Hoeveel kost uw boot mevrouw?

November 30, 2011. Written in Yangshuo, Guilin, China.

Hoeveel kost uw boot mevrouw?

Mijn tweede dag in het dorp Xinping dat aan de schitterende Lijang rivier ligt, begon ik met het beklimmen van de berg Laozhaishan. Deze berg ligt net achter de herberg waar ik verbleef, en het pad naar de top is aangelegd door de Japanse eingenaar van de herberg ; Meneer Hayashi. Het is een klim van ongeveer een half uur, maar het record schijnt 13 minuten te zijn. Daarvoor zou je moeten sprinten en minstens twee tredes per stap nemen, vertelde meneer Hayashi. Het record heb ik niet gehaald, maar ik denk dat ik wel binnen 20 minuten boven was. Het was een schitterend uitzicht waar je uren naar zou kunnen kijken.

 Een Chineze jongen die ik onderweg voorbijgelopen had, kwam net boven toen ik weer terug wou gaan. Hij begon een gesrek met me en bleek vloeiend Engels te spreken. Dit kwam doordat hij 6 jaar in New York in een casino scheen gewerkt te hebben. Ik vertelde hem dat ik in de Japanse herberg verbleef, en hij zei dat hij inderdaad wist dat dit pad vrijwillig door een Japanner aangelegd zou zijn.

Nadat ik weer terug beneden was, besloot ik eerst wat gefrituurde rijst te eten in het dorp voor 5 Yuan (50 eurocent) voordat ik terug naar de herberg ging. Toen ik echter na een half uur terug kwam, vond ik de Chineze casino jongen binnen in de herberg staan praten met meneer Hayashi. Hij scheen hem even zijn te komen bedanken voor het pad naar de top van de berg. De zoon van meneer Hayashi ; Kitaro was ook terug van school voor een snelle lunchpauze. Meneer Hayashi bood mij ook wat aan. Hij bleek gefrituurde rijst gemaakt te hebben. Zo had ik dus twee keer exact dezelfde lunch. Hierna besloot ik wat te gaan zwemmen in de schitterende rivier. Er was echter geen goede plek in het dorp, en ik moest eerst met een boot naar de overkant om een rustig zwemplaatsje te vinden. De locale mensen mogen met deze boot naar de overkant voor een halve Yuan, maar buitenlanders laten ze meestal 1 of 2 Yuan betalen. In de boot zaten vele boeren die net hun kippen of wat verkocht hadden in het dorp op weg terug naar de boerderij. Een enkeling had zijn niet verkochte kip nog op schoot, en zo moest de kippenhater die ik ben weer overal afstand van houden.

Langs de boerenhuisjes wandelde ik naar een rustige plaats om te zwemmen. Het was zo heerlijk om in die frisse rivier uit te kijken naar tientallen schitterende puntbergen, dat ik er de hele tijd van moest lachen. Aan de andere kant vond ik een paar rotsen om vanaf te springen, maar het water was niet diep genoeg om dit zonder goed uitkijken te kunnen doen. Na het zwemmen, op de weg terug vond ik in een tuintje van iemand een dunne maar langwerpige bamboeboot liggen. Het leek niet dat hij nog in gebruik was. Het leek me al een leuk idee om misschien met zo'n boot een eindje verder te reizen, en zodiende riep ik iets tegen een vrouw die op het balkon van dat huisje zat.
"Hoeveel kost uw boot, mevrouw?"
De vrouw kwam nu naar beneden rennen, en vertelde me dat de boot 300 Yuan (30 euro) kostte. Ik probeerde wat af te dingen, maar dit lukte niet. Ik zei dat ik er even over na zou denken, en misschien later terug kwam.

Terug in de herberg, overlegde ik mijn boot-idee met meneer Hayashi. 300 Yuan, leek hem een redelijke prijs. Na wat getwijfeld te hebben besloot ik voor het avondeten die boot dan maar te gaan kopen. Ik nam weer de boerenlui-boot naar de andere kant en liep terug naar het huisje met de boot in de tuin. De vrouw zat echter niet meer op het balkon, dus ik moest aankloppen.
Zo bevond ik me opeens in een oud, donker Chinees boerenhuisje. Een oud oma'tje zat op de grond iets te brijen. De jongere vrouw zei dat ze mijn roeispaan zou gaan halen. In de tussentijd keek ik rond in de woonkamer van het huisje. Het was erg klein, maar toch kon ik wel 3 poosters van Mao vinden. Verder was er een soort verhoging van steen die als bank leek te functioneren, met daarvoor een hele oude televisie. Het oma'tje bleef maar iets zeggen, maar ik had geen idee wat ze van me wou. Uiteindelijk stond ze op, en wees me naar de W.C . Ik zei dat ik niet naar de W.C hoefde, maar ze wou perce dat ik naar binnen zou gaan. Uiteindelijk gaf ik het dan maar op, en ging naar de W.C. Tegen de tijd dat ik klaar was, was de jongere vrouw teug gekomen met de roeispaan. Samen tilde we de zware boot naar de rivier. Dit was nog een behoorlijke klus, maar uiteindelijk lukte het, en na mijn 300 Yuan in de hand gedrukt te hebben gekregen duwde ze me blij het water in. Ik hoefde nu dus niet meer terug naar de andere kant met de boerenlui-boot, maar met mijn eigen boot.

Terug aan de andere kant van de rivier kwam Meneer Hayashi mij helpen de boot naar zijn tuin te tillen, zodat hij over de nacht niet gestolen zou worden. Dit was echter ook een behoorlijk werk, vooral omdat we het ding een hele trap op moesten tillen. Die trap hield echter in de breedte ergens op, waardoor ik na een stap naar achteren te zetten mezelf opeens 4 meter lager bevond.
Uiteindelijk lukte het echter toch om de boot in de tuin van Meneer Hayashi te krijgen. Nadat hij zoveel gedaan had voor me, voelde ik dat ik iets terug moest doen en vroeg voor het avondeten of ik niet kon helpen met de voorbereiding.
"Ja, je mag de kip plukken" zei hij.
Hij bacht me mee naar de tuin waar een kip die net de nek omgedraaid was in heet water nog lag na te bloeden. Dit leek een goede kans om van mijn kippenangst af te komen.
Een groot deel van het bloed had de Chineze vrouw van Meneer Hayashi in een glaasje verzameld. Hier werdt bij het avondmaal eerst van gedronken, maar het grootste gedeelte ervan was met iets gemengd waardoor het hard was geworden, en een gerecht genaamd "Bloedtofu" geworden.
De volgende dag was ik erg blij toen Meneer Hayashi's vrouw terug van de markt kwam met een lekkere vis .

How Henry met his girlfriend.

November 30, 2011. Written in Yangshuo, Guilin, China.

How Henry met his girlfriend.


It was a warm summer day in mid-august. Henry (that’s his English name), who had been working in Guilin for about 1 year now, went to Yangshuo with his parents that came visit him for the weekend. They hired a bamboo boat and took some pictures of the beautiful scenery, just like all the tourists do. It was such a beautiful day with a clear sky, and his parents seemed to be enjoying their precious time with him. 

They also decided to have a swim in the river. It was so hot that the river almost seemed to be inviting you to dive in. As a matter of fact, lots and lots of people were doing the same thing. Kids were laughing while they were striking water at each other, some athletical men were crawling their way through the river and near the riverbanks, an old lady was washing her clothes while enjoying the fresh water. Henry also noticed a young girl –maybe 2 or 3 years younger than him- swimming in the river so well balanced, flexible and skillful that it made him think of mermaids.

To tell you the truth, Henry himself had never really been a good swimmer. Sure, he had some swimming lessons at primary school, but he had hardly ever dived into the water since, and it was his first time to do so in nature. Still, he wasn’t really afraid because there were so many people around, and he had also felt the temptation to dive in the river, because it was such a warm day. Moreover, he wasn’t going to disappoint his proud parents by telling them that he didn’t even have the courage to swim in a river.

And so, Henry was swimming again for the first time in years. It was no problem at all. He was still near the riverbanks and the fact that the water was so un-deep that he could stand made him feel comfortable. He didn’t really need to be able to stand, but knowing to be able to do so, made him mentally stronger. He decided to go a little further away from the riverbanks. It was no problem, he was swimming like a pro! 
He tried to reach the bottom with his feet again, but noticed that he was no longer able to do so. Before he knew it, he felt his heart bouncing quicker and quicker. He lost control of his breathe as well. He completely panicked out. He started splashing around with his hands. He didn’t know how to swim anymore. Before he knew it, he was drowning.
“He, help!!” he screamed, just before his head went under water.

It might have been only 10 or 20 seconds, but it felt like it was forever. It was just so
scary. I’m probably going to die now, he thought.
But then, all of the sudden he noticed small, thin arms grapping his body. Had somebody come to the rescue? While holding on him, the feet of the person were now pushing the water skillfully, bringing them back up bit by bit. Henry noticed that the body of the person was way smaller than his. Was it a girl?

Yes, it was a girl, but Henry had fallen unconscious before they reached the top, so he didn’t even notice. The girl took him back to the riverbanks where Henry’s parents were waiting for him. She did it like a professional rescuer. Back on land, she wanted to do CPR on him, but was too shy to do so. But that didn’t even seem to be necessarily. Henry regained consciousness within a few minutes. He looked confused, but he actually knew exactly what had been going on. He looked up at the girl that had rescued him. It was the girl he had seen swimming like a mermaid before. She was smiling at him. She looked so beautiful. Asking here to go out with him, was the first thing he did after regaining consciousness. Normally, he was kind of a shy guy, and had hardly ever asked a girl out. But now, the circumstances were so different, that he felt no hesitation at all in doing so. The girl happily said yes.

They have been together ever since.

林計画二日目

November 30, 2011. Written in Yangshuo, Guilin, China

林計画二日目

林計画二日目は、その一日目とはまるっきり違っていた。長い距離歩くこともないし、夜どこかにたどり着くかどうかを不安に思うこともなかった。だが、その分、普段観光客が来ないような場所を発見することもなかった。だが、桂林計画二日目は冒険的ではなかったとはいえ、十分に貴重な一日だったといえるだろう。

桂林計画一日目の夜に出会った中国人カップルが、翌日一緒に出かけてくれた。教養のある人たちで、英語も上手に話せるし、話を聞いていて面白い。特に男の方とは気が合った。彼はヘンリーという名（英語名）で、僕よりは一つ年上だった。彼女の方は（名を忘れてしまった。お許しください）僕らより２つか３つ下で、テレビ局のニュースレポーターとして働いているらしい。それから、二人はアミーカいう可愛い犬を連れていた。アミーカはなぜか僕のことが気に入ったらしく、しつこい程になついてきた。

このメンバーで、僕がその前の日たどりついたところから、楊堤（ヤンディー）という漓江沿いの小さな村まで車を約４０分走った。ところが、楊堤は僕がそれまで見てきた村とはかなり違っていた。あらゆるところに観光客がおり、みかんやら飲み物やらを高く売りつけようとするしつこい中国人もちらほらいた。だが、水あり山ありの素晴らしい景色は僕が昨日歩いたところより何倍もきれいだったことも否定できない。

この楊堤から３０分くらい歩いた後、モーター付きの竹いかだに乗った。景色は「桂林に住んでもいい」と思わせるくらいきれいだし、ヘンリーとそのガールフレンドも楽しい人たちだったが、本当はもっとサバイバルな方法で行きたかったので、少し残念な気持ちもあった。

お昼は川沿いのレストランで食べた。トマトと豚肉の入った炒め物が気に入ったので、料理の名前を教えてもらった。今度一人でどこかの食堂に入ったら頼んでみよう、と。

興坪という村に到着したのは、２時か３時くらいだったと思う。新しい友人と最後に３人で写真を撮って別れた。

　さて、この興坪に来たことにちょっとしたわけがある。ここに日本人経営の、雰囲気のいい旅館があると聞いたのだ。

「なにもない村のすばらしい景色」というのはこの旅館のスローガンらしいが、それは１０年くらい前の話で、今では大分大きい村になってしまった。町といえるほどではないが、それでも十分の家が建っていたし、観光客もたくさん道を行き交っていた。そして、その中に混ざって、僕が林さんという日本人が営む旅館を探したわけだ。探すのに少し時間がかかったが、港のすぐ近くの静かな坂道の途中にあった。

　入り口の前で、林さんが誰かと中国語で話していた。日本語で、部屋が空いているかと訪ねてみた。ツインルームしかないらしく、以前にあったドミトリーをやらなくなったらしい。

「あんた、いくらで泊まりたいわけ？」と聞いてくる林さんに、いくらで泊めてくれるんですか、と聞き返すと、「まあ、とにかく泊まっておけ」と中に誘われた。

　そこには、とてもアットホームは空間が広がっていた。二人の中国人が食卓についていた。中国の民族を研究している方らしい。部屋を見に行くこともなく、つい林さんと話し込んでしまった。ネパール１０年、タイ４年、そして１５年前からこの興坪の村に滞在という興味深い人生を歩んできた方だった。興坪では、旅館のすぐ上にある老寨山の山道を作った、村の人々にも感謝されている人物である。

　林さんの中国人奥さんのビンビンさんが夕方、新たな客を連れて戻ってきた。その中の一人は、日本語の話せる中国人弁護士だった。林家の息子の小２の喜太郎くんも学校から帰ってきた。

　そして、僕を含めると１２人から成り立つこのにぎやかな団体で食卓について、美味しい家庭料理を口にした。会話は中国語が主だったので理解できなかったが、久しぶりに明るい家庭的な雰囲気を味わうことができたので、とても楽しい時間だった。

桂林計画１日目

November 23, 2011. Written in Xinping, Guilin, China.

  桂林計画一日目

　約３日間桂林市内のホステルに滞在したのち、いよいよ桂林計画開始となった。

　出発が少し遅くなってしまい、１２時４０分頃に宿を後にした。漓江川沿いに、興坪村に向かって歩き出すためである。距離はよくわからないが、少なくとも一日でたどり着きはしないだろう。

出発の記念写真。

　船に乗って行きなよ、と何人もの船乗りに絡まれたが、笑顔で丁寧に断った。１５分ほど歩いていると、有名な像山に辿り着いたが、入場料を払わないと見れないので断念。そのせいで川沿いに歩くこともしばらくできなくなり、遠回りせねばならなかった。
　この後はもうお店がないのかもしれないと思い、通りすがりのコンビニでお水とライター（夜になってもどこにも辿り着かなかったときのことを考えて）を買った。

　　　　　　　桂林市の外れ

３０分歩くと、川沿いに戻ることができた。地図からすれば、この後もまた観光地らしきところがあるので、反対側に渡ることにした。まだ桂林市内だが、少し静かになってきたことは一目瞭然。もう町の外れなのかもしれない。道もだんだん険しくなってきた。

　　観光地化された山が反対側に見えてきた。こっち側に来て正解だったようだ。狭い道を進みながら、美しい景色を楽しむ。１時間ほど進むと、小さな村まできた。

　もう桂林市からは結構離れたみたいだ。道には人間の他、様々な動物も行き交っている。基本は動物愛好家だが、鶏が苦手なため、警戒しながら進む。

　村の外れには小さな家があって、その中はゲーセンの機会が二つあってびっくりした。

　村から離れると、道が左に曲がっており、漓江沿いに進むために橋を渡らねばならなかった。

そこからまたしばらく歩くと、また違う村にきた。さっきよりはさらに小さく、人の顔も本当に田舎者らしくなってきた。村を出てすぐのところに鉄道の橋があり、電車の気配はないので写真を撮ってから渡った。

　橋を渡った後の景色は絶妙なもので、川沿いに広い平原が広がっていた。

　途中から平原が川に囲まれ、島がたくさんできていた。進めるところまで進んだのは良いが、自分の歩いていた道も島だったみたい。後ろ戻りする気にならなかったので、靴を脱いで、水に入って渡った。
　そこに景色を眺めながら気持ち良さそうに煙草を吸っているおじさんがいた。

「ニーハオ！ここってどこですか？」と聞いて、おじさんに地図を見せると、まだ全然進んでいないことがわかった。おそるべし、大自然！

　その後は農家の村に辿り着き、これまでに見た村とは大分雰囲気が違った。みんなそれぞれの畑を持っており、一生懸命に耕していた。本当の中国を見た気がした。

こちらは仲良し双子。

町の外れに、川の近くで少し休んでいると、水に入っているおじさんを発見。すごく気持ち良さそうだった。

僕ももっとゆったりできるときに入ってみようと思った。だが、もう夕暮れ近くになったので、今は急いで進まなければならない。暗くなる前にどこかに辿り着かないといけないので、休憩後は走ることにした。狭い林道の中をかけめぐりながらも、ときどき止まって写真を撮りながら進んだ。

　だが、しばらく走っても何も見えてこなかった。今日は野宿かもしれないなあ。そもそも、最初からその覚悟でいたから別に問題はないが、昼から何も食べていないので、せめてご飯が食べられるところが見つかれば良い。そうでないと、川に入って魚の手掴かみでもすれば良いが、空手の子ども合宿で何度も行ったにじますのつかみ取りのようにうまくはいかないだろう。
　そんなことを考えていると、目の前に急に木々の枝がまるで屋根のようになっていた。少し怖かったが、中に入ってみた。

　真っ暗で、木の枝に囲まれていたが、ぶつかったりしながらもなんとか切り抜けた。そして、外に出ると、遠くに派手に光る大きな家が川沿いに建っているのが見えた。近くまでくると、外がテラスになっていることがわかった。

「ご飯が食べたいんですけど？」というと、メニューを見せてもらった。
　よかった、ご飯が食べられるんだ！外はもうすっかり暗くなっていた。

茄子の炒め物を頼んで、テラスに座って待っていると、隣の家族がよかったら一緒に食事しましょうと誘ってくれた。おじさんとおばさんに、その娘さんと彼氏さんの４人組で、若いカップルは英語が堪能だったので助かった。鴨の鍋物をたくさん食べさせてもらい、しかも自分の茄子の炒め物までおごってもらった。

　食べた後は車で数分離れたところにあるホテルまで紹介してもらい、本当に助かった。

　若い男は翌日もともと休みを取っていたらしく、一緒に観光しないかと誘われた。というわけで明日もこの人たちと共に行動することになりそうだ。

Destined to eat noodles.

November 23, 2011. Written in Xinping, Guilin, China.

Destined to eat noodles.

After a few days of research, I was finally ready to leave Guilin city and head for the countryside.
Before that, however, I decided to have lunch. The manager at the hotel is a good guy, but whenever I tell him I am going out for lunch or dinner, he advises the kitchen of the hostel. Now, for Japanese or Western norms, the prices at the hostel are not high at all, but if you know how cheap you can eat in China, then you will understand that 15 Yuan (150 yen or 1 Euro 50) is way too expensive for just some fried rice! As a matter of fact, in town, you can find much better fried rice for just 5 Yuan!

Thus, I headed into a simple eating house where you can eat either noodles or rice on a 5 minute walking distance from the hostel.

It was the first time for me to come there. At the entrance, there is a man sitting and asks what you want. I told him that I wanted some fried rice (which was 6 Yuan) and payed for it. The man gave me a card which I had to show to the lady at the kitchen. The lady nodded and started putting the oil in the fry-pan. I sat on a chair, and waited for the food to be done, but once the lady screamed something to pay my attention, it was not fried rice but thick fried noodles that she had in her hands. Now, normally, I am the kind of guy that does not have the guts or energy to complain and just eats whatever he is served (especially when it is so cheap), but the fact is, that I had just recently met a guy from Hong Kong that had taught me a lesson (see my Dutch blog "Proloog van "Plan Guilin"").
"I learned one thing in China. As long as you keep pushing, they will always give you what you want" he had told me.
Now wasn't this a good opportunity to see if he is right?
I told the lady that it is not what I had ordered. I pointed the picture of fried rice that was in front of the kitchen.
"No no, just eat this" she said, or at least something like that.
But I kept insisting. No, this is not what I had wanted.
It took quite a while, but in the end the woman gave up on me and gave me a careless nod and headed back into the kitchen. Just to make sure, I once again pointed the fried rice picture for her. She nodded again, and started cooking.
So my new friend from Hong Kong had been right after all, I thought.

However, I soon found out that he hadn't been right at all. I saw the lady putting noodles in the pan again. It were not the same thick noodles, but thinner ones, sure, but those were definetly noodles and not rice! But somehow I just didn't care anymore. I didn't have the energy to complain again. I waited for the lady to fry the noodles, and hand it over to me.
"Here you got what ya wanted!" she said, still a bit irritated.
I smiled at her, trying to let her know that I was now satisfied.

Ah, what a weak guy I am, I thought. Here I am, eating noodles while I want rice. My friend from Hong Kong would have kept pushing for sure, but not me. I guess I was destined to just eat noodles.

Proloog van "Plan Guilin"

November 23, 2011. Written in Xinping, Guilin, China.

Proloog van "Plan Guilin"

Voor echt op avontuur te gaan langs de Lijang rivier, waren er een paar dingen in de stad van Guilin zelf die ik wou zien. Dit deed ik met Keiko en een vriend van haar uit Hong Kong genaamd Man die ook naar Guilin gekomen was. Man heeft vanaf zijn 10e in Amerika gewoond. Omdat zijn werk over het internet kan, reist hij de laatste jaren rond terwijl hij werkt, zonder een vaste plek te hebben om te wonen.

Allereerst gingen we naar het 7 sterren park dat op loopafstand van de herberg was. In het spel Shenmue wordt de term "7 sterren" enkele keren gebruikt, en bovendien had ik gehoord dat de grot die zich in het park bevindt veel gemeen zou hebben met een grot die in het spel voor komt.

Het park was echter touristisch en zag er vreselijk artificieel uit. Zelfs de waterval die zich in het midden van het park bevondt, leek gemaakt. In het park stonden mensen in panda pakken waar je voor geld foto's mee kon maken en er was zelfs een soort kermis bezig waar je ballonnen stuk kon schieten. Nee, dit mocht en zou niet mijn Guilin zijn! Ik moest maken dat ik weg kwam uit de stad om te zien dat er nog "echtheid" over was.

De grot van het park was ook duidelijk gemaakt. Er was uiteraard een grote weg met machines aangelegd, het was overal verlicht en binnen stonden meisjes te zingen om wat extra's te verdienen. Toch kon ik niet ontkennen, dat de grot opzich wel iets met de grot uit het spel gemeen had. Dit maakte mij echter alleen nog maar angstiger. Was al die schitterende fantasie dan op touristische onzin gebasseerd?

We hadden meer geluk bij de tweede plek die we die dag zouden bezichtigen. Dit was een berg genaamd Laoshan die nog net binnen de stad was. Ergens op deze berg zou er zich een tempel moeten bevinden genaamd Bailu (witte geit). In het spel komt er een dorpje genaamd Bailu voor,  en vandaar dus dat ik deze tempel wou bezichtigen.
Het was er wel zo touristisch dat er liftjes naar boven waren en een glijbaan om van de berg af te glijden, maar als je het wandelpad nam merkte je hier niet veel van. Het was een behoorlijk lange klim, en Keiko leek er behoorlijk moeite mee te hebben. Man liet haar echter niet uitrusten.
"Aan klagen heb je niets. Hoe minder je klaagt, des te eerder je boven bent" zei hij op een toon die zijn strenge woorden iets leek te verzachtigen.

Boven kon je uitkijken op het schitterende uitzicht van vele puntbergjes.

Het eerste wat ik natuurlijk deed was op zoek gaan naar de Bailu tempel. Er waren meerdere tempels en andere monumenten, maar nergens iets met de naam Bailu. Ik begon nou wel een beetje bang te worden. Was dit dan ook vals nieuws geweest? Ik vroeg meerdere Chinezen of ze iets van een Bailu tempel wisten, maar niemand kon antwoord geven. Ik liet Man dezelfde vraag stellen aan een gids. Ze leek hem te begrepen, en begon een lang verhaal tegen hem. Ze wees ergens met haar vinger heen. Haar toon klonk echter niet echt positief. Toen ze eindelijk uitgebabbeld was vertelde Man mij wat er aan de hand was. Er was inderdaad ergens midden op de berg een tempel genaamd Bailu, maar daar was al jaren niemand meer gekomen en het was niet eens zeker of het pad er naartoe nog wel bestond. Dit had natuurlijk iets mysterieus, en maakte mij alleen nog maar nieuwschieriger. Ik zou niets liever hebben gedaan dan meteen op zoek te gaan naar een pad, maar het begon al donker te worden en bovendien had ik gezelschap bij me. Ik moest vandaag dus opgeven. Zo dichtbij en toch compleet mislukt. Ik voelde me enorm teleurgesteld.
"Je kan het de volgende keer gewoon toch weer proberen?" zei Keiko.
Ze had gelijk. Ik moest hier gewoon nog eens terug gaan en me dan goed voorbereiden.

We wouden kaartjes kopen om met de glijbaan van de berg af te gleiden, maar je bleek eerst tot de helft van de berg met de liftjes omlaag te moeten gaan. We hadden begrepen dat je met 1 kaartje met het liftje en met de glijbaan mocht, maar toen we op de helft over wouden stappen bleek je voor de glijbaan apart te moeten betalen. Man vertelde de man (niet Man) van de glijbaan dat de man (ook niet Man) van het liftje had verteld dat we met 1 kaartje ook met de glijbaan mochten. Er ontstont nu een lang gevecht tussen de twee, en er kwamen allerlei mensen van het liftjesbedrijf bij staan. Na een kwartier tegen elkaar geredent te hebben, kreeg Man een telefoon in zijn hand geduwd zodat hij in het Cantonees verder kon discusseren. Uiteindelijk kregen we ons geld terug, en mochten der rest lopen.
Ik herrinerde me wat Man mij zei toen ik hem ontmoette op de avond dat we in Guilin aangekomen waren.
"One thing I learned in China. As long as you insist, they will give you what you want in the end"
In dat geval moet de Bailu tempel dus ook nog wel te bereiken zijn!

About "Plan Guilin" 「桂林計画」について

*This is not a blog, but an explanation of my plans in Guilin.
*こちらはブログではなく、僕が桂林でやろうとしていることを説明する文章です。

About "Plan Guilin"

As some might already know, I have been in Guilin since a few days. In the end, I am just here as a tourist, but I had certain reasons to come here, and I am also looking for some specific scenery.

As a kid, I used to play a video-game called "Shenmue". It is a story about a Japanese martial artist seeking for revenge against the death of his father. It is a story with depth and it has been with me ever since I first played it. That being said, a major part of the game takes place in Guilin, and since the game is so realistic and detailed, there is many scenery that looks similar to the game, and there are probably also villages and sites that the game is based on. What I am going to try to achieve in Guilin is to find as many places like this as possible. Therefore, I have other plans than normal tourists would have and will also probably visit places that most won't. I have done some research for the last few days, and will start my adventure tomorrow morning.

I have created a poll for you all to suspect what will happen to me in Guilin, so please post an answer until November 26!

「桂林計画」について

僕が桂林へ来たわけを話そう。もちろん僕だって結局はただの観光客だが、僕の観光には特定の目的があり、桂林に関するブログを読んで行く前に、その目的を理解していただきたい。

子どもの頃、僕は「シェンムー」というテレビゲームに出会った。日本の武術家が、父親の仇を打つために中国へと旅立つゲームだが、その一部は桂林が舞台になっている。ゲームであるとはいえ、深いストーリーに子どもながら魅了され、大人になっても忘れられないままだった。いつか自分の足で桂林を探検してみたい、そう強く思った。

「シェンムー」とは極めてリアルなゲームで、世界が細部まで本物らしく表現されていることが特徴。桂林の山景色や川もとてもリアルで、遊んでいると本当にそこにいるような錯覚にとらわれる。実際の桂林にも、「シェンムー」の元になった村や自然があるはずだ。僕が桂林に来た目的は、それらを探し出すことである。そして、ここ数日はパソコンでいろいろと調べて、明朝からさっそく冒険に出る予定です。オタッキーな旅になりそうですが、どうかおつきあいください。

ちなにみ、僕が桂林でどんな出来事に出会うかをぜひ皆さんに推測していただきたいため、ポルを作成しました。英語ですが、１１月２６日までにぜひ答えを出してください。

いろいろあった２０時間。

November 20, 2011. Written in Guilin, China

　Kお姉さんと重慶から桂林への列車に乗ったわけだが、寝台席が残っていないため、普通席で行くことになった。僕は最初から寝台席とは無縁の貧乏旅行者だから別に問題はなかったが、Kお姉さんは今までずっと寝台席で移動してきたので、２０時間も耐えられるかと心配していた。
「大丈夫ですよ。席はちゃんとしてるし、以外と広いです。それに、途中から客が減ったりすると足も伸ばせたりしますよ」と僕は彼女を安心させてみた。

　ところが、車両に入ってみると、僕らの目の前にものすごいカオスが披露されていた。今まで乗った中国の列車の中では間違いなく一番汚いし、一番狭くも騒がしくもあった。
「私、本当にこ乗って行けるかしら」とKお姉さんが何度も心配をこぼした。

　僕らの向こう側には、二人のあんちゃんが頭をテーブルの上に載せて、まるで失神したかのように眠っていた。彼らがそのおよそ８時間後に列車を降りるまで、びくっとも動かなかった。

　一時間くらい乗っていると、車両に青いスーツを着た若い男が入ってきた。手にバケツを持っていた。
「さあさあ、みなさん、ご注目ください！」らしき中国語から彼の発表が始まった。
　なんだろうと思い、首を伸ばして遠くから見ていた。最初は手品なのかと思ったが、掃除用品らしきものをバケツに入っていた雑巾にかけ、これを車両のおばさんたちに見せはじめた。どうやら何らかの掃除用品を売りにきたらしい。演技がうまく、まるでテレビのコマーシャルを見ているような気分だった。そのおかげか、商品を買う人がびっくりするほど多かった。
　飲み物や軽食を売りに来るのはわかるが、掃除用品とは。まいっちゃうよね、中国には‥‥。


　寝ようにも寝られず、しりとりをやったりゲームをやったり読書したり会話したりしながら、少しずつ時間が過ぎて行った。
　深夜になると、中国人はみんな気持ち良さそうに眠り始め、まるでいびきの合唱団みたいだった。
　我々も目を瞑ってみたが、狭いしうるさいので、眠っているのか起きているのかは自分でもよくわからないほどだった。
　途中で一度、あまりにもうるさい叫び声に目を覚まされた。どうやら夫婦喧嘩が始まったらしく、ちょっと離れたところで夫婦が殴り合っていた。その光景の一瞬をも逃すまいと、みんな席から立ち上がり、必死に見ていた。殴り合いが終わると、今度は口喧嘩に代わり、こちらも延々と続いた。

　‥‥そうやって朝を迎え、窓の外を眺めると、景色が大分代わっていた。緑が増えているし、植物といい、山の形といい、トロピカルな感じになってきている。窓を開けてみると、気候もすっかりトロピカルになっていた。

　まだ朝早い時間に、ある駅で１０人以上から成り立っている大家族が我々の車両に乗ってきた。あんちゃんらがいなくなってから、我々の前の席は空いていた（途中で変なおばちゃんが座ってきたりもしていたが‥‥）が、この大家族の最も最高年齢のおばあさまと、幼児連れのお母さんが乗ってきた。幼児はものすごく可愛かった。ずっと眺めていると、お母さんが恥ずかしそうに笑ってからお父さんと席を交換して、いなくなった。だが、その後も幼児の写真を撮ろうとしたりすると、お母さんは明るく撮らせてくれ、悪い人ではなさそうだった。

　僕らの向こう側に座っていたおばあさまがひたすら何かを食べていた。みかんやらおつけものやら焼き鳥やらカップヌードルやら、持ってきたものをすべて必死に食べていた。だが、不思議とちっとも太っておらず、美しい老人だった。
「長時間電車に乗ったら、食うしかないよな」と以前にN兄貴に言われたことを思い出した。　

　また暑くなったので、少し窓を開けてみると、その瞬間、おばあさまがあらゆるごみを平然と外に放り投げた。その光景に対して思わず声を出して笑ってしまった僕らを見て、おばあさまは少し微笑み返し、みかんを二つくれた。

　どうやらこのおばあさまも悪い人ではなさそうだったが、足下に置いてある段ボールが急に動き出したときはさすがにびっくりした。段ボールの中にニワトリが2羽入っているらしく、窮屈そうにしていたのでおばあさまが段ボールのふたを開けてやった。ニワトリが大嫌いな僕はもうそこに座る勇気が出ず、桂林にたどり着くまでの残りの２、３時間を席から離れたところで過ごした。

　いやあしかし、本当にいろいろとあった２０時間だった‥‥。

お姉さんと見た天国

November 19, 2011. Written in Guilin, China.

 お姉さんと見た天国。

　今から二週間ちょっと前、信陽という無名の中国の町に数日滞在したが、そこで出会った中国人女性に薦められた場所があった。彼女曰く、そこは山の上にできた大都会で、夜景を下から見上げるとまるで天国のような眺めらしい。重慶という名の町だ。

　その数日後、西安の宿で日本人のN兄貴に出会うと、彼にそのことを話した。
「いいね、天国へ行こう！」と彼が言った。
　
　兄貴と二人の天国か‥‥、いい響きだな。そんなタイトルのブログを書こう。

　だが、残念ながらそんなブログは書けずじまいだった。

　では、このブログが「お姉さんと見た天国」へと変更になったわけを話そう。N兄貴を含め、西安の宿で出会ったグループでしばらく旅したわけだが、重慶へ行く少し前にみんなばらばらになった。
　N兄貴はビザの残日数が少なすぎるため、残念ながら一緒に天国へいけなくなった。
「一緒に天国へいけなくてごめんね」そう言ってから、彼はラオスへと旅立った。
　
　そして、残ったのはKお姉さんと僕二人だけだったわけだ。

　だが、兄貴と一緒に来た天国なのか、お姉さんと一緒に来た天国なのかが、実は問題などではなかった。なぜかというと、重慶は天国でも何でもなかったからだ。そこは汚染された霧に覆われた汚い都会だったのだ。確かに山の上にできてはいるが、天国なんてとんでもない！

　それでも二日間をかけてKお姉さんと、天国らしきものを見いだそうとした。それは簡単ではなかった。美食街の料理は大して美味しくなかったし、旧地区と言われた場所は古くもなんともなく、ただの観光地だった。それから、霧が酷すぎて夜景なんて楽しめなかったし、ケーブルカーも本の数分で終わり。

　それでも天国を見つけ出すことにちゃんと成功した。とても小さな天国だったが‥‥。何かというと、宿から歩いて数分の所にある屋台の炭火焼がものすごくうまく、まさに天国だったわけだ！　野菜や肉魚の串がたくさん並んでおり、自分で好きなものを選んで、とりあえずは焼いてもらう。焼けてくると、野菜や肉魚が串から取られ、細かく切られてから混ぜられて全部鍋に入れられ、いろいろと香辛料を加えられて再度焼かれる。究極の適当料理だが、信じられないくらいうまいんだ、これが！
「ここが天国だったね」と二人で言い合い、必死に食べていた。
　二度目に来ると、野菜や肉魚を代えて、何が何と合うのかをよく考えて最高のコンビネーションを作ろうとした。だが、ただ２度通っただけでは通になれず、一週間通って少しずつ完璧にしていきたいところだった。
　ところが、そうはいかず、天国に二日滞在したのち、僕らを桂林へと導くはずの２０時間列車に乗らなければならなかった。さらばよ、天国！またいつか食いにいってやるぞ！

Tijd is geld in Zwitzerland

November 19, 2011. Written in Guilin, China.

Tijd is geld in Zwitzerland.

3 uur met de bus vanaf de Jiuzhaigou is er nog een ander beroemd natuur reservaat; genaamd Huanglong. Het was vanaf het begin de vraag geweest of we dit wel zouden doen of niet, en na vele overleggingen hadden de Spanjaarden en de Israeli besloten het over te slaan. Wij (Nori, Keiko en ik) besloten echter wel te gaan. Dat was in ieder geval de bedoeling geweest, maar Nori, die altijd doet waar hij op dat moment zin in heeft, vertelde ons de nacht voordat we er met zijn drieen heen zouden gaan opeens dat hij toch maar niet mee ging. En dat terwijl hij al voor de bus betaald had! Keiko en ik besloten om dan maar met zijn tweeen te gaan, en de volgende ochtend stonden we op om 6 uur. Het enige dat ik van Huanglong wist was dat het een soort heuvel-meer was met schitterend blauw water. Wat ik niet wist, was dat het 3800 meter hoog in de bergen gevestigd was. Daar kwamen we allbebei onderweg in de bus echter gauw achter. De bus ging steeds hoger de bergen in, en alles was nu compleet besneeuwd. Het leek wel een skigebied, en dat terwijl de foto's van het meer (of wat het ook mag zijn) er nogal tropisch uitzagen. De dorpjes die we onderweg tegenkwamen, zagen er nog Tibet-achtiger uit dat ze er al uitgezien hadden in en onderweg naar Jiuzhaigou.

Eenmaal aangekomen, zei het meisje van de bus die een panda muts op had dat we om 3 uur weer terug moesten zijn voor de terugreis. We moesten dus snel zijn,

"Time is money" zei het meisje bazerig.
Dat was de eerste Chinees die ik ooit "Time is money" heb horen zeggen. En dat met een panda muts op je hoofd! 

We moesten eerst met een kabelbaan naar boven. Nu leek het echt een skigebied! Al helemaal omdat het hartsikke vroor! We hadden dan wel onze jassen bij ons, maar die waren lang niet warm genoeg voor deze kou. Dit mocht de pret echter niet bederven omdat de weg die ons naar het meer zou leiden er schitterend uitzag. Het leek wel aslof we een wandeling aan het maken waren door een bos in de bergen van Zwitzerland. Ook de kleine hutjes die we onderweg tegenkwamen hadden iets weg van chaletjes, en als je me verteld had dat een van de bergen die we in de verte zagen de Mont Blanc was, dan had ik het zo geloofd (ok ok, die is in Frankrijk).

Zwitzerland ging echter niet voor eeuwig door. Na een klein uur naar beneden gewandeld te hebben kwamen we aan bij het meer. Het zag er inderdaad blauw uit, maar het was een stuk minder spectaculair soort blauw dan ik op de foto's gezien had. Bovendien was het voor het grootste gedeelte bevroren, en dus heel anders dan de tropische sfeer die ik me had voorgesteld. Toch was het zeker de ervaring waard, vooral omdat een meer met heuveltjes een bizar gezicht is. Het leek wel een soort waterpark.

Poseren op zijn Chinees!


We konden echter niet te lang blijven stilstaan, omdat we op tijd beneden terug moesten zijn.
"Time is money!"

Ons haastend liepen we de weg terug naar beneden, langs vele heuvelmeertjes en watervallen waarvan de meeste ook bevroren waren. Onderweg kwamen we een stel Tibetanen tegen waar we foto's mee mochten maken.

Om half 3 kwamen we beneden aan. Dat was dus een goede timing geweest. We hadden nu precies tijd om nog een kop dure instant noedels te kopen, en daarna terug te gaan naar het bazige meisje met de panda muts.

Noodles in front of color paradise.

November 17, 2011. Written in Guilin, China.

Noodles in front of color paradise.

Chengdu being famous as "The gate to Tibet" I was discussing with my new traveling group (a Japanese guy, a Japanese woman and two Spanish guys, just to remind you) whether we should go to Tibet or not. The Japanese guy Nori had just been there, so he was obviously against this idea, but the rest of us were having troubles deciding, so we came up with the plan to go to the "Jiuzhaigou" first and decide after that. The "Jiuzhaigou" is supposed to be an amazing nature reservoir. 3 young people from Israel (a couple and a single girl) were heading there as well, and thus we decided to go together.

From Chengdu, we had to take a 10 hours bus upwards to the mountains, and saw some beautiful lakes and mountains on our way. The higher we came, together with the landscapes and temperature, the faces of the locals and the structures of towns also seemed to change. At a certain spot where we got of the bus for a short break, they even had Yaks; animals famous for living in the Tibetan region.

Two Yaks lining up somewhere on the way.


After a long day in the bus, we finally arrived in the town of Jiuzhaigou in the evening. My teeth were  chattering because it was so cold.
"So we came to Tibet after all! I'm glad it is not Tibet though, since I just came from there" said Nori, mocking the resemblances this place had to Tibet.
We found a Youth Hostel where we could stay  in the same room with the 8 of us. Who takes a shower first was decided by a card-game called "The killer and the cop" and thus, there was only little hot water left for me when I finally won.

The next morning, we woke up at around 6 in the morning, but when I took my first step outside, it was so cold that I immediately noticed I was wearing way too few clothes. I went back in and put on my warmest clothes. I even put my Shaolin Kungfu suit under my jacket.

The entrance fee was again ridiculously expensive, and together with an additional bus fee for inside the nature reservoir (which is a must since the place is over 100 kilometers wide), I had to pay more than 300 Yuan (which is about 30 euros or 3000 yen). Even still, I could still visit the reservoir 10 times without reaching the price of one pot of tea in Beijing!

The bus first brought us all the way to the highest spot of the reservoir, where it was literally freezing. While walking the path downstairs, I played a Japanese word game with Keiko, adding a restriction that only allowed us to use words related to warm things.

After about half an hour, we finally came to the first lake of the reservoir. The most famous aspect of the Jiuzhaigou are the lakes with their incredibly colorful waters. Luckily, it was getting a little less cold now too, thanks to the lower altitude and the sunrise. My frozen toes finally recovered too, and I was now able to fully enjoy my experience. The lakes were amazing, and in between were the most beautiful mountains, waterfalls and forests. Even Nori, who had been to the real Tibet and has been traveling many places of the world, called the place remarkable.
"I have seen many nature parks, but this place is really something special" he said.

Just one more wish, and my day would be perfect. I wanted to eat a cup of instant noodles while sitting in front of one of those amazing lakes. I was not going to give up on this dream, and was getting my cup no matter what. After a few hours of walking, I successfully found a cottage were they were selling noodle cups, and put down 15 Yuan for it, which is a ridiculous price for a cup of noodles in China. Just as I had imagined, in front of this beautiful lake, the artificial taste of instant noodles tasted like heaven.

But no matter how beautiful, every landscape is a landscape you will at some point have seen enough of. For me, that point came after having walked through the park for around 8 hours. I felt "full" and satisfied. The majority of my group agreed on this, and we headed to the exit by bus. Except for one of the Spanish guys that is. He seemed still filled with energy, and kept taking pictures of new lakes hardly even saying goodbye to us.

The Spanish guy arrived back in the hostel about half an hour after we had came back, and with the whole group we went out for dinner to make an end to this great day.

Waardeloze dieren

November 15, 2011. Written in Chongqing, China.

Waardeloze dieren.

De provincie Sichuan staat bekend om zijn waardeloze dieren. Deze waardeloze dieren zijn tevens ook een van de meest kenmerkende dingen van China. Jawel, ik heb het over panda's! 

Op mijn derde dag in Sichuan ben ik met mijn broer Nori en zus Keiko naar het panda centrum van Chengdu geweest, waar zich zo’n 800 panda's bevinden. De twee Spanjaarden hadden ook mee horen te gaan, maar hun lukte het s'ochtends niet om op te staan. Zelfs niet toen ik ze probeerde bang te maken door te vertellen dat de panda's ze in hun slaap zouden komen opeten.

Er moet vroeg opgestaan worden voor de panda's, omdat het luie beesten zijn die na hun ontbijt de hele dag alleen maar liggen te slapen.  Na aankomst begreep ik ook meteen dat het meest interessante is dat panda's doen ook daadwerkelijk eten is. Ze zitten dan als een soort baby's op de grond uren aan bamboestokken te bijten. Ze trekken daar zulke lekkere koppen bij dat je haast gaat denken dat het lekker is, maar nadat ik ergens een stuk bamboe vond en het in mijn mond propte, merkte ik meteen dat dit niet het geval was. Nori scheen erg aan het genieten zijn van dit dagje, omdat hij zoals hij eerder al zelf zei "meer van levende dingen houdt dan monumenten". Nog nooit had ik deze stoere vent zo lief zien staan glimlachen.

Het blijft mij toch een raadsel wie in godsnaam deze waardeloze beesten moet hebben uitgevonden. Ze zijn vreselijk traag, doen niets anders dan eten en vallen vreselijk op door hun kleuren (kleuren?) die absoluut niet functioneren als een schutkleur. Het lijkt haast alsof ze uitgevonden zijn om uitgeroeid te worden. Geen wonder dat er nog maar 1800 wilde waardeloze beesten over zijn. 

Op de weg terug hadden we honger gekregen, en besloten ergens te gaan lunchen voor we terug naar de herberg gingen. Dat is met zijn drieen altijd lastig, omdat iedereen met elkaar rekening probeert te houden. Uiteindelijk kom je dan natuurlijk ergens binnen waar niemand "echt" wou eten, en dan blijkt het ook nog eens duur en niet lekker te zijn. Na de helft te hebben laten staan, gingen we op zoek naar het tweede restaurant. Dit keer vonden we een simpel noedeltentje waarvan we ons herinnerde dat de Japanse jongen van de herberg dit aangeraden had. De noedels werden voor onze neus in reepjes gesneden, en we kregen er ook nog eens tomaat en vlees bij! Het smaakte heerlijk, in ieder geval veel beter dan bamboe! 

大仏の前でキック！

大仏の前でキック！

　成都での二日目は、前日から共に行動しているグループで楽山の大仏を見に行った。楽山は成都からバスで２時間くらいの距離にあるため早起きせねばらなかったが、昨日の長距離移動で疲れていたし、部屋で夜遅くまでサッカーの試合を見ていたので中々起きられず、寝坊したのち日本人女性のKさんが起こしに来た。

Kさんに起こされるとスペイン人が怯えたように"Is Buddha coming here?"と訪ねてきた。その子どもの悪夢っぽい台詞に大して思わず吹き出した僕は急に目が覚め、出かける準備に取りかかった。

　大仏の入場料は１２０元と高く、学生割引が効くと聞いて、みんなが偽って運転免許証を学生証として出し始めた。最年少なのに、僕だけが割引してもらえず、悔しい状態で入場。

　大仏へと続く山道はいかにも中国という感じの景色で、丸い山に沿って緑色の川が流れている。その辺りに孫悟空が筋斗雲に乗って空でも飛んでいそうだった。そして、そんな景色をしばらく楽しみながら歩くと、いきなり下に大仏が見えてくるわけだ。その名にふさわしく、楽山の大仏は実に巨大な仏像で、鎌倉大仏の１０倍はあるように見えた。最初は上から見下ろし、しばらくすると大仏のすぐ横にある階段から下に降りた。大仏が一番きれいに見えるのは、上からでもなければ下でもなく、階段の途中だった。そこで写真や映像編集が巧みなスペイン人のJさんがいろいろと工夫して面白い写真を撮り始めた。

　例えば下の写真のように、RさんとKさんと僕の顔を大仏の間に並べて、まるで集合写真のような写真が出来上がった。

　下に降りると、今度は上を見上げて大仏を観察。大分前から下に着いていた日本人のNさんがタバコを吸いながら待っていた。

「ずっと上を見てたら首が痛くなった。上から見るのがベストだな」という台詞からして、相当待たせてしまったようだ。

　Jさんがまたもいろいろと写真や映像を撮っているのを見ていると楽しい気分になり、大仏の下で空手をやったら面白いのではと提案すると、彼は大賛成してくれた。他のみんなも参加し、大仏の下でしばらく空手教室が公開され、中々良い出来の写真も撮れた。

　きれいな景色だったし、久しぶりにたくさん笑った。楽しい一日だったなあ、と素直にそう思えた。

「さて、明日はパンダでも見に行くか」そう言って、大仏を後にした。

新たな仲間と彷徨う成都

November 13, 2011. Written in Chengdu, China

新たな仲間と彷徨う成都

　西安に二日ほど滞在したのち、四川県成都へと出発した。西安の宿で出会った日本人男性のNさんと二人のスペイン人男性と４人で電車に乗った。前もって切符を予約したスペイン人はベッド席だったが、当日駅で切符を買ったNさんと僕は硬い椅子で１０数時間の列車旅に挑戦。ところが、残念ながら隣の席ではなく、少し離れているため会話ができず、下品にカップラーメンやら菓子パンやらを食べる中国人に囲まれてかなり窮屈だったが、それでもこの移動時間を有効に使おうと思い、ひたすら読書にふけった。そして、１０数時間を経て、ちょうど成都に到着した瞬間、山田詠美さんの「ひざまずいて足をお舐め」を読破した。それをNさんに知らせると「今日はきっといいことがあるよ」と言われた。

　ホームに降りると、そこに我々よりも余程快適な時間を過ごしたはずのスペイン人がいた。４人で前もって調べたユーズホステルまでタクシーで移動し、西安で出会った日本人女性のKさんと再会。このユーズホステルは以前日本人が経営していたらしく、日本人スタッフや日本語の本・映画・料理などがあった。それから、雰囲気の良い、居心地の良さそうな場所でもあったので、とにかく到着してほっとした。しかし、ドミトリーはいっぱいで、代わりに4人で３人部屋に泊まることになった。それはコッテージで、４人には少し狭いが、久しぶりに気持ちの良いマットラスの上で寝られて大満足だった。

　それはそうと、荷物を部屋に置くと、さっそくみんなで外出して、とりあえず宿の近くのラーメン屋さんで昼食を済ませた。お箸で食べることに慣れていないスペイン人の滑稽な姿は面白く、コメディアンな二人だから尚更笑えた。

　食べ終わると、スペイン人の二人はそのまま町に出かけることを提案した。一人なら疲れて宿に戻ったと思うが、二人のせっかくの誘いに乗り、一緒に出かけることにした。バスで町の中心まで行き、有名な武侯区にたどり着いたが、入場料が高すぎるため、武侯寺に入らず、街をふらふらしてみた。さすがはチベットの入り口の成都で、町中にチベットの服装を着こなしている人が見かけられたり、チベットのお土産を売っている店もあった。そういえば人の顔も、これまでに見てきた中国人の顔とはちょっと違ったのかもしれない。

夕方になると武侯区に戻ってき、高めのティーハウスで少し休んだ。ティーハウスでは以前にぼったくられた経験があり、入るのに少し気が引けたが、一人ではないし、値段をよく見てから注文した。だが、トラウマが残っているので、ティーハウスなのにティーを飲む気にはなれず、さんざん悩んだあげく大人しくコーラーを飲むことにした。ティーハウスを出ると、武侯区の粋な道をしばらく歩んだ。屋台がたくさんあり、様々な香りが鼻に響き届いたが、観光地であるだけに値段が高く、何も買わず我慢した。

夜、ホステルに戻ると、みんなでバーに落ち合い、日本人スタッフに勧められたチーズバーガーを食べて、楽しい一日を終えた。

Gewoon een paar soldaatjes.

November 13, 2011. Written in Chengdu, China.

Gewoon een paar soldaatjes.

Mijn tweede dag in Xi'an (de eerste echte dag, omdat de vorige een rustdag was) ging ik met een stel mensen die ik in de herberg had ontmoet op stap. Het was vies regenweer, en de stad die erg mooi hoort te zijn zag er helaas niet zo schitterend uit. We moesten de bus nemen om naar het beroemde Terracotta leger te gaan. Dit was een tocht van ongeveer een uur, en lag dus een klein eind buiten de stad. Zoals het vaak is met de grote attracties in China, was het weer eens belachelijk duur om naar binnen te komen, en omdat ik helaas geen student meer ben moest ik de volle prijs van meer dan 10 Euro betalen. Ik hoopte maar dat het de prijs waart was. Toen ik echter binnenkwam, moest ik meteen te gapen, en voor ik het wist had ik het hele leger al afgelopen. Ik bleek niet de enige te zijn, omdat de Japanner Nori zelfs al eerder het einde bereikt had, en niet veel na mij kwam ook de Amerikaan Collin aangewandeld. Alleen het Nederlands echtpaar leek nog ver weg te zijn, en stond waarschijnlijk van elke soldaat of paard een foto te maken.

"Het moet vast iets heel speciaals zijn, maar het dring niet echt bij me door" zei Nori.

Dat was precies wat ik ook gevoeld had. Misschien wist ik er gewoon niet genoeg van af, maar die beelden deden me niet erg veel. Als ze nu nog allemaal in tact waren geweest en in grote rijen hadden gestaan, had ik misschien wat gevoeld, maar er lagen overal beelden die op de grond gevallen waren, en er was slechts op 1 plek echt een grote rij te vinden, maar ook deze was niet groot genoeg om mij door te laten dringen wat voor een bijzondere plek dit wel niet zou moeten zijn. Het slechte weer maakte het er niet beter op, en na een paar uur stonden we alweer buiten. Had ik hier nou 10 Euro voor uitgegeven? Nu ja, dan kon ik in ieder geval eens een blog schrijven over iets dat ik niet interessant gevonden had. 

Het was nu tijd om te eten, en rondom de ingang waren natuurlijk vele restaurants die wat touristen mee wouden pikken. Ik heb zelf als principe ingesteld dat ik normaal alleen het eten eet van het land waarin ik me bevindt, maar als ik met andere ben, pas ik me uiteraard aan, en vandaag bleek het Nederlandse echtpaar trek te hebben in fastfood. Zo gingen wij binnen in de "Dico's", wat de grootste oorspronkelijk Chineze fastfood keten is. Naast ons, begon er opeens een klein meisje op de vloer te plassen, maar de ouders zeiden hier niets van. Goed, vandaag zou ik maar niet dingen gaan eten die op de grond gevallen waren.

Op de weg terug viel iedereen in slaap, wat niet wonderbaarlijk was omdat we behoorlijk vroeg opgestaan waren voor de soldaatjes. Ook ik deed mijn ogen dicht, en het volgende moment hoorde ik getik op mijn raam. We schenen al aangekomen te zijn en de busschauffeur tikten op het raam omdat hij wou dat we snel uit zouden stappen.

Terug in het hotel, mochten we in de bar de avondfilm uitkiezen. De Nederlandse vrouw koos "Slum dog millionair" uit, en terwijl ik hiernaar keek kreeg ik steeds meer zin om naar India te gaan. 

Na de film stelde Nori mij voor aan een Japanse vrouw die hij eerder in de herberg ontmoet had. Ze heette Keiko en was ook met haar werk gestopt om op wereldreis te gaan, en nu net 3 weken bezig. Haar volgende stop zou Chengdu zijn, omdat dit beschouwd wordt als de ingang van Tibet; waar ze hierna van plan was heen te gaan. 

Voor mij was het ook weer zo langzamerhand tijd om een nieuwe stop te bedenken.

How I met bro.

November 13, 2011. Written in Chengdu, China

How I met Bro.

After my train left the station of Xinyang in the late night, I arrived in the city of Xi'an the next morning. I had a brochure of a youth hostel that was supposed to be near the main station of the city, and was able to find it without any problems. This youth hostel was crowned as the 6th best youth hostel of the world, and indeed it was a very cozy and confortable place to stay, although the WiFI connection was the slowest I have ever had in China. Only having slept for a few hours in the train, I arrived there exhausted, and went straight to bed after having checked in. I was staying in a 6 person dormitory, but it seemed that all the other guests in my room were Chinese people. 

 I woke up at around 11:30, and decided to start my day by washing my filthy clothes and having a nice shower. On my way to the shower, I saw a Japanese looking guy. If I was right, he was one of the first Japanese tourists in China I had seen so far. The shower was great, and kept the world's 6th youth hostel in it's honor. Never had I had so much hot water in China before. 

In the bar of the hotel, there was a WiFi connection, but as I mentioned before, the connection was not the best part of the hostel. That being said, the bar was a cozy place to hang out and meet new people. The Japanese looking guy I had seen before was sitting on a table reading a guide book in Japanese. So I had been right! I decided to approach him since I didn't know anyone in this place yet.

"You are Japanese, right?" I asked him.

The guy looked up from his guide book.

Nori was indeed a Japanese, but had been working as a cook in Europe for about 8 years, and was therefore not quite your ordinary guy. He looked maybe a few years older then me, and therefore it surprised me when he told me that he was already 36. 

He had been to Tibet on a tour, and just arrived in Xi'an yesterday night with some other people that had been on the same tour. From Lasa, they had taken the 44 hour train, so I was not the only exhausted person in the hostel. 

After a while, a young white guy with a large beard came to our table, and sat next to us. 

Collin, 22 from America had also been one of the Tibet tour members. He was polite, social guy and intelligent guy. 

We asked him if he wanted to come and have lunch, but he appeared to have come back from lunch just now, so Nori and I went outside just with the two of us. 

After having walked for a few minutes, we randomly headed into a restaurant, and ordered some simple dishes. Nori agreed with me that the food was pretty good, which is remarkable considering the fact that in China the difference between good and bad restaurants is pretty big. We talked about each others traveling plans and life back home. Nori had been living in Italy for 5 years, and now in Germany for about 3 years. He was not the kind of guy that worries about his future or thinks back about the past, and preferred to just enjoye the present. Therefore, he would never plan ahead while traveling either, and just goes were he feels like going at that moment. Although I do often think back in the past and have my worries about the future, we were in common when it comes to not planning things ahead, which could make us good traveling partners.

When we came back to the youth hostel, Collin invited us to join him in a game of billiards. After having ordered some beers, we went to the billiard table, and had a pool-game with the 3 of us (C knew rules to play with 3). We were all so bad at it though, that the game would hardly come to an end. After 30 minutes of play, almost all of the balls were still on the table. We were all getting enough of the game, and hoped it would soon come to an end, but somehow nobody was able to get their balls in the hole. I usually hate losing and want to win anything I can, but this time I didn't care about winning anymore, I just wanted the game to finally come to an end! 

Just a few minutes after Collin had finally won the match, a white couple approached us. They seemed to also have been members of the Tibet tour, and were a couple from the Netherlands. The blonde woman was about 1,95 Cm, and was a few centimeters taller then her boyfriend. Just like me, they were traveling around the world for about 1 year, and had started about 2 months ago. After taking the plane to India, they had come all the way to China by busses and trains. I talked some with the couple, and found out that the woman had practiced Kyokushin Karate as a kid, which is quite remarkable because Kyokushin is not such a big organization in the Netherlands.

That being said, in the evening, we went out to have dinner all together to the same restaurant as I had been with Nori in the afternoon. I wanted to order something different, but Nori decided to order the same thing, to make sure that our guests would have a nice dinner. While eating, we were pleasantly talking about each others adventures. Like me, the Dutch couple were also writing a blog on blogspot. I felt envious when I heard that their total amount of visitors was almost the double of mine! And that while I am writing in 3 languages and thus am supposed to have a much larger audience! 

Back in the bar of the hostel, an action movie with Tom Cruise and Cameron Diaz had just started. It was English spoken and had English subtitles at the same time. The unprofessional subtitles though, were so terrible that they were often so hilarious to read that it was hard to concentrate on the movie. 

For example, after having been unconscious, Cameron Diaz wakes up wearing a bikini. She then says to Tom Cruise "Why am I wearing a bikini?!"

The subtitles? 

"How do I wear a bikini?"

When the movie was finally finished, all of us had laughed so much that we were now exhausted.

"Good night, bro." I said to Nori, and headed into my room.