet gezien! Ik had me echter vergist in waar ik uit moest stappen, en terwijl ik paniekerig door deze vreemde stad in het noorden van Taiwan genaamd Hshincu roonddwarrelde, werdt het als maar later. Uiteindelijk vond ik een gratis bus die mij naar het station zou brengen, en dat was waar we afgesproken hadden. Toen ik meer dan 1 uur te laat bij dit station aankwam, was deze vriendin nergens te bekennen. Ze was niet het type dat maar naar huis gaat als de andere niet op komt dagen. Ik vond gelukkig een telefooncel, en draaide haar nummer.
"Rijn! Waar ben je nu!?" klonk haar bezorgde stem meteen.
"Bij het station. Sorry dat ik zo laat ben"
"Gelukkig dat je er eindelijk bent. Ik sta bij de uitgang"
Ik keek om mij heen, er waren meerdere uitgangen. Vlak bij de telefooncel stond een groot bord met waarop stond "Uitgang 3".
"Welk nummer?" vroeg ik haar.
"Er is maar 1 uitgang!"
"Volgens mij ben ik dan ergens anders"
Ze vroeg me de telefoon te overhandigen aan iemand dichtbij. Vlakbij stond een nors kijkende man van de beveiliging.
 "Mijn vriend! Het is mijn vriend!" zei ik de man, wijzend naar de telefoon in het Chinees. Beter kon ik het niet uitleggen. De man keek mij een beetje vreemd aan. "Wat moet ik nu weer met jouw vriend?" leek hij te willen zeggen. Toch was hij zo vriendeljk de telefoon aan te nemen, en legde uit waar de onnozele buitenlander zich bevond.
Het scheen behoorlijk ver weg te zijn, en ze zei dat het met de auto ongeveer een half uur zou duren.

Miko, toen 23 of 24, nu 30, leek niets veranderd. Ze was er misschien zelfs wel beter op uit gaan zien. Samen met haar vriendje was ze me met de auto komen ophalen. Hij sprak geen Japans of Engels, maar leek een leuke en vrolijke jongen. Ik probeerde beleefd wat vragen te stellen aan hem in het Japans, die Miko dan voor me kon vertalen, maar na een poosje zei ze lachend: "Trek je niet zoveel aan van hem. Vandaag is hij niet meer dan onze chauffeur."
Daar moest ik al wegwuifend hartelijk om lachen. Zulk soort vreemde maar humoristische opmerkingen had Miko vroeger ook altijd gemaakt. Ze vroeg me of ik gehoord had van de moorden die er op onze school zich hadden afgespeeld gehoord had. Geschokt zei ik van niet. Het schijnt dat net een paar dagen geleden, op de taalschool waar ik op mijn 17e/18e zat zich een moord heeft afgespeeld. Een uitwisselingsstudent uit Taiwan zou verliefd geworden zijn op een Taiwanees meisje uit zijn klas. Dit meisje wou echter niets met hem. De jongen was er kapot van en is naar haar huis gegaan met een mes, en heeft haar doodgestoken. Haar kamergenoot had dit zien gebeuren, en daarom besloot hij haar ook maar dood te steken. Na door de politie gepakt te zijn, heeft de jongen zelf ook zelfmoord gepleegd.
"Gelukkig zijn wij nooit op het idee gekomen" zei ik tegen haar.

Ze brachten mij naar een touristische wijk, waar oude tempels en veel kleine eettentjes ware.We aten ergens wat noedels, liepen wat rond door de straatjes en bezochten een tempel. Het was jammer dat het zo regende. Onze chauffeur bleek ook onze fotograaf te zijn.

Daarna gingen we naar een theehuis, waar ze speciale thee uit deze stad serveerde. De thee moest zelf gemaakt worden door de theebladeren, pinda's en sesam fijn te stampen en daarna te mengelen. Dit was een behoorlijk werk dat ik met Miko's vrienddje afwisselde. De thee was lekker zoet en we kregen er ook lekkere snoepjes bij.
Een serveester die ons had horen praten, vroeg of ik Japans was.
"Ja, mijn beiden ouders zijn ook Japans. Het is een raadsel waarom ik er zo Westers uit zie" antwoorde ik.
Het meisje leek niet te weten wat ze moest zeggen en buigde een beetje genegeerd.
Miko gaf me een plagende klap op mijn schouders.

Na de hele dag een perfecte rondleiding door Hshincu gekregen te hebben, stond ik s'avonds met Miko ergens voor een convinience store te wachten terwijl onze chauffeur de auto aan het parkeren was. Ik wou een beetje rondlopen, maar Miko zei dat ik hier moest wachten. Ik knikte, zonder dit ook maar een beetje vreemd te vinden. Toen werdt ik opeens vanachteren op mijn schouders getikt. Het was een gezamelijke vriendin van ons, die overigens een van mijn allerbeste vrienden is. Ze stond daar een beetje pesterig naar me te lachen. Het was een geheim geweest dat ze vandaag zou verschijnen, en opeens stond ze voor mijn neus.

Nadat de chauffeur ook gekomen was, aten we wat met zijn 4en in de nachtmarkt van Hshincu. Taiwan is beroemd voor zijn nachtmarkten. Je kunt er allerlei soorten snackjes kopen, en het is er bovendien erg gezellig. Het was heerlijk om met deze oude vrienden bij te praten. Ik hoop ze gauw weer te zien, en zonder iemand dood te steken!