De Kouangxi waterval.

March 17, 2012. Written in Thakhek, Laos.

De Kouangxi waterval. 

Mijn eerste echte dag in Laos was een uitje met de Took-took (locale karretjes die als taxi’s functioneren) naar de beroemde Kouanxi waterval dichtbij de stad Luang Prabang. Ik was samen met het groepje waar ik mee in de bus vanuit China naar Laos was geweest. Een 23 jarige Amerikaan genaamd Travis, en 5 Chineze backpackers (3 meisjes en 2 jongens).

Alhoewel de Chineze backpackers fantastische mensen zijn, waren Travis en ik het met elkaar erover eens dat als we op hun tempo rondkeken misschien net voor donker bij de waterval aan te zouden komen terwijl deze maar zo’n 500 meter van de parkeerplaats verwijderd was. De Chineze backpackers stonden namelijk souvenirtjes te bekijken rondom de parkeerplaats wat een eeuwigheid leek te gaan duren.

“Ik wil hier wat kopen want wat ze hier hebben kun je vast nergens anders vinden!” zei de Chineze jongen Alex. Ik wou hem niet ontmoedigen, dus vertelde hem maar niet dat ze dit soort dingen waarschijnlijk ergens in het land bij een grote fabriek halen en overal in het hele land te vinden zijn. Het was tenslotte pas de eerste dag van zijn eerste dag in het buitenland.

Enfin, Travis en ik besloten de Chineze backpackers later weer bij de waterval te zien, en liepen door. We kwamen eerst terecht bij iets wat een klein voor-watervalletje leek, en besloten hier meteen maar een duik te nemen in het water. Er waren ook 2 kindjes uit Singapore aan het zwemmen, en daar speelde we wat mee. 

We hadden echter nog niet door dat de waterval uit enorm veel tredes bestaat, en dat we pas op de onderste daarvan bezig waren. 

Ergens in het midden waren de meeste zwemmers. Dit was omdat er hier een liaan hing voor mensen om een beetje tarzan uit te hangen. Daar moesten wij natuurlijk absoluut aan mee doen. 

Terwijl we hier wat aan het zwemmen waren, kwamen de Chineze backpackers er eindelijk aan. Ze hadden geen zwembroeken meegenomen maar daar spijt van gekregen en bij de parkeerplaats zwembroeken gekocht. Vooral de zwem-outfit van Xiaomo, en grappig meisje van 19 dat de wereld rondreisd was hilarisch. Ze had een klein broekje van Doraemon (een Japanse tekenfilm) aan dat haast een onderbroek leek, en Travis’s T-shirt geleend, waar in regenboogkleuren “OREGON”; zijn geboorteplaats op stond.

Xiaomo was overigens niet alleen grappig maar ook een zeer vreemd type. Ze huppelde voortdurend rond, en als ze dan opeens iets interessants ontdekte rende ze er heen, struikelde nog wat onderweg maar trok zich daar niets vanaan. Ze sprak haast geen Engels, maar als ik grapjes over haar maakte had ze dat toch door, en zei op haar beste Engels “Stop it or I will give you colors, sissy!”

Een blauwoog slaan, moet dat betekend hebben, maar dat was waarschijnlijk iets te letterlijk vertaald vanuit het Chinees.

De twee Chineze jongens maakte ook een dappere sprong van de liaan af. Ze hadden er echter niet bij nagedacht dat ze dan beter hun bril hadden af kunnen doen, en beide waren hun bril meteen bij de eerste sprong kwijt.

“Mijn bril!” gilde ze allebij tegelijk. Maar het was al te laat, het water was behoorlijk diep en niet helder genoeg om iets op te duiken.

De twee zagen echt niets zonder bril en Travis en ik moesten hen begeleiden naar de hoogste trede van de 

waterval. Dit was wel een schitterend uitzicht. De waterval was veel groter dan ik me voorgesteld had. Jammer dat de 2 Chineze jongens er dus helaas vrijwel niets van konden zien.

Je kon ook naar de top klimmen van de waterval, waar je weer kon zwemmen en onder de waterval duiken. Daar was een soort klein grotje, vonden we uit. Als je uit het grotje zwom, kon je een rots vinden om recht onder de waterval te staan en de kracht van het water te voelen.

Terug bij de parkeerplaats leek een van de Chineze jongens de dop van de lens van hun camera ergens verloren te hebben. Dat zou moeilijk zoeken gaan worden zonder bril! Travis en ik namen een Took-took eerder terug omdat we met iemand bij de herberg hadden afgesproken.

 De tweede jongen van rechts maakt het typische gezicht van iemand die zijn bril erg mist.