Tijd is geld in Zwitzerland

November 19, 2011. Written in Guilin, China.

Tijd is geld in Zwitzerland.

3 uur met de bus vanaf de Jiuzhaigou is er nog een ander beroemd natuur reservaat; genaamd Huanglong. Het was vanaf het begin de vraag geweest of we dit wel zouden doen of niet, en na vele overleggingen hadden de Spanjaarden en de Israeli besloten het over te slaan. Wij (Nori, Keiko en ik) besloten echter wel te gaan. Dat was in ieder geval de bedoeling geweest, maar Nori, die altijd doet waar hij op dat moment zin in heeft, vertelde ons de nacht voordat we er met zijn drieen heen zouden gaan opeens dat hij toch maar niet mee ging. En dat terwijl hij al voor de bus betaald had! Keiko en ik besloten om dan maar met zijn tweeen te gaan, en de volgende ochtend stonden we op om 6 uur. Het enige dat ik van Huanglong wist was dat het een soort heuvel-meer was met schitterend blauw water. Wat ik niet wist, was dat het 3800 meter hoog in de bergen gevestigd was. Daar kwamen we allbebei onderweg in de bus echter gauw achter. De bus ging steeds hoger de bergen in, en alles was nu compleet besneeuwd. Het leek wel een skigebied, en dat terwijl de foto's van het meer (of wat het ook mag zijn) er nogal tropisch uitzagen. De dorpjes die we onderweg tegenkwamen, zagen er nog Tibet-achtiger uit dat ze er al uitgezien hadden in en onderweg naar Jiuzhaigou.

Eenmaal aangekomen, zei het meisje van de bus die een panda muts op had dat we om 3 uur weer terug moesten zijn voor de terugreis. We moesten dus snel zijn,

"Time is money" zei het meisje bazerig.
Dat was de eerste Chinees die ik ooit "Time is money" heb horen zeggen. En dat met een panda muts op je hoofd! 

We moesten eerst met een kabelbaan naar boven. Nu leek het echt een skigebied! Al helemaal omdat het hartsikke vroor! We hadden dan wel onze jassen bij ons, maar die waren lang niet warm genoeg voor deze kou. Dit mocht de pret echter niet bederven omdat de weg die ons naar het meer zou leiden er schitterend uitzag. Het leek wel aslof we een wandeling aan het maken waren door een bos in de bergen van Zwitzerland. Ook de kleine hutjes die we onderweg tegenkwamen hadden iets weg van chaletjes, en als je me verteld had dat een van de bergen die we in de verte zagen de Mont Blanc was, dan had ik het zo geloofd (ok ok, die is in Frankrijk).

Zwitzerland ging echter niet voor eeuwig door. Na een klein uur naar beneden gewandeld te hebben kwamen we aan bij het meer. Het zag er inderdaad blauw uit, maar het was een stuk minder spectaculair soort blauw dan ik op de foto's gezien had. Bovendien was het voor het grootste gedeelte bevroren, en dus heel anders dan de tropische sfeer die ik me had voorgesteld. Toch was het zeker de ervaring waard, vooral omdat een meer met heuveltjes een bizar gezicht is. Het leek wel een soort waterpark.

Poseren op zijn Chinees!


We konden echter niet te lang blijven stilstaan, omdat we op tijd beneden terug moesten zijn.
"Time is money!"

Ons haastend liepen we de weg terug naar beneden, langs vele heuvelmeertjes en watervallen waarvan de meeste ook bevroren waren. Onderweg kwamen we een stel Tibetanen tegen waar we foto's mee mochten maken.

Om half 3 kwamen we beneden aan. Dat was dus een goede timing geweest. We hadden nu precies tijd om nog een kop dure instant noedels te kopen, en daarna terug te gaan naar het bazige meisje met de panda muts.