Hoeveel kost uw boot mevrouw?

November 30, 2011. Written in Yangshuo, Guilin, China.

Hoeveel kost uw boot mevrouw?

Mijn tweede dag in het dorp Xinping dat aan de schitterende Lijang rivier ligt, begon ik met het beklimmen van de berg Laozhaishan. Deze berg ligt net achter de herberg waar ik verbleef, en het pad naar de top is aangelegd door de Japanse eingenaar van de herberg ; Meneer Hayashi. Het is een klim van ongeveer een half uur, maar het record schijnt 13 minuten te zijn. Daarvoor zou je moeten sprinten en minstens twee tredes per stap nemen, vertelde meneer Hayashi. Het record heb ik niet gehaald, maar ik denk dat ik wel binnen 20 minuten boven was. Het was een schitterend uitzicht waar je uren naar zou kunnen kijken.

 Een Chineze jongen die ik onderweg voorbijgelopen had, kwam net boven toen ik weer terug wou gaan. Hij begon een gesrek met me en bleek vloeiend Engels te spreken. Dit kwam doordat hij 6 jaar in New York in een casino scheen gewerkt te hebben. Ik vertelde hem dat ik in de Japanse herberg verbleef, en hij zei dat hij inderdaad wist dat dit pad vrijwillig door een Japanner aangelegd zou zijn.

Nadat ik weer terug beneden was, besloot ik eerst wat gefrituurde rijst te eten in het dorp voor 5 Yuan (50 eurocent) voordat ik terug naar de herberg ging. Toen ik echter na een half uur terug kwam, vond ik de Chineze casino jongen binnen in de herberg staan praten met meneer Hayashi. Hij scheen hem even zijn te komen bedanken voor het pad naar de top van de berg. De zoon van meneer Hayashi ; Kitaro was ook terug van school voor een snelle lunchpauze. Meneer Hayashi bood mij ook wat aan. Hij bleek gefrituurde rijst gemaakt te hebben. Zo had ik dus twee keer exact dezelfde lunch. Hierna besloot ik wat te gaan zwemmen in de schitterende rivier. Er was echter geen goede plek in het dorp, en ik moest eerst met een boot naar de overkant om een rustig zwemplaatsje te vinden. De locale mensen mogen met deze boot naar de overkant voor een halve Yuan, maar buitenlanders laten ze meestal 1 of 2 Yuan betalen. In de boot zaten vele boeren die net hun kippen of wat verkocht hadden in het dorp op weg terug naar de boerderij. Een enkeling had zijn niet verkochte kip nog op schoot, en zo moest de kippenhater die ik ben weer overal afstand van houden.

Langs de boerenhuisjes wandelde ik naar een rustige plaats om te zwemmen. Het was zo heerlijk om in die frisse rivier uit te kijken naar tientallen schitterende puntbergen, dat ik er de hele tijd van moest lachen. Aan de andere kant vond ik een paar rotsen om vanaf te springen, maar het water was niet diep genoeg om dit zonder goed uitkijken te kunnen doen. Na het zwemmen, op de weg terug vond ik in een tuintje van iemand een dunne maar langwerpige bamboeboot liggen. Het leek niet dat hij nog in gebruik was. Het leek me al een leuk idee om misschien met zo'n boot een eindje verder te reizen, en zodiende riep ik iets tegen een vrouw die op het balkon van dat huisje zat.
"Hoeveel kost uw boot, mevrouw?"
De vrouw kwam nu naar beneden rennen, en vertelde me dat de boot 300 Yuan (30 euro) kostte. Ik probeerde wat af te dingen, maar dit lukte niet. Ik zei dat ik er even over na zou denken, en misschien later terug kwam.

Terug in de herberg, overlegde ik mijn boot-idee met meneer Hayashi. 300 Yuan, leek hem een redelijke prijs. Na wat getwijfeld te hebben besloot ik voor het avondeten die boot dan maar te gaan kopen. Ik nam weer de boerenlui-boot naar de andere kant en liep terug naar het huisje met de boot in de tuin. De vrouw zat echter niet meer op het balkon, dus ik moest aankloppen.
Zo bevond ik me opeens in een oud, donker Chinees boerenhuisje. Een oud oma'tje zat op de grond iets te brijen. De jongere vrouw zei dat ze mijn roeispaan zou gaan halen. In de tussentijd keek ik rond in de woonkamer van het huisje. Het was erg klein, maar toch kon ik wel 3 poosters van Mao vinden. Verder was er een soort verhoging van steen die als bank leek te functioneren, met daarvoor een hele oude televisie. Het oma'tje bleef maar iets zeggen, maar ik had geen idee wat ze van me wou. Uiteindelijk stond ze op, en wees me naar de W.C . Ik zei dat ik niet naar de W.C hoefde, maar ze wou perce dat ik naar binnen zou gaan. Uiteindelijk gaf ik het dan maar op, en ging naar de W.C. Tegen de tijd dat ik klaar was, was de jongere vrouw teug gekomen met de roeispaan. Samen tilde we de zware boot naar de rivier. Dit was nog een behoorlijke klus, maar uiteindelijk lukte het, en na mijn 300 Yuan in de hand gedrukt te hebben gekregen duwde ze me blij het water in. Ik hoefde nu dus niet meer terug naar de andere kant met de boerenlui-boot, maar met mijn eigen boot.

Terug aan de andere kant van de rivier kwam Meneer Hayashi mij helpen de boot naar zijn tuin te tillen, zodat hij over de nacht niet gestolen zou worden. Dit was echter ook een behoorlijk werk, vooral omdat we het ding een hele trap op moesten tillen. Die trap hield echter in de breedte ergens op, waardoor ik na een stap naar achteren te zetten mezelf opeens 4 meter lager bevond.
Uiteindelijk lukte het echter toch om de boot in de tuin van Meneer Hayashi te krijgen. Nadat hij zoveel gedaan had voor me, voelde ik dat ik iets terug moest doen en vroeg voor het avondeten of ik niet kon helpen met de voorbereiding.
"Ja, je mag de kip plukken" zei hij.
Hij bacht me mee naar de tuin waar een kip die net de nek omgedraaid was in heet water nog lag na te bloeden. Dit leek een goede kans om van mijn kippenangst af te komen.
Een groot deel van het bloed had de Chineze vrouw van Meneer Hayashi in een glaasje verzameld. Hier werdt bij het avondmaal eerst van gedronken, maar het grootste gedeelte ervan was met iets gemengd waardoor het hard was geworden, en een gerecht genaamd "Bloedtofu" geworden.
De volgende dag was ik erg blij toen Meneer Hayashi's vrouw terug van de markt kwam met een lekkere vis .