February 22, 2012. Written in Shanghai, China.
Een ondeugend meisje
Om de verjaardag van een paar van de stafleden van de herberg te vieren, waren we met de hele herberg naar een disco gegaan. Ik ben niet echt iemand die dit vaak doet en keek daarom mijn ogen uit. Zo waren er twee meisjes die samen vreselijk ondeugend stonden te dansen. Ik stond dit van een eindje rustig te bekijken, totdat een van deze meisjes oogcontact met me maakte en vrolijk lachend zwaaide. Ik ging er dan maar iets dichter bij staan. Ze bleef om de paar minuten naar me zwaaien. Mijn voeten raakten een beetje moe van al dat gestaan, en daarom besloot ik er maar bij te gaan zitten, maar het zwaaien bleef doorgaan. Nu goed dan maar, ik zal dan voor de verandering maar eens de man spelen. Ik liep naar het meisje toe, en probeerde met haar te dansen. Ze duwde echter meteen mijn handen weg, en gaf me een stoute blik die leek te willen zeggen dat dat niet mocht. Ik ging dan maar weer weg, en praatte wat met mijn vrienden. Maar als ik even naar haar in de verte keek, kreeg ik meteen weer een uitdagende blik terug. Ze bleef ook steeds zwaaien. Een vreemd plagend meisje. Ik ging nog een keer naar haar toe, maar weer mocht ik niet met haar dansen.
"Ik dans alleen maar met meisjes" schreeuwde ze in het Engels in mijn oor.
"Waarom dan niet met jongens?"
"Omdat dat vreemd is"
"Helemaal niet, het is juist vreemd om met een ander meisje te dansen"
Maar daar was ze het niet mee eens. Ze lachte me een beetje uit en duwde me weg.
Dan maar niet. Ik liep weer weg.
Zo ging het nog een poos door. Als ik weg liep nodigde ze me uit, en als ik dan kwam stuurde ze me weg.
"Luister goed, ik zeg het maar 1 keer. Als je het kunt onthouden, mag je me bellen. Dit is mijn telefoonnummer..." begon ze uiteindelijk toch.
"Wacht even" zei ik, en graaide in mijn zakken. Ik had heel toevallig net vandaag en pen en papier op zak!
"Ok, kom maar op"
Een week later ontmoette ik haar bij Taipei main station. We gingen eerst ergens lunchen. Eendenbloedsoep leek haar wel iets goeds voor een buitenlander. Als dat maar niet zo duur is als thee in Peking! Ik vertelde haar hoe ik daar door een meisje eens belazerd geweest was en 400 euro had moeten betalen voor een kopje thee.
"Ik heb voor de zekerheid vandaag niet mijn portemonnee meegenomen. Je weet het maar nooit met jullie."
Daarna wandelden we wat door de stad. Het was een beetje regenachtig. We vonden een speelhal, waar we konden autoracen, Streetfighter spelen en basketballen. Ik won helaas alles. Ik zeg helaas, omdat ze me beloofd had een cadeautje te geven als ik zou verliezen. Misschien liet ze me wel expres winnen zodat ze niets hoefde te geven. De basketballen waren trouwens allemaal in hetzelfde net blijven hangen. Er zaten nu 4 ballen in dat net! Het leek wel een vuilnisbak.
Het meisje bleek lerares Engels te zijn op de crèche. Ook was ze gezondheidsspecialiste. 2 behoorlijk specifieke banen tegelijk! Ze had natuurkunde gestudeerd omdat ze dat mooi had vinden klinken. Haar moeder (een vader heeft ze niet) had hard moeten werken om voor deze studie te betalen, en toen het meisje uiteindelijk werk vond dat daar helemaal niets mee te maken had, was haar moeder behoorlijk treurig geweest. Daarom had ze als bijbaan maar voor gezondheidsspecialiste gekozen. Dat had er tenminste toch nog iets mee te maken.
2012年2月23日木曜日
2012年2月21日火曜日
Lantaarnfeest
February 21, 2011. Written in Shanghai, China
Lantaarnfeest
15 dagen na het Chinese nieuwjaar, wordt de periode beeindigd met een zogeheten lantaarnfeest. Om dit bij te wonen werd ik nogmaals door de familie van S uitgenodigd. Op deze dag moeten er een speciaal soort rijstcakes gegeten worden genaamd Tangyuan. 's Nachts worden er talloze lantaarns de lucht in gestoken met wensen erop geschreven voor het nieuwe jaar. Vandaar de naam Lantaarnfeest. Ik heb niet het grote feest bijgewoond waar je alle lantaarns de lucht in ziet vliegen, maar in plaats daarvan het feest binnen de familie gevierd. Een lantaarn kon je kopen bij het zaakje dat de oom van S heeft, en daar zijn we er met z'n tweeen een gaan halen. Het blijkt echter dat je zo'n lantaarn officieel alleen mag aansteken op aangewezen plaatsen, en als iemand een foto van je maakt terwijl je hem ergens anders aansteekt kun je een behoorlijke boete krijgen. Oom legde S uitgebreid uit hoe het ding precies aangestoken moest worden, omdat ze dat niet meer gedaan had sinds haar kindertijd. Toen we de zaak verlieten gaf de oom ons nog wat vuurwerk mee.
Terug bij het huis van haar familie, moesten er nu eerst wensen geschreven worden op de grote lantaarn. Ik mocht eerst. Ik schreef dat ik wenste dat haar familie dit jaar gelukkig zou zijn. Hierna schreef S dat ze mij een voorspoedige reis wenste. Als laatste schreef een andere oom van haar die docent Chinees is op de middelbare school. Hij schreef schitterende karakters.
Alleen de jonge mensen en de docent Chinees gingen naar buiten om het ding af te steken. We liepen naar een afgelegen plaats met rijstvelden waar normaal niet veel mensen leken te komen. Onderweg was er een klein tempeltje van deze buurt, waar eerst gebeden moest worden.
Met zijn allen hielden we het ding in de hele breedte vast, en ik mocht hem uiteindelijk aansteken.
Met een verbazend snelle vaart vloog het ding hoog de lucht in. Iedereen keek naar het fel rood verlichte ding dat beetje bij beetje in de donkere lucht verdween.
Ik vroeg me af hoe lang zo'n ding blijft vliegen, maar het antwoord kreeg ik gauw genoeg. Na een stuk of 15 minuten zag ik hem namelijk ergens in de verte alweer naar beneden storten. Nu was hij niet verlicht meer. De arme lantaarns hebben maar een kort leven.
Hierna werd het vuurwerk afgestoken. Er waren vooral veel kleine vuurpijltjes die aan het eind een grote knal gaven. Ik herinnerde me dat we vroeger met oud en nieuw in Nederland precies dezelfde pijltjes kregen. Een keer had ik zo'n ding recht in mijn gezicht gekregen, toen ik met mijn vriendjes op elkaar gemikt had. S was vreselijk bang voor het vuurwerk, en durfde zelf geen pijl af te steken. Steeds waarschuwde ze ons dat we op moesten passen dat we elkaar niet zouden raken. Als we af en toe een pijltje verkeerd gericht hadden, vloog het maar al te vaak in de plassen van de rijstvelden, en gaf dan een knal waardoor het water vreselijk begon te borrelen. Ik hoop maar dat we niet al te veel kikkers het leven zuur hebben gemaakt.
Op de weg terug vertelde S me dat er met oud en nieuw vuurwerk wordt afgestoken om spoken weg te jagen. Met oud en nieuw zijn er namelijk veel spoken, en spoken houden niet van fel rode kleuren en harde knallen. Grappig om te weten dat dit waarschijnlijk de oorspronkelijke reden is dat ook in Europa met oud en nieuw er zo vaak vuurwerk wordt afgestoken.
Een keer had S haar moeder echter ergens bij deze rijstvelden een spook gezien, vertelde S. Eerst had haar moeder gedacht dat het een gewone vrouw was, maar ze merkte al gauw dat deze vrouw zweefde en geen benen had. Zelf had S midden in de nacht in bed ook een keer een spook gezien, en er een gesprek mee gehad.
"In welke taal spraken jullie dan?" vroeg ik benieuwd.
Daar moest ze een poos over nadenken.
"Taiwanees" zei ze uiteindelijk.
Lantaarnfeest
15 dagen na het Chinese nieuwjaar, wordt de periode beeindigd met een zogeheten lantaarnfeest. Om dit bij te wonen werd ik nogmaals door de familie van S uitgenodigd. Op deze dag moeten er een speciaal soort rijstcakes gegeten worden genaamd Tangyuan. 's Nachts worden er talloze lantaarns de lucht in gestoken met wensen erop geschreven voor het nieuwe jaar. Vandaar de naam Lantaarnfeest. Ik heb niet het grote feest bijgewoond waar je alle lantaarns de lucht in ziet vliegen, maar in plaats daarvan het feest binnen de familie gevierd. Een lantaarn kon je kopen bij het zaakje dat de oom van S heeft, en daar zijn we er met z'n tweeen een gaan halen. Het blijkt echter dat je zo'n lantaarn officieel alleen mag aansteken op aangewezen plaatsen, en als iemand een foto van je maakt terwijl je hem ergens anders aansteekt kun je een behoorlijke boete krijgen. Oom legde S uitgebreid uit hoe het ding precies aangestoken moest worden, omdat ze dat niet meer gedaan had sinds haar kindertijd. Toen we de zaak verlieten gaf de oom ons nog wat vuurwerk mee.
Terug bij het huis van haar familie, moesten er nu eerst wensen geschreven worden op de grote lantaarn. Ik mocht eerst. Ik schreef dat ik wenste dat haar familie dit jaar gelukkig zou zijn. Hierna schreef S dat ze mij een voorspoedige reis wenste. Als laatste schreef een andere oom van haar die docent Chinees is op de middelbare school. Hij schreef schitterende karakters.
Alleen de jonge mensen en de docent Chinees gingen naar buiten om het ding af te steken. We liepen naar een afgelegen plaats met rijstvelden waar normaal niet veel mensen leken te komen. Onderweg was er een klein tempeltje van deze buurt, waar eerst gebeden moest worden.
Met zijn allen hielden we het ding in de hele breedte vast, en ik mocht hem uiteindelijk aansteken.
Met een verbazend snelle vaart vloog het ding hoog de lucht in. Iedereen keek naar het fel rood verlichte ding dat beetje bij beetje in de donkere lucht verdween.
Ik vroeg me af hoe lang zo'n ding blijft vliegen, maar het antwoord kreeg ik gauw genoeg. Na een stuk of 15 minuten zag ik hem namelijk ergens in de verte alweer naar beneden storten. Nu was hij niet verlicht meer. De arme lantaarns hebben maar een kort leven.
Hierna werd het vuurwerk afgestoken. Er waren vooral veel kleine vuurpijltjes die aan het eind een grote knal gaven. Ik herinnerde me dat we vroeger met oud en nieuw in Nederland precies dezelfde pijltjes kregen. Een keer had ik zo'n ding recht in mijn gezicht gekregen, toen ik met mijn vriendjes op elkaar gemikt had. S was vreselijk bang voor het vuurwerk, en durfde zelf geen pijl af te steken. Steeds waarschuwde ze ons dat we op moesten passen dat we elkaar niet zouden raken. Als we af en toe een pijltje verkeerd gericht hadden, vloog het maar al te vaak in de plassen van de rijstvelden, en gaf dan een knal waardoor het water vreselijk begon te borrelen. Ik hoop maar dat we niet al te veel kikkers het leven zuur hebben gemaakt.
Op de weg terug vertelde S me dat er met oud en nieuw vuurwerk wordt afgestoken om spoken weg te jagen. Met oud en nieuw zijn er namelijk veel spoken, en spoken houden niet van fel rode kleuren en harde knallen. Grappig om te weten dat dit waarschijnlijk de oorspronkelijke reden is dat ook in Europa met oud en nieuw er zo vaak vuurwerk wordt afgestoken.
Een keer had S haar moeder echter ergens bij deze rijstvelden een spook gezien, vertelde S. Eerst had haar moeder gedacht dat het een gewone vrouw was, maar ze merkte al gauw dat deze vrouw zweefde en geen benen had. Zelf had S midden in de nacht in bed ook een keer een spook gezien, en er een gesprek mee gehad.
"In welke taal spraken jullie dan?" vroeg ik benieuwd.
Daar moest ze een poos over nadenken.
"Taiwanees" zei ze uiteindelijk.
2012年2月19日日曜日
九份と北投と猫空
九份と北投と猫空
February 19, 2012. Written in Shanghai, China
土日に、昔日本で学校が一緒だったＳさんとＭさんという二人の台湾人女性と一緒に出かけた。台北メィンステーションで待ち合わせして、最初に出かけたのは九份とうい地名だった。山の上にあるこじゃれた町で、海も見渡せる。
だが、九份はそれだけの町ではない。というのは、九份は日本統治時代に最盛期を迎えた町で、現在もその面影が大いにある。そして、何よりも日本の観光客を呼び寄せているのは、九份がジブリの『千と千尋との神隠し』に登場する村の元になっていることだ。
残念ながら雨が降っていたが、素敵な町だった。ちなみに前回もＭさんと出かけたときは雨が降っていた。まったくもう、雨女と出かけるとこうなるんだから……。
途中で昼ごはんに美味しいチャーハンと牛肉ラーメンを食べた。女性二人と食事していると、男は必ず残り物を食べる羽目になるわけで、早い時間からさっそく満腹な状態になってしまった。
食後、傘を差しながら町をふらふらしていると、なんとＳさんの妹とその彼氏にばったり！その一週間前、Ｓさんの実家でお会いしたばかりだったので、相当の驚きだった。
山のてっぺんまで上ると、一匹の猫が大雨の中でのんびりと毛づくろいしていた。なんとなくジブリっぽくってさすが九份！
帰りのバスの中に乗っていると、雨が止み、急に晴れてきた。こんなに天気が変わるなんて、Ｓさんのおかげでしょうか？ 思ってみれば、彼女のふるさとの台中を訪れた際も、毎日きれいな青空だった。晴れ女が雨女に打ち勝ったというわけか？
再び台北メィンステーションに戻り、Ｍさんの彼氏と合流した。彼には前日、Ｍさんのふるさとを訪れたときもお世話になった。今度は４人で北投へ向かった。北投とは台北の外れにある有名な温泉地である。東京の人がよく箱根へ行くように、台北の人がよく北投を訪れる、と言えばまあ間違いないだろう。ちなみにこの北投温泉地もまた、日本統治時代に発祥されたらしい。これもまたかなり日本的な町並みで、熱海あたりにいるのではないかという錯覚にとらわれる。
これなら、世界旅行をせずとも、国内旅行をしていればよかったじゃないか！？しかし、やっぱり大切な仲間には、台湾まで行かずして会えなかった。久しぶりに会えたことに本当に感謝した。昔の自分が少し取り戻せた気になるし、一緒に昔話するほど楽しいことはない。
ホテルにチェックインして、一通り温泉に入ってから近くでしゃぶしゃぶを食べに行った。しゃぶしゃぶを食べたのは久しぶりだったが、こんなに美味しかったっけと思うくらい美味しく感じ、たくさん食べた。
ちなみにＭさんの彼氏はマイペースで、みんながやっと食べ終わったという頃に、急にうどんを食べだした。もう満腹だろうに、とても大変そうだったが笑顔で最後まで食べていた。
翌日は猫空へと出かけた。以前にホステルの仲間と一緒に行った動物園から、ゴンドラに乗って行く観光地である。いろんなところでスキーをやってきたが、こんなにも長いゴンドラを見たのは初めてだった。調べてみると動物園から猫空駅まで１７分とかかる。
ゴンドラ内ではＭさんがずっと怖がっていたので「ゴンドラって、一日に一台くらい落ちるんですよ、実は」とまじめな口調で言うと、ちゃんと怖がってくれた。ありがとう！
猫空からは遠くに広がっている台北都心が見渡せて、世界で二番目に大きい高層ビル「１０１」がどれだけ飛び出ているかがよくわかる。この素晴らしい景色が見渡せるテラスでお茶をした。台湾の素晴らしいところはぼったくりがあまりないことだと感じた。いくら安い中国でも、観光地でお茶をするとばかみたいに高くならないように気をつけないといけないが、台湾では気楽に飲める。
帰りはまずゴンドラでまた動物園に戻り、乗りながら夕焼けが楽しめた。楽しい週末の終わりにふさわしいお出かけだった。
February 19, 2012. Written in Shanghai, China
土日に、昔日本で学校が一緒だったＳさんとＭさんという二人の台湾人女性と一緒に出かけた。台北メィンステーションで待ち合わせして、最初に出かけたのは九份とうい地名だった。山の上にあるこじゃれた町で、海も見渡せる。
だが、九份はそれだけの町ではない。というのは、九份は日本統治時代に最盛期を迎えた町で、現在もその面影が大いにある。そして、何よりも日本の観光客を呼び寄せているのは、九份がジブリの『千と千尋との神隠し』に登場する村の元になっていることだ。
途中で昼ごはんに美味しいチャーハンと牛肉ラーメンを食べた。女性二人と食事していると、男は必ず残り物を食べる羽目になるわけで、早い時間からさっそく満腹な状態になってしまった。
山のてっぺんまで上ると、一匹の猫が大雨の中でのんびりと毛づくろいしていた。なんとなくジブリっぽくってさすが九份！
再び台北メィンステーションに戻り、Ｍさんの彼氏と合流した。彼には前日、Ｍさんのふるさとを訪れたときもお世話になった。今度は４人で北投へ向かった。北投とは台北の外れにある有名な温泉地である。東京の人がよく箱根へ行くように、台北の人がよく北投を訪れる、と言えばまあ間違いないだろう。ちなみにこの北投温泉地もまた、日本統治時代に発祥されたらしい。これもまたかなり日本的な町並みで、熱海あたりにいるのではないかという錯覚にとらわれる。
ホテルにチェックインして、一通り温泉に入ってから近くでしゃぶしゃぶを食べに行った。しゃぶしゃぶを食べたのは久しぶりだったが、こんなに美味しかったっけと思うくらい美味しく感じ、たくさん食べた。
ちなみにＭさんの彼氏はマイペースで、みんながやっと食べ終わったという頃に、急にうどんを食べだした。もう満腹だろうに、とても大変そうだったが笑顔で最後まで食べていた。
翌日は猫空へと出かけた。以前にホステルの仲間と一緒に行った動物園から、ゴンドラに乗って行く観光地である。いろんなところでスキーをやってきたが、こんなにも長いゴンドラを見たのは初めてだった。調べてみると動物園から猫空駅まで１７分とかかる。
猫空からは遠くに広がっている台北都心が見渡せて、世界で二番目に大きい高層ビル「１０１」がどれだけ飛び出ているかがよくわかる。この素晴らしい景色が見渡せるテラスでお茶をした。台湾の素晴らしいところはぼったくりがあまりないことだと感じた。いくら安い中国でも、観光地でお茶をするとばかみたいに高くならないように気をつけないといけないが、台湾では気楽に飲める。
帰りはまずゴンドラでまた動物園に戻り、乗りながら夕焼けが楽しめた。楽しい週末の終わりにふさわしいお出かけだった。
2012年2月17日金曜日
Working at JV’s
February 17, 2012. Written in Shanghai, China
Working at JV’s
February 3 was the hostel’s owner Vanessa’s birthday. In the evening, the whole staff was going to go out and celebrate. Vanessa came to my dorm and approached me.
“Esra, would you like a free room tonight?” she asked me.
“Well, yes, thank you.”
“I am not giving it for free though…”
Vanessa asked me if I could look after the hostel during the time that the staff would go out for dinner. I had no problems with that, and accepted. Vanessa gave me instructions on what to do. How to do the laundry, fold the fresh bedding and welcome new guests. Two guests had booked and were supposed to come during the time that I was on duty. I received the office key and some money to give the guests their change if neccessary.
So here I was, working for the first time in 5 months, with no other staff around in the hostel. I set the washing machine, and in the meantime spent my time folding the fresh bedding that had just come out of the dryer while watching TV with Thomas and Quinn in the living room. Folding bedding was a first time in life experience, and I can’t say that I was very good at it. I hope that no one complained about strangely folded bedding the next day.
While being busy doing this, an American guest approached me.
“Where’s the bread!?” he asked me pointing at the bread corner. At JV’s, you can eat toasts for free, but apparently there was no bread left. I told him that I was sorry and that he had to wait until the next day. A bit disappointed the guy gave up on his bread and went back to his room.
A few minutes later, this time a black guy was standing in front of the bread corner with a question mark on his head. He turned his face to me and asked.
“No bread!?”
Soon, the first guest came. He was a Latin American guy that had booked a dorm room. He came in smiling, and I shook hands with him.
“Man, you really have to rewrite your route description. I searched for hours!”
I told him that I was sorry and would inform the real staff about this. But to be honest, I personally had no problems whatsoever with the route description when I first came.
When I tried to receive his money, he mentioned a discount he could get because he had booked in advance. I was not instructed about this, so told him to pay when the real staff would come back.
After having put his luggage in the dorm room, the guy came back to the living room, and said that it was cold. He wanted me to do something about it. There was an air-conditioner in the room, but it seemed to be only for cold air. He then asked me where he could take some Chinese lessons and how much the lesson fee would be. For the 3rd time I told him that I was not a real staff and didn’t know. A bit disappointed, the guy nodded and decided to concentrate on the movie that was being shown on the TV instead.
A few moments later, a Japanese girl from Hokkaido called Moe came to pay for a few more nights. I told her that the real staff was not there right now and that she could pay me instead. Because I had been joking around with her before, she first thought I was making a joke and didn’t want to pay. But when I assured her that I was really a staff at the moment by showing the office key, she decided to believe me and payed for 2 more nights.
“Don’t spend it on adult-video’s OK!?”
I was worried if I wasn’t doing too bad in my job as a staff, but when I asked Thomas he shook his head.
“Much better than the real staff!” he said.
Next, the other guest that had booked came in. The problem was though, that they were 2 guests while I had only been informed about one guest. They said that they had booked 2 rooms. I called Vanessa and she said that she would send Coke (a real staff member) to fix the problem. I made a conversation with the 2 guys to make them feel comfortable while waiting, and when Coke arrived, my job was finally over. I was an experience and a free room richer!
Working at JV’s
February 3 was the hostel’s owner Vanessa’s birthday. In the evening, the whole staff was going to go out and celebrate. Vanessa came to my dorm and approached me.
“Esra, would you like a free room tonight?” she asked me.
“Well, yes, thank you.”
“I am not giving it for free though…”
Vanessa asked me if I could look after the hostel during the time that the staff would go out for dinner. I had no problems with that, and accepted. Vanessa gave me instructions on what to do. How to do the laundry, fold the fresh bedding and welcome new guests. Two guests had booked and were supposed to come during the time that I was on duty. I received the office key and some money to give the guests their change if neccessary.
So here I was, working for the first time in 5 months, with no other staff around in the hostel. I set the washing machine, and in the meantime spent my time folding the fresh bedding that had just come out of the dryer while watching TV with Thomas and Quinn in the living room. Folding bedding was a first time in life experience, and I can’t say that I was very good at it. I hope that no one complained about strangely folded bedding the next day.
While being busy doing this, an American guest approached me.
“Where’s the bread!?” he asked me pointing at the bread corner. At JV’s, you can eat toasts for free, but apparently there was no bread left. I told him that I was sorry and that he had to wait until the next day. A bit disappointed the guy gave up on his bread and went back to his room.
A few minutes later, this time a black guy was standing in front of the bread corner with a question mark on his head. He turned his face to me and asked.
“No bread!?”
Soon, the first guest came. He was a Latin American guy that had booked a dorm room. He came in smiling, and I shook hands with him.
“Man, you really have to rewrite your route description. I searched for hours!”
I told him that I was sorry and would inform the real staff about this. But to be honest, I personally had no problems whatsoever with the route description when I first came.
When I tried to receive his money, he mentioned a discount he could get because he had booked in advance. I was not instructed about this, so told him to pay when the real staff would come back.
After having put his luggage in the dorm room, the guy came back to the living room, and said that it was cold. He wanted me to do something about it. There was an air-conditioner in the room, but it seemed to be only for cold air. He then asked me where he could take some Chinese lessons and how much the lesson fee would be. For the 3rd time I told him that I was not a real staff and didn’t know. A bit disappointed, the guy nodded and decided to concentrate on the movie that was being shown on the TV instead.
A few moments later, a Japanese girl from Hokkaido called Moe came to pay for a few more nights. I told her that the real staff was not there right now and that she could pay me instead. Because I had been joking around with her before, she first thought I was making a joke and didn’t want to pay. But when I assured her that I was really a staff at the moment by showing the office key, she decided to believe me and payed for 2 more nights.
“Don’t spend it on adult-video’s OK!?”
I was worried if I wasn’t doing too bad in my job as a staff, but when I asked Thomas he shook his head.
“Much better than the real staff!” he said.
Next, the other guest that had booked came in. The problem was though, that they were 2 guests while I had only been informed about one guest. They said that they had booked 2 rooms. I called Vanessa and she said that she would send Coke (a real staff member) to fix the problem. I made a conversation with the 2 guys to make them feel comfortable while waiting, and when Coke arrived, my job was finally over. I was an experience and a free room richer!
2012年2月16日木曜日
Spacing around at JV’s
February 15, 2011. Written in Shanghai, China.
After coming back from Taichung, it was raining in Taipei the whole time. I decided it was a good time for some relaxing. At the 8 bed mix-dorm of JV’s I would wake up at around 13:00, in an early case that is. I would spend most of the day lying on bed writing some posts for my blog or just surfing the net, next to my good friend Quinn, who was mostly doing the same thing, although he has been seriously searching for a job in Taipei, while I have been doing absolutely nothing.
Talking about doing nothing, I didn’t mention the Swedish guy Thomas yet. The lazy Swede has been staying at JV’s for almost 1 and a half year now. He doesn’t go to school or work, but just drinks and drinks. It is a funny fact though that his Chinese is better and more natural than that of any other student I have met so far. Learning goes faster at the bar than at school, I suppose. Thomas’s body is full of tattoos, so his first impression can be quite scary, but he is actually more friendly than almost anyone I have met on my trip so far. Moreover, he is an interesting person with a story. After spending a year at Sony in Japan, he moved to Taiwan, where he has been actively hanging out with the locals. The staff told me that it is hard to distinguish his Chinese from that of a regular Taiwanese.
When I would get bored, I would go up to the living room of JV’s, to bother the staff in their work. If they would have nothing to do, sometimes we would play some blackjack for small stakes, or go to the nightmarket that is just across the street to have some food. One day, there was a reporter that came to write about Taipei’s nightmarkets, so we would go with the whole hostel and eat all the nightmarket has to offer. Guests come and go at JV’s. One night, I had a long conversation about the connection between language and customs with an interesting British guy teaching math in Shanghai.
Sometimes, I would call over my Japanese speaking French friend Raphael, and we would talk about life until he would have to catch his last bus, or we would go out for some dumplings together. And then of course there was Wendy, the girl I had visited in Kaoshung. February 2 was her birthday, and Vanessa, the owner of the hostel had her birthday the next day, so at the night of the 1st, we all went to the club. At this club, you can drink as much as you want, and me and Coke (a staff member who goes by this name) would get ourselves a shot called “Lemon drop” all the time. The next morning, when I asked him to write on my paddle, he wrote “Lemon drop is good but Coke is best!” . Now that is the best message on my paddle so far. It is short, funny and will instantly make you remember the writer. Let’s see if there will be someone to write something even better in the future!
Talking about doing nothing, I didn’t mention the Swedish guy Thomas yet. The lazy Swede has been staying at JV’s for almost 1 and a half year now. He doesn’t go to school or work, but just drinks and drinks. It is a funny fact though that his Chinese is better and more natural than that of any other student I have met so far. Learning goes faster at the bar than at school, I suppose. Thomas’s body is full of tattoos, so his first impression can be quite scary, but he is actually more friendly than almost anyone I have met on my trip so far. Moreover, he is an interesting person with a story. After spending a year at Sony in Japan, he moved to Taiwan, where he has been actively hanging out with the locals. The staff told me that it is hard to distinguish his Chinese from that of a regular Taiwanese.
When I would get bored, I would go up to the living room of JV’s, to bother the staff in their work. If they would have nothing to do, sometimes we would play some blackjack for small stakes, or go to the nightmarket that is just across the street to have some food. One day, there was a reporter that came to write about Taipei’s nightmarkets, so we would go with the whole hostel and eat all the nightmarket has to offer. Guests come and go at JV’s. One night, I had a long conversation about the connection between language and customs with an interesting British guy teaching math in Shanghai.
Sometimes, I would call over my Japanese speaking French friend Raphael, and we would talk about life until he would have to catch his last bus, or we would go out for some dumplings together. And then of course there was Wendy, the girl I had visited in Kaoshung. February 2 was her birthday, and Vanessa, the owner of the hostel had her birthday the next day, so at the night of the 1st, we all went to the club. At this club, you can drink as much as you want, and me and Coke (a staff member who goes by this name) would get ourselves a shot called “Lemon drop” all the time. The next morning, when I asked him to write on my paddle, he wrote “Lemon drop is good but Coke is best!” . Now that is the best message on my paddle so far. It is short, funny and will instantly make you remember the writer. Let’s see if there will be someone to write something even better in the future!
2012年2月15日水曜日
Whisky met de peetvader van S
February 15, 2011. Written in Shanghai, China.
Whisky met de peetvader van S
De laatste avond van mijn verblijf bij S in Taichung, gingen we op bezoek bij haar peetvader. Een peetvader hebben schijnt iets gewoons te zijn in Taiwan. Er is geen enkele bloedverbintenis of huwelijk tussen de twee families, maar gewoon omdat ze het goed met elkaar kunnen vinden noemen ze elkaar vader of dochter. Het is echter niet iets waar je laconiek mee kan zijn; eens peetvader, altijd peetvader.
De peetvader van S leek een man met stijl. Hij had een mooi marine-blauw colbert aan, en zijn haar was netjes in een scheiding gekamd. Zijn vrouw zag er ook verzorgd uit, en zorgde er voor dat er genoeg te snoepen en drinken op tafel was. Kinderen hadden ze wel, maar die waren het huis al uit. Er stond in de woonkamer een vitrine met een grote verzameling van Coca Cola blikjes uit de hele wereld. Ze houden hier vast van Cola, dacht ik, en toen er gevraagd werd wat ik wou drinken leek het me wel zo beleefd om dan maar “Cola!” te antwoorden.
De peetvader keek daar echter van op, en vroeg of ik niet van alcohol hield. Ik vertelde hem dat ik door de vitrine met blikjes geïnspireerd was. De man moest erom lachen en zei dat die van zijn zoon waren. Zelf hield hij meer van whisky. Hij liet me een van zijn flessen zien. Van whisky heb ik geen verstand, dus ik knikte maar wat. Hij schonk me een glas in. Om de 10 seconden moest er geproost worden, en dan namen we allebei een grote slok.
Er kwam nog meer bezoek. Vast de familie van de peetvader. Een man die voor Logitec werkte sprak behoorlijk goed Engels, en deed ook mee aan het whisky festijn. Bij het proosten raakte ik steeds het glas van de ander aan met mijn eigen glas, maar als je dat in Taiwan doet, moet je het hele glas ineens leeg drinken, vertelde de man van Logitec. Zo had ik voor ik het wist behoorlijk wat whisky op. S zat bezorgd naast me, en zei steeds dat ik op moest houden met drinken. Maar de peetvader wuifde haar bezorgdheid weg, en bleef maar inschenken. Als beleefde Japanner kon ik niet anders dan het glas steeds maar weer leegdrinken. Op de TV was een Japans programma over vreselijk dikke vrouwen bezig. Dit vond ik wel passend bij de situatie.
Nu begon S serieus tegen haar peetvader te klagen, en zei dat hij op moest houden. Ik vertelde haar echter dat het geen probleem was, en dat ik nog compleet helder was, maar toen ik opstond om naar de WC te gaan moest ik wel even mijn best doen niet raar te gaan lopen.
Een avondje als dit is kenmerkend voor de enorme gastvrijheid die er is in Taiwan. Nooit mag iemand op bezoek iets te kort komen, whisky al helemaal niet!
Whisky met de peetvader van S
De laatste avond van mijn verblijf bij S in Taichung, gingen we op bezoek bij haar peetvader. Een peetvader hebben schijnt iets gewoons te zijn in Taiwan. Er is geen enkele bloedverbintenis of huwelijk tussen de twee families, maar gewoon omdat ze het goed met elkaar kunnen vinden noemen ze elkaar vader of dochter. Het is echter niet iets waar je laconiek mee kan zijn; eens peetvader, altijd peetvader.
De peetvader van S leek een man met stijl. Hij had een mooi marine-blauw colbert aan, en zijn haar was netjes in een scheiding gekamd. Zijn vrouw zag er ook verzorgd uit, en zorgde er voor dat er genoeg te snoepen en drinken op tafel was. Kinderen hadden ze wel, maar die waren het huis al uit. Er stond in de woonkamer een vitrine met een grote verzameling van Coca Cola blikjes uit de hele wereld. Ze houden hier vast van Cola, dacht ik, en toen er gevraagd werd wat ik wou drinken leek het me wel zo beleefd om dan maar “Cola!” te antwoorden.
De peetvader keek daar echter van op, en vroeg of ik niet van alcohol hield. Ik vertelde hem dat ik door de vitrine met blikjes geïnspireerd was. De man moest erom lachen en zei dat die van zijn zoon waren. Zelf hield hij meer van whisky. Hij liet me een van zijn flessen zien. Van whisky heb ik geen verstand, dus ik knikte maar wat. Hij schonk me een glas in. Om de 10 seconden moest er geproost worden, en dan namen we allebei een grote slok.
Er kwam nog meer bezoek. Vast de familie van de peetvader. Een man die voor Logitec werkte sprak behoorlijk goed Engels, en deed ook mee aan het whisky festijn. Bij het proosten raakte ik steeds het glas van de ander aan met mijn eigen glas, maar als je dat in Taiwan doet, moet je het hele glas ineens leeg drinken, vertelde de man van Logitec. Zo had ik voor ik het wist behoorlijk wat whisky op. S zat bezorgd naast me, en zei steeds dat ik op moest houden met drinken. Maar de peetvader wuifde haar bezorgdheid weg, en bleef maar inschenken. Als beleefde Japanner kon ik niet anders dan het glas steeds maar weer leegdrinken. Op de TV was een Japans programma over vreselijk dikke vrouwen bezig. Dit vond ik wel passend bij de situatie.
Nu begon S serieus tegen haar peetvader te klagen, en zei dat hij op moest houden. Ik vertelde haar echter dat het geen probleem was, en dat ik nog compleet helder was, maar toen ik opstond om naar de WC te gaan moest ik wel even mijn best doen niet raar te gaan lopen.
Een avondje als dit is kenmerkend voor de enorme gastvrijheid die er is in Taiwan. Nooit mag iemand op bezoek iets te kort komen, whisky al helemaal niet!
手塚治史と小籠包とＥさん
February 15, 2011. Written in Shanghai, China.
手塚治史と小籠包とＥさん
Ｓさんの故郷台中で過ごした最後の日は、台湾で一番大きい美術館を訪れた。台湾中から人が来る場所だが、この日もそれなりに混んでいた。とても天気の良い日だったので、中で絵画を見ているよりも、入り口の前で写真を撮っている人の方が多い気がしたが…。
手塚治史氏の展示会をやっているらしく、見に行くことになった。外国に来て手塚治史の生涯を覚えるのも少し変だが、よくできている展示会で、手塚氏の作品だけでなく、彼の人間性にも少し触れられた気がした。Ｓさんは子どもの頃「ブラック・ジャック」を愛読していたらしく、私よりもずっと詳しかった。Ｓさんは元々少女漫画が好きで日本語を勉強し始めたらしい。時間があったら一度ゆっくりと手塚氏の作品に浸かるのもいいな、そう思う一日だった。もともと、彼の描く絵は好きで、特にキャラクターは魅力的だと思っていたが、今まで読むきっかけがなかった。
美術館の近くにある高級目の中華料理屋さんに入り、お母さんにごちそうになった。台湾の小籠包を食べるのはこれがはじめてだったが、ジューシーで今まで食べた中で一番美味しかった。お母さんが私にどんどん食べるように言い、気がついたら腹が爆発せんばかりにいっぱいになってしまい、立ち上がるときは歩くだけでも辛かったが、お母さんの優しさがうれしかった。
その後、Ｓさんの友人と合流することになり、4人で出かけることになった。車で彼を迎えに行き、山の上にある私立公園（名前は忘れてしまったが）を訪れた。美しい景色が眺められ、天気も相変わらず良いので楽しく散歩できた。また、Ｓさんの友人Ｅさんは遊び心のある大変面白い人なので、いろいろとふざけたり変な写真を撮ったりもした。もはや、ジャンプ写真はこの頃、僕の旅において定番となってしまったのだが…。
夜はお母さんを家に残して、Ｓさんの妹を一緒に誘って4人でナイトマーケットで遊んだ。前回のブログでも紹介した景品遊びをたくさんやり、当たったのは良いが、ほしいものが何もないので仕方なくガンダムのプラモデルを選んだ。この写真を見ると、相当オタッキーに見えるけど、本人は全然そんな趣味じゃないのでご勘弁を！！
手塚治史と小籠包とＥさん
Ｓさんの故郷台中で過ごした最後の日は、台湾で一番大きい美術館を訪れた。台湾中から人が来る場所だが、この日もそれなりに混んでいた。とても天気の良い日だったので、中で絵画を見ているよりも、入り口の前で写真を撮っている人の方が多い気がしたが…。
手塚治史氏の展示会をやっているらしく、見に行くことになった。外国に来て手塚治史の生涯を覚えるのも少し変だが、よくできている展示会で、手塚氏の作品だけでなく、彼の人間性にも少し触れられた気がした。Ｓさんは子どもの頃「ブラック・ジャック」を愛読していたらしく、私よりもずっと詳しかった。Ｓさんは元々少女漫画が好きで日本語を勉強し始めたらしい。時間があったら一度ゆっくりと手塚氏の作品に浸かるのもいいな、そう思う一日だった。もともと、彼の描く絵は好きで、特にキャラクターは魅力的だと思っていたが、今まで読むきっかけがなかった。
その後、Ｓさんの友人と合流することになり、4人で出かけることになった。車で彼を迎えに行き、山の上にある私立公園（名前は忘れてしまったが）を訪れた。美しい景色が眺められ、天気も相変わらず良いので楽しく散歩できた。また、Ｓさんの友人Ｅさんは遊び心のある大変面白い人なので、いろいろとふざけたり変な写真を撮ったりもした。もはや、ジャンプ写真はこの頃、僕の旅において定番となってしまったのだが…。
夜はお母さんを家に残して、Ｓさんの妹を一緒に誘って4人でナイトマーケットで遊んだ。前回のブログでも紹介した景品遊びをたくさんやり、当たったのは良いが、ほしいものが何もないので仕方なくガンダムのプラモデルを選んだ。この写真を見ると、相当オタッキーに見えるけど、本人は全然そんな趣味じゃないのでご勘弁を！！
2012年2月8日水曜日
台中で新年快楽！
February 8, 2012. Written in Taipei, Taiwan.
台中で新年快楽！
Ｓさんのふるさとに滞在した二日目の夜、彼女の父親の実家を訪れた。多くのご親戚が集まっており、壮大な新年会が催された。僕が富山のホストファミリーの元で何度も経験している日本のお正月とは雰囲気がびっくりするほど似ており、富山にいるのではないか、と何度も思わずにはいられなかった。そう考えていると人々の顔まで富山県民らしく見えてきたが、これは気のせいだろう。それに、富山にいるときと一つとても大きな違いがあった。それは言葉が通じないということだ。Ｓさんの通訳なしでは彼らとの会話がほとんど成り立たない。
…といいたいところだが、実は一人、英語に長ける大学生いて、彼女は僕と同じように文学が好きで、話が合った。こんなに英語の上手な台湾人もなかなかいないので、勉強熱心なのだろう。直接わけ聞いてみると、台湾大学の英語科らしい。
それはそうと、もう少し台湾の旧正月を細かく紹介しょう。一見すれば確かに富山と雰囲気は似ているが、よく見ていくともちろん文化の違いがある。たとえば年菜（お節料理）だが、日本とはまったく異なったものを食べる。煮魚や豚の煮込み、それから鍋料理に豚足、そして大根餅と、実に様々な料理が並んでいた。日本のお節料理と大きく違うのは肉類が多いこと。
食事の前は一人ずつ長老の方に乾杯し、新年の挨拶をする。こういった風景は日本とよく似ている。だが、Ｓ家の場合、長老は女性であり、日本であればたとえ長老でなくとも最初は一番上の男性に乾杯するのではないか、という気がする。
僕は国語の先生を勤めるSさんのおじさんの隣に座り、中国文化についていろいろと面白い話を伺い、とても勉強になった。また、皆様が僕の旅に興味を持ってくださり、どんな旅をしたかを話しているといろいろと質問してくれた。 食事しながら思ったのだが、旅において現地民と食事できるほど貴重な体験はない。たとえ台湾の有名なお寺を全部見て、自然風景を全部見て、ナイトマーケットの料理を全部食べたところで、この国の本当の姿は見えてこないだろう。その国の本当の姿。それは地元の人たちと深く関わっていくと初めて少し見えてくるものだ。僕にＳさんという親友がいることに心から感謝した。
食後、家の裏にあるＳ家の工場を見せてもらった。うす暗い空間に大きな作業台があり、様々な工具が置かれていた。ペット用品の製造工場らしい。商品を主に日本とアメリカに輸出している。Ｓさん自身も、子どもの頃は放課後、ここで作業の手伝いをしたという。子どものＳさんがこの作業台についていることを想像してみた。人のふるさとに来てみると、その人のことがもっと深く理解できるようになる。もちろんご両親や兄弟に会っただけでも得られるものがあるが、小学校を通り過ぎたり実家の近所のお寺を見たりといった些細な場面からも新たな発見が得られる。
オールを持ってきていたので、帰る前は数人に代表してもらい、パドルにメッセージを書いてもらった。国語の先生はさすがで、字がとてもきれいだった。
またいつか会える日を、楽しみにしている。
台中で新年快楽！
Ｓさんのふるさとに滞在した二日目の夜、彼女の父親の実家を訪れた。多くのご親戚が集まっており、壮大な新年会が催された。僕が富山のホストファミリーの元で何度も経験している日本のお正月とは雰囲気がびっくりするほど似ており、富山にいるのではないか、と何度も思わずにはいられなかった。そう考えていると人々の顔まで富山県民らしく見えてきたが、これは気のせいだろう。それに、富山にいるときと一つとても大きな違いがあった。それは言葉が通じないということだ。Ｓさんの通訳なしでは彼らとの会話がほとんど成り立たない。
…といいたいところだが、実は一人、英語に長ける大学生いて、彼女は僕と同じように文学が好きで、話が合った。こんなに英語の上手な台湾人もなかなかいないので、勉強熱心なのだろう。直接わけ聞いてみると、台湾大学の英語科らしい。
それはそうと、もう少し台湾の旧正月を細かく紹介しょう。一見すれば確かに富山と雰囲気は似ているが、よく見ていくともちろん文化の違いがある。たとえば年菜（お節料理）だが、日本とはまったく異なったものを食べる。煮魚や豚の煮込み、それから鍋料理に豚足、そして大根餅と、実に様々な料理が並んでいた。日本のお節料理と大きく違うのは肉類が多いこと。
食事の前は一人ずつ長老の方に乾杯し、新年の挨拶をする。こういった風景は日本とよく似ている。だが、Ｓ家の場合、長老は女性であり、日本であればたとえ長老でなくとも最初は一番上の男性に乾杯するのではないか、という気がする。
僕は国語の先生を勤めるSさんのおじさんの隣に座り、中国文化についていろいろと面白い話を伺い、とても勉強になった。また、皆様が僕の旅に興味を持ってくださり、どんな旅をしたかを話しているといろいろと質問してくれた。 食事しながら思ったのだが、旅において現地民と食事できるほど貴重な体験はない。たとえ台湾の有名なお寺を全部見て、自然風景を全部見て、ナイトマーケットの料理を全部食べたところで、この国の本当の姿は見えてこないだろう。その国の本当の姿。それは地元の人たちと深く関わっていくと初めて少し見えてくるものだ。僕にＳさんという親友がいることに心から感謝した。
食後、家の裏にあるＳ家の工場を見せてもらった。うす暗い空間に大きな作業台があり、様々な工具が置かれていた。ペット用品の製造工場らしい。商品を主に日本とアメリカに輸出している。Ｓさん自身も、子どもの頃は放課後、ここで作業の手伝いをしたという。子どものＳさんがこの作業台についていることを想像してみた。人のふるさとに来てみると、その人のことがもっと深く理解できるようになる。もちろんご両親や兄弟に会っただけでも得られるものがあるが、小学校を通り過ぎたり実家の近所のお寺を見たりといった些細な場面からも新たな発見が得られる。
オールを持ってきていたので、帰る前は数人に代表してもらい、パドルにメッセージを書いてもらった。国語の先生はさすがで、字がとてもきれいだった。
またいつか会える日を、楽しみにしている。
A day out in Lukang.
February 8, 2012. Written in Taipei, Taiwan.
A day out in Lukang.
Together with my Taiwanese friend S (whom I was at school with in Japan) I visited an old historic town called Lukang. We left her home in Taichung by bike, but in 10 minutes we arrived. I was surprised because I had suspected it to be at least 40 minutes to get there. When I mentioned this S laughed at me and told me that we had only arrived at the bus stop. From here, we would go by bus to Lukang.
On the bus, everyone was looking at us because a Taiwanese girl and a white guy were speaking Japanese together. An old couple that was sitting in front of us asked how something like that was possible. She politely explained.
Lukang made me think of Kamakura. It had the same kind of structure in its streets, and of course the major reason to compare the two is that Kamakura is also an historic city. Because of the Chinese new year the streets were completely full, so full that it was almost impossible to walk. Many famous dishes were sold on the street, and I had some good fried shrimps.
We first headed to the most famous temple in this area, called the Tien-Hou temple.
There were so many people burning their incense here, that it was so smokey you would think a fire had broken out. The temple itself showed many similarities with the others I have seen in Taiwan, very bright and colorful, especially a lot of gold. S was very kind to explain me all sorts of things about the temple, just like she had done the day before in a temple near her home town. Such a sweet guide!
Next, we headed to another famous temple called the Longshan temple, which literally means Dragon Mountain. It looked really authentic compared to other temples in Taiwan/China. Especially in China, people tend to restorize temples many times and don't hesitate to give them fresh paint-overs every year. Therefore, the temples look pretty much like complete replica's of historic things, rather then the actual thing itself.
On the town-map, I found a temple of the same name as my beloved Man-Mo temple in Hong Kong, although the name is of course pronounced differently in Mandarin. I told S that I wanted to visit this place, and together we searched and found. The temple itself however, showed no similarities at all to the Man-Mo temple of Hong Kong. Man-Mo literally meaning Martial arts and literature, is a quite common concept in Chinese culture. Also in Japan, there is a saying called 「文武両道」, which states a person that knows both literature and martial arts as the perfect example. In modern days, this saying is used for someone who is both good at studying and sports.
In Lukang, there is also an alley called the "Mo-ru alley" which means the breast touching alley.
This alley is so narrow, that if a beautiful girl would pass you from the other side, you would touch her breasts while passing by. S is a beautiful girl, but sadly she didn't come from the other side and was just walking in front of me.
On the way back in the bus, it all started again. People were looking at the Japanese speaking white guy as if they were seeing a flying cow. That's what life is like for a Japanese white guy in Taiwan.
A day out in Lukang.
Together with my Taiwanese friend S (whom I was at school with in Japan) I visited an old historic town called Lukang. We left her home in Taichung by bike, but in 10 minutes we arrived. I was surprised because I had suspected it to be at least 40 minutes to get there. When I mentioned this S laughed at me and told me that we had only arrived at the bus stop. From here, we would go by bus to Lukang.
On the bus, everyone was looking at us because a Taiwanese girl and a white guy were speaking Japanese together. An old couple that was sitting in front of us asked how something like that was possible. She politely explained.
Lukang made me think of Kamakura. It had the same kind of structure in its streets, and of course the major reason to compare the two is that Kamakura is also an historic city. Because of the Chinese new year the streets were completely full, so full that it was almost impossible to walk. Many famous dishes were sold on the street, and I had some good fried shrimps.
We first headed to the most famous temple in this area, called the Tien-Hou temple.
There were so many people burning their incense here, that it was so smokey you would think a fire had broken out. The temple itself showed many similarities with the others I have seen in Taiwan, very bright and colorful, especially a lot of gold. S was very kind to explain me all sorts of things about the temple, just like she had done the day before in a temple near her home town. Such a sweet guide!
Next, we headed to another famous temple called the Longshan temple, which literally means Dragon Mountain. It looked really authentic compared to other temples in Taiwan/China. Especially in China, people tend to restorize temples many times and don't hesitate to give them fresh paint-overs every year. Therefore, the temples look pretty much like complete replica's of historic things, rather then the actual thing itself.
On the town-map, I found a temple of the same name as my beloved Man-Mo temple in Hong Kong, although the name is of course pronounced differently in Mandarin. I told S that I wanted to visit this place, and together we searched and found. The temple itself however, showed no similarities at all to the Man-Mo temple of Hong Kong. Man-Mo literally meaning Martial arts and literature, is a quite common concept in Chinese culture. Also in Japan, there is a saying called 「文武両道」, which states a person that knows both literature and martial arts as the perfect example. In modern days, this saying is used for someone who is both good at studying and sports.
In Lukang, there is also an alley called the "Mo-ru alley" which means the breast touching alley.
This alley is so narrow, that if a beautiful girl would pass you from the other side, you would touch her breasts while passing by. S is a beautiful girl, but sadly she didn't come from the other side and was just walking in front of me.
On the way back in the bus, it all started again. People were looking at the Japanese speaking white guy as if they were seeing a flying cow. That's what life is like for a Japanese white guy in Taiwan.
Ｓさんのふるさと
February 8, 2012. Written in Taipei, Taiwan.
Ｓさんの地元
Ｓさんとは7年前からの知り合い。僕が17歳のときに、同じ予備校で出会った台湾人の美しい女性です。1年間仲良くし、大学に入ってからもたまに一緒に食事する仲だった。僕に親友と呼べる人がいるとすれば、彼女はまさにそれに当てはまる存在だと言って間違いない。今から約4年前、彼女は台湾へ帰国し、それからはずっと会っていなかった。
世界旅行することになり、彼女に会うことだけでも、台湾を訪れるのに充分な目的といえた。もし彼女がいなければ、おそらく台湾へ行くことはなかったんじゃないかなと思う。飛行機なしではアクセスしにくい国だし、世界を周っていると小さい国をつい飛ばしてしまうがちだ。だが、台湾へきて本当によかったと思う。旅して5ヶ月、こんなに過ごしやすい国は初めてだし、何より人が優しい。
今から一週間ちょっと前、Ｓさんの地元の台中を訪れた。その名の通り、台中は台湾の中部に位置する町で、人口でいえば台湾第３の都市である。台北からバスで2時間のところにあり、本当に台湾という国の小ささを実感できる短さだった。とはいえ、大体オランダと同じ面積しかない台湾でも、山国であるため、移動時間は倍くらいかかる。
Ｓさんとそのお母さんに駅まで車で迎えに来てもらい、Ｓさんの実家に案内された。台湾人の実家にお邪魔するのはこれが2回目だったが、広々としているし裕福な暮らしをしているようだ。まだ旧正月の季節だったのでお母さんに年菜（日本のおせち料理に相当するもの）を出してもらい、美味しく食べた。日本と同じく、お正月は餅を食べるのだが、餅の種類はいろいろとあるようだ。日本でも知られている大根餅の他、様々な野菜が入っている緑色の餅もあれば、ピンク色のピーナツ入りの餅もある。
夕方になると、Ｓさんと二人で徒歩10分くらいのところにある地元のお寺まで行き、初詣をしてきた。綺麗で凛としたお寺で、不思議な雰囲気が漂っていた。お守りなどの値段には中国語の他に日本語が書いてあってびっくりした。ちなみに台湾人は日本人と違い、参拝の仕方を細かいところまで心得ているようだ。もちろん日本でも信仰心や仏教・神道に対して興味を抱いている人がたくさんいるが、いまどきの大抵の若者は合掌してなんとなくお辞儀するだけだといっても過言ではないと思う。もちろん、僕自信もその部類に入るし、それがどうこうしたというつもりはないし、実は返ってリーラックスしていていいことだと思っている。だが、とにかく台湾人は一般的にもう少し信仰心が強く、新年ではなくてもよくお参りをするらしい。Ｓさんが僕に一つ一つの神様のお名前と役割を教えてくれたり、いろんな儀式を説明してくれたし、参拝の仕方からすればかなり慣れている様子だった。
お寺を出て家へ戻ろうとすると、少し酔っ払ったおじさんに声をかけられた。この辺りで白人はそうそう見かけられないらしいので、話しかけてくる人が多い。彼の中国語をＳさんが日本語に訳してくれた。よくわからなかったが、彼によると僕はとにかく彼の兄弟らしい。たとえ酔っ払っていても優しいのは、さすが台湾人という感じだった！
夜になると、彼女のいとこさんの売店を訪れた。主に檳榔（ビンロウ）を売っているお店で、夫婦で運営しているようだ。檳榔とは噛むタバコのようなものだが、詳しく知りたい方は英語のブログ"The hottest Binlangshisu" をご覧になるか、またはウェキペディアをご覧になってください。とても優しい方で、僕にいろいろとお飲み物や食べ物を紹介してくれた。息子さんに娘さんもいたが、とても可愛い二人だった。少し恥ずかしがりやだったが、あまり白人を見ることもないだろうから仕方ない。僕がＳさんと日本語で話していると、息子さんがびっくりしたように彼女を眺めていた。
「何を言っているかがわからないよ！」と彼は若干パニックったように言ったが、それもまた可愛かった。
その後はＳさんと二人で台中のナイトマーケットを歩きながら昔を思い出した。１０代後半と２０前半はよく彼女とこうして東京の街を歩んだのだった。
いとこさんの売店であれこれと食べてしまったので腹はあまり減っていなかったが、デザートはベツバラということで、とても細長いソフトクリームを一緒に食べた。
タクシーで帰り、彼女の実家の近くのホテルまで送ってもらった。
Ｓさんの地元
Ｓさんとは7年前からの知り合い。僕が17歳のときに、同じ予備校で出会った台湾人の美しい女性です。1年間仲良くし、大学に入ってからもたまに一緒に食事する仲だった。僕に親友と呼べる人がいるとすれば、彼女はまさにそれに当てはまる存在だと言って間違いない。今から約4年前、彼女は台湾へ帰国し、それからはずっと会っていなかった。
世界旅行することになり、彼女に会うことだけでも、台湾を訪れるのに充分な目的といえた。もし彼女がいなければ、おそらく台湾へ行くことはなかったんじゃないかなと思う。飛行機なしではアクセスしにくい国だし、世界を周っていると小さい国をつい飛ばしてしまうがちだ。だが、台湾へきて本当によかったと思う。旅して5ヶ月、こんなに過ごしやすい国は初めてだし、何より人が優しい。
今から一週間ちょっと前、Ｓさんの地元の台中を訪れた。その名の通り、台中は台湾の中部に位置する町で、人口でいえば台湾第３の都市である。台北からバスで2時間のところにあり、本当に台湾という国の小ささを実感できる短さだった。とはいえ、大体オランダと同じ面積しかない台湾でも、山国であるため、移動時間は倍くらいかかる。
Ｓさんとそのお母さんに駅まで車で迎えに来てもらい、Ｓさんの実家に案内された。台湾人の実家にお邪魔するのはこれが2回目だったが、広々としているし裕福な暮らしをしているようだ。まだ旧正月の季節だったのでお母さんに年菜（日本のおせち料理に相当するもの）を出してもらい、美味しく食べた。日本と同じく、お正月は餅を食べるのだが、餅の種類はいろいろとあるようだ。日本でも知られている大根餅の他、様々な野菜が入っている緑色の餅もあれば、ピンク色のピーナツ入りの餅もある。
夕方になると、Ｓさんと二人で徒歩10分くらいのところにある地元のお寺まで行き、初詣をしてきた。綺麗で凛としたお寺で、不思議な雰囲気が漂っていた。お守りなどの値段には中国語の他に日本語が書いてあってびっくりした。ちなみに台湾人は日本人と違い、参拝の仕方を細かいところまで心得ているようだ。もちろん日本でも信仰心や仏教・神道に対して興味を抱いている人がたくさんいるが、いまどきの大抵の若者は合掌してなんとなくお辞儀するだけだといっても過言ではないと思う。もちろん、僕自信もその部類に入るし、それがどうこうしたというつもりはないし、実は返ってリーラックスしていていいことだと思っている。だが、とにかく台湾人は一般的にもう少し信仰心が強く、新年ではなくてもよくお参りをするらしい。Ｓさんが僕に一つ一つの神様のお名前と役割を教えてくれたり、いろんな儀式を説明してくれたし、参拝の仕方からすればかなり慣れている様子だった。
お寺を出て家へ戻ろうとすると、少し酔っ払ったおじさんに声をかけられた。この辺りで白人はそうそう見かけられないらしいので、話しかけてくる人が多い。彼の中国語をＳさんが日本語に訳してくれた。よくわからなかったが、彼によると僕はとにかく彼の兄弟らしい。たとえ酔っ払っていても優しいのは、さすが台湾人という感じだった！
夜になると、彼女のいとこさんの売店を訪れた。主に檳榔（ビンロウ）を売っているお店で、夫婦で運営しているようだ。檳榔とは噛むタバコのようなものだが、詳しく知りたい方は英語のブログ"The hottest Binlangshisu" をご覧になるか、またはウェキペディアをご覧になってください。とても優しい方で、僕にいろいろとお飲み物や食べ物を紹介してくれた。息子さんに娘さんもいたが、とても可愛い二人だった。少し恥ずかしがりやだったが、あまり白人を見ることもないだろうから仕方ない。僕がＳさんと日本語で話していると、息子さんがびっくりしたように彼女を眺めていた。
「何を言っているかがわからないよ！」と彼は若干パニックったように言ったが、それもまた可愛かった。
その後はＳさんと二人で台中のナイトマーケットを歩きながら昔を思い出した。１０代後半と２０前半はよく彼女とこうして東京の街を歩んだのだった。
いとこさんの売店であれこれと食べてしまったので腹はあまり減っていなかったが、デザートはベツバラということで、とても細長いソフトクリームを一緒に食べた。
タクシーで帰り、彼女の実家の近くのホテルまで送ってもらった。
Een echte Nederlander
February 8, 2011. Written in Taipei, Taiwan.
Een echte Nederlander
Na 5 maanden gereisd te hebben, heb ik vele vrienden van over de hele wereld gemaakt. Koreanen, Chinezen, Hong-Kongnesen,Taiwanezen, Maleisische, Amerikanen, Canadesen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden, Noren, Sweden, Engelsen, Mexicanen, Brazilianen en ga zo nog maar even door. Maar hoe zit het met mensen uit mijn eigen landen? Ik heb misschien een stuk of 5 Japanse vrienden gemaakt, maar dat is ook niet erg veel. Nederlanders? Je komt ze overal tegen, dat is een feit. Maar echt bevriend geraakt? Dat was misschien nog niet echt gebeurd. Dit komt misschien doordat ze altijd in groepen zijn, en je nooit een eenzame Nederlander tegenkomt die over de wereld reist. Nu ja, misschien had ik wel gewoon pech gehad. De enige echte Nederlandse vriend die ik me tot nu toe kon herinneren was Rutger, een jongen waarmee ik samen heb getraind op de Kung-Fu school bij Shaolin.
En nu, net een paar weken geleden heb ik mijn tweede echte Nederlandse vriend op deze reis leren kennen. Om zijn privacy te beschermen zal ik zijn naam niet noemen, maar het is een bijzondere jongen en daarom wil ik hem graag voorstellen.
Het was op een avond in het gezellige gastenhuis in Taipei. In de woonkamer zitten er altijd vele gasten en ook de staff te kletsen. Ik zag een glimlachende Aziatische jongen in goed Engels met een Canadees meisje zitten praten. De manier waarop hij zich gedroeg leek echter een stuk minder Aziatisch dan zijn uiterlijk. Hoe hij open sprak, zijn motoriek, zijn handgebaren, zijn klederdracht, zijn haarstijl, al dit leek niet Aziatisch.
Ik ging naast mijn Franse vriend Raphael zitten, die vloeiend Japans spreekt. Twee blanken die Japans met elkaar spreken vallen altijd op, en zo vroeg er iemand waar wij wel niet vandaan kwamen.
"Nederland, maar ik woon mijn hele volwassenen leven in Japan" antwoorde ik.
Daar keek de Aziaat die met het Canadese meisje zat te praten van op.
"Spreek je ook Nederlands dan?" vroeg hij me.
Hij vertelde me dat hij oorspronkelijk uit China, Guangzhou kwam, maar geadopteerd was door een Nederlandse familie. Dat verklaarde alles. Hij was dus gewoon een Nederlandse jongen uit Utrecht. Wat hij er echter niet meteen bij vertelde was dat hij niet meteen na geboorte geadopteerd was, maar tot ongeveer zijn 9e als gewoon jongetje in China geleefd heeft. Als je tot je 9e ergens leefd, dan heeft dat toch wel een behoorlijke invloed op wie je bent. Maar in hem kon ik daar absoluut niets in terug vinden. Behalve zijn uiterlijk, was hij een doodgewone Nederlandse jongen.
Ik stelde me voor hoe dat kleine Chineze jongetje op een goede dag zijn leven verliet en het vliegtuig naar de andere kant van de wereld nam. Dat moet een enorm avontuur geweest zijn. Ik durfde hem er niet te veel over te vragen, maar hij vertelde me hoe hij het eerste jaar helemaal niets begreep van de school in Nederland, en door de andere kinderen op school behoorlijk gepest werdt. Maar vergeleken met het harde Chineze leven, was een beetje gepest worden op school helemaal niets. Hij leerde Nederlands voor hij het wist, en op dezelfde manier vergat hij Chinees voor hij het wist. Nooit kwam hij meer in contact met de Chineze taal of cultuur. Hij werdt een doodgewone en echte Nederlander, nog veel meer dan ik een Japanner geworden ben, omdat hij er 7 jaar vroeger aan begon.
Na volwassen te worden, raakte hij weer geinteresseerd in zijn roots. Natuurlijk had hij nog herinneringen van zijn oude leven in China, maar dat was zo ver weg dat het haast een ander leven of een film die hij ooit eens gezien heeft moet geleken zijn. Hij vloog in zijn eentje naar China en reisden door het land rond. Natuurlijk ging hij ook naar Guangzhou, waar hij voor het eerst zijn familie en oude schoolkameraden weer ontmoette. Sommigen waren rijke zakenlui geworden, andere verkochten sate-stokjes op de straat. Praten met ze kon hij niet meer, hij was al zijn Chinees kwijtgeraakt.
Een paar jaar later besloot hij zijn Chinees serieus proberen terug te halen. Hij vertrok naar Taiwan, waar hij voor een semester de taal heeft geleerd. Ik heb hem een paar keer in een restaurant Chinees horen praten, maar zelfs ik kon zijn Nederlandse accent horen. Een Chinees worden zou hem niet meer lukken, hij was voor de rest van zijn leven Nederlander.
Ik heb nu een boel lopen praten over zijn nationaliteit, maar ik wil er nog even bijzeggen dat dit natuurlijk niet zo belangrijk is. Het belangrijkste is dat hij gewoon een leuke en lieve jongen is. Hij wil altijd alles weten van je, en toont echte interesse. Ik heb een hele leuke tijd met hem gehad en ga hem missen!
Op zijn afscheidsdiner.
Een echte Nederlander
Na 5 maanden gereisd te hebben, heb ik vele vrienden van over de hele wereld gemaakt. Koreanen, Chinezen, Hong-Kongnesen,Taiwanezen, Maleisische, Amerikanen, Canadesen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden, Noren, Sweden, Engelsen, Mexicanen, Brazilianen en ga zo nog maar even door. Maar hoe zit het met mensen uit mijn eigen landen? Ik heb misschien een stuk of 5 Japanse vrienden gemaakt, maar dat is ook niet erg veel. Nederlanders? Je komt ze overal tegen, dat is een feit. Maar echt bevriend geraakt? Dat was misschien nog niet echt gebeurd. Dit komt misschien doordat ze altijd in groepen zijn, en je nooit een eenzame Nederlander tegenkomt die over de wereld reist. Nu ja, misschien had ik wel gewoon pech gehad. De enige echte Nederlandse vriend die ik me tot nu toe kon herinneren was Rutger, een jongen waarmee ik samen heb getraind op de Kung-Fu school bij Shaolin.
En nu, net een paar weken geleden heb ik mijn tweede echte Nederlandse vriend op deze reis leren kennen. Om zijn privacy te beschermen zal ik zijn naam niet noemen, maar het is een bijzondere jongen en daarom wil ik hem graag voorstellen.
Het was op een avond in het gezellige gastenhuis in Taipei. In de woonkamer zitten er altijd vele gasten en ook de staff te kletsen. Ik zag een glimlachende Aziatische jongen in goed Engels met een Canadees meisje zitten praten. De manier waarop hij zich gedroeg leek echter een stuk minder Aziatisch dan zijn uiterlijk. Hoe hij open sprak, zijn motoriek, zijn handgebaren, zijn klederdracht, zijn haarstijl, al dit leek niet Aziatisch.
Ik ging naast mijn Franse vriend Raphael zitten, die vloeiend Japans spreekt. Twee blanken die Japans met elkaar spreken vallen altijd op, en zo vroeg er iemand waar wij wel niet vandaan kwamen.
"Nederland, maar ik woon mijn hele volwassenen leven in Japan" antwoorde ik.
Daar keek de Aziaat die met het Canadese meisje zat te praten van op.
"Spreek je ook Nederlands dan?" vroeg hij me.
Hij vertelde me dat hij oorspronkelijk uit China, Guangzhou kwam, maar geadopteerd was door een Nederlandse familie. Dat verklaarde alles. Hij was dus gewoon een Nederlandse jongen uit Utrecht. Wat hij er echter niet meteen bij vertelde was dat hij niet meteen na geboorte geadopteerd was, maar tot ongeveer zijn 9e als gewoon jongetje in China geleefd heeft. Als je tot je 9e ergens leefd, dan heeft dat toch wel een behoorlijke invloed op wie je bent. Maar in hem kon ik daar absoluut niets in terug vinden. Behalve zijn uiterlijk, was hij een doodgewone Nederlandse jongen.
Ik stelde me voor hoe dat kleine Chineze jongetje op een goede dag zijn leven verliet en het vliegtuig naar de andere kant van de wereld nam. Dat moet een enorm avontuur geweest zijn. Ik durfde hem er niet te veel over te vragen, maar hij vertelde me hoe hij het eerste jaar helemaal niets begreep van de school in Nederland, en door de andere kinderen op school behoorlijk gepest werdt. Maar vergeleken met het harde Chineze leven, was een beetje gepest worden op school helemaal niets. Hij leerde Nederlands voor hij het wist, en op dezelfde manier vergat hij Chinees voor hij het wist. Nooit kwam hij meer in contact met de Chineze taal of cultuur. Hij werdt een doodgewone en echte Nederlander, nog veel meer dan ik een Japanner geworden ben, omdat hij er 7 jaar vroeger aan begon.
Na volwassen te worden, raakte hij weer geinteresseerd in zijn roots. Natuurlijk had hij nog herinneringen van zijn oude leven in China, maar dat was zo ver weg dat het haast een ander leven of een film die hij ooit eens gezien heeft moet geleken zijn. Hij vloog in zijn eentje naar China en reisden door het land rond. Natuurlijk ging hij ook naar Guangzhou, waar hij voor het eerst zijn familie en oude schoolkameraden weer ontmoette. Sommigen waren rijke zakenlui geworden, andere verkochten sate-stokjes op de straat. Praten met ze kon hij niet meer, hij was al zijn Chinees kwijtgeraakt.
Een paar jaar later besloot hij zijn Chinees serieus proberen terug te halen. Hij vertrok naar Taiwan, waar hij voor een semester de taal heeft geleerd. Ik heb hem een paar keer in een restaurant Chinees horen praten, maar zelfs ik kon zijn Nederlandse accent horen. Een Chinees worden zou hem niet meer lukken, hij was voor de rest van zijn leven Nederlander.
Ik heb nu een boel lopen praten over zijn nationaliteit, maar ik wil er nog even bijzeggen dat dit natuurlijk niet zo belangrijk is. Het belangrijkste is dat hij gewoon een leuke en lieve jongen is. Hij wil altijd alles weten van je, en toont echte interesse. Ik heb een hele leuke tijd met hem gehad en ga hem missen!
2012年2月3日金曜日
The last day at Wendy's.
February 3, 2012. Written in Taipei, Taiwan.
The last day at Wendy's
Sometimes, you have a great experience, but except from the fact that it was a great experience, you don't really know what to tell about it. Sure I could tell you I went here and there and ate this and that, but that wouldn't really do justice to the wonderful days I have had with Wendy's family.
On the last day, we went to a huge field of beautiful flowers. As a Dutch, my country is famous for its tulip fields, so you would say that it is hard to impress me, but to be quite honest, I have never been to any of those fields, so that was not the case at all.With all those wonderful people, I somehow felt more energetic than I have been feeling in years. I couldn't keep myself from jumping around and doing strange things such as pretending I had lost my nose and searching it on the fields.
It was as if I was a naughty junior high-school kid again, and that really says something about how comfortable this family made me feel. I just hope they didn't think I was some guy that just escaped out of madhouse.
Nearby, there was a famous ice cream store. We all got a vanilla ice-cream with red beans, but Didi, the brother of the family loves this ice so much that he got a huge bucket all for himself. I hope that my Didi won't turn into an ice-cream himself!
Dad gave me and Raphael both one of his sweaters. "It suits you guys much better than him!" Mom said. I will be sure to wear this one over the whole world!
On the way back in the bus, I couldn't help myself looking back at the wonderful 3 days I had spent in Kaoshung. Here follow some pictures of those days.
The last day at Wendy's
Sometimes, you have a great experience, but except from the fact that it was a great experience, you don't really know what to tell about it. Sure I could tell you I went here and there and ate this and that, but that wouldn't really do justice to the wonderful days I have had with Wendy's family.
On the last day, we went to a huge field of beautiful flowers. As a Dutch, my country is famous for its tulip fields, so you would say that it is hard to impress me, but to be quite honest, I have never been to any of those fields, so that was not the case at all.With all those wonderful people, I somehow felt more energetic than I have been feeling in years. I couldn't keep myself from jumping around and doing strange things such as pretending I had lost my nose and searching it on the fields.
Dad gave me and Raphael both one of his sweaters. "It suits you guys much better than him!" Mom said. I will be sure to wear this one over the whole world!
On the way back in the bus, I couldn't help myself looking back at the wonderful 3 days I had spent in Kaoshung. Here follow some pictures of those days.
Breakfast became lunch because of two lazy white guys.
Hmmm, what to start with?
Stupid bro and sis.
Back in kindergarten!
It seems that the dragon does not like French food.
A picture you would find in the brochure of every other university.
Everybody has an opinion when it comes to coffee.
But daddy always wins.
The effect that black-white pictures can have...
Real bro and sis.
Real French guys.
The couple of the century!
C'mon Raphael, your glasses are too big to hide!
登録:
投稿 (Atom)