Op stap met een vreemde Canadees
Engels noemde hij zijn moedertaal, maar er was duidelijk een accent aanwezig in de woorden van de Canadese man van rond de 50 die ik ontmoet had in de herberg in Shanghai. Hij stelde zich voor als Sam. Hij zag er Chinees uit, en vertelde me dat zijn familie oorspronkelijk uit het Kantonese deel van China komt. Zelf was hij geboren en getogen in Toronto.
De tweede of derde dag van mijn verblijf in Shanghai stelde Sam voor om er samen op uit te gaan. Ik had tot dan vrijwel de hele tijd maar een beetje zitten niets te doen in de herberg, en besloot dat het een goed idee was om maar eens met hem mee te gaan. Hij stelde voor om naar de Bund te gaan, het oude Europese deel van Shanghai. Bovendien kun je hiervandaan uitkijken op de skyline van de stad.
Sam leek echter niets van de Metro te snappen, en ik moest hem steeds de weg wijzen. Hoe was het hem in godsnaam gelukt helemaal zonder hulp van Toronto naar Shanghai te komen?
Eenmaal aangekomen, liepen we eerst wat rond door de Nanjing East straat. Dit hoort de Kalverstraat van Shanghai te zijn, maar eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan. Veel ketenrestaurants, veel dure kleding, veel goud en juwelen, veel ongelooflijk rijke Chineze patsers, veel mensen op straat die je proberen te rollen of iets aan te smeren, maar iets van echte waarde kon je er zeker niet vinden.
Het was vanaf hier nog een behoorlijk eind lopen naar de Bund, maar beetje bij beetje veranderden de moderne nietszeggende wolkenkrabbers in oude Europese panden. Toch bleef de stad voor mij nog altijd onaantrekkelijk. Het had iets grauws, iets donkers, iets kouds. Naar welk deel van de stad je ook ging.
De skyline vanaf de Bund was echter wel iets speciaals. Vooral die hoge lelijke toren was iets dat je niet gauw ergens anders zou zien. Maar toch, ook hier leek Shanghai weinig persoonlijkheid te hebben. Het waren wolkenkrabbers en niet meer. Zoals je in New York, Hong Kong of Tokio de persoonlijkheid van de stad voelt, voel je in Shanghai alleen maar het geld en het materialsime dat bij deze gebouwen komt te kijken.
We wandelden nog een stuk door tot de Yuyuan garden, waar het "oude" Shanghai te zien zou zijn. Dit was echter duidelijk gemaakt en nep. Het leek niet meer dan een val voor touristen om hun geld aan waardeloze troep weg te gooien.
Sam was echter een gezellige man. Hij bleef maar gekke grapjes maken en liep de hele dag rond met een vrolijke glimlach. Alhoewel ik het meeste van wat hij zei niet geheel begreep, voelde ik wel de warmte van de man die mij zelf in het grauw aanvoelende Shanghai ook iets warmer maakte.
0 件のコメント:
コメントを投稿