Nieuw theegevaar.

January 5, 2012. Written in Hong Kong.

Nieuw theegevaar.

Nu de middelbare school vrienden van Nicolas (de jongen waarbij ik logeer) uit Frankrijk op bezoek zijn gekomen, ben ik de enige niet Franstalige in de ploeg. Dit kan soms voor wat problemen zorgen, maar over het algemeen heb ik een leuke tijd met ze gehad.
Op de tweede dag van hen bezoek zijn we wat door de stad heen gedwaald. Zo vonden we ergens een theewinkel. Zoals sommige misschien al weten, ben ik een keer in een thee-huis bedrogen en heb ik 500 Euro voor een potje thee moeten betalen in Peking zie blog "De glimlach van de duivel"). Ik was daarom dus niet degene die voorstelde deze thee-winkel hier in Hong Kong binnen te gaan, maar de jongens wouden er wat souvenirs kopen. Angstig trad ik het pand binnen. Een fragile beleefd meisje bediende de jongens. Met een haast fluisterende toon legde ze beleefd allerlei soorten dingen uit over Chineze thee en de cultuur er omheen. Ze was echt iemand die er uit zag als haar beroep en er zich ook naar gedroeg.

Alhoewel ik dit allemaal best vond, besloot ik toch maar om het gebeuren van een afstandje te bekijken. Je weet het maar nooit met thee.

Er was nog een andere klant in de winkel. Dit bleek een Belg te zijn, en een echte kenner in oosterse thee. Hij voegde het een en ander toe in het Frans aan de fluisterende uitleg van het theemeisje. Na een poos riep de man mij erbij. "Waarom zit je daar toch op zo een afstand?" leek hij te willen zeggen.

In het Engels legde hij mij uit wat er zo fascinerend aan thee is, en van wat voor een thee hij houdt. Ik vertelde hem dat ik thee eigenlijk alleen koud drink en het verschil tussen thee in zakjes en echte thee niet echt kon waarderen. Ik moet dus een enorme barbaar geweest zijn voor de theeliefhebber, maar hij bleef vriendelijk tot op het laatst.

Nadat de jongens wat thee van het meisje gekocht hadden, vertelde de Belg dat er in de stad gratis een theeceremonie was bij te wonen waar je uitleg in het Engels kon krijgen. Oh jee, daar heb je het al! Ik zei nog, je weet het maar nooit met thee. Maar de jongens leken nog steeds niet bang, en vroegen de man hoe ze hier aan mee konden doen.

Zo moest ik een kleine week later dus een theeceremonie bij wonen. Aan een grote ronde tafel zaten allemaal buitenlanders. Er ging een papier rond waarop je je naam en het land waar je woont op moest schrijven. Na mijn naam opgeschreven te hebben zette ik na enige twijfel op het papier neer "none". Een land waar ik woon heb ik niet.

De theeceremonie werdt geleid door een jonge Chineze jongen, die ook weer typerend voor zijn werk leek. Met een bleefd glimlachend gezicht, legde hij uit over de abstracte kunst van het thee-inschenken, terwijl hij voorzichtig en met stijl wat heet water in een kopje schonk. Ik interesseerde me niet veel voor al dit gebeuren, maar toen we op het einde een gratis rijst-taartje kregen, was ik toch wel een beetje blij. Ik had expres geen geld en credit-card meegenomen, dus al bleek dat taartje straks 500 Euro te kosten, dat waren mijn zorgen niet. Des noods ijzen ze het geld maar van de regering van "none". Nee hoor, voor theegevaar ben ik voorlopig niet bang meer!