Een echte Nederlander
Na 5 maanden gereisd te hebben, heb ik vele vrienden van over de hele wereld gemaakt. Koreanen, Chinezen, Hong-Kongnesen,Taiwanezen, Maleisische, Amerikanen, Canadesen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden, Noren, Sweden, Engelsen, Mexicanen, Brazilianen en ga zo nog maar even door. Maar hoe zit het met mensen uit mijn eigen landen? Ik heb misschien een stuk of 5 Japanse vrienden gemaakt, maar dat is ook niet erg veel. Nederlanders? Je komt ze overal tegen, dat is een feit. Maar echt bevriend geraakt? Dat was misschien nog niet echt gebeurd. Dit komt misschien doordat ze altijd in groepen zijn, en je nooit een eenzame Nederlander tegenkomt die over de wereld reist. Nu ja, misschien had ik wel gewoon pech gehad. De enige echte Nederlandse vriend die ik me tot nu toe kon herinneren was Rutger, een jongen waarmee ik samen heb getraind op de Kung-Fu school bij Shaolin.
En nu, net een paar weken geleden heb ik mijn tweede echte Nederlandse vriend op deze reis leren kennen. Om zijn privacy te beschermen zal ik zijn naam niet noemen, maar het is een bijzondere jongen en daarom wil ik hem graag voorstellen.
Het was op een avond in het gezellige gastenhuis in Taipei. In de woonkamer zitten er altijd vele gasten en ook de staff te kletsen. Ik zag een glimlachende Aziatische jongen in goed Engels met een Canadees meisje zitten praten. De manier waarop hij zich gedroeg leek echter een stuk minder Aziatisch dan zijn uiterlijk. Hoe hij open sprak, zijn motoriek, zijn handgebaren, zijn klederdracht, zijn haarstijl, al dit leek niet Aziatisch.
Ik ging naast mijn Franse vriend Raphael zitten, die vloeiend Japans spreekt. Twee blanken die Japans met elkaar spreken vallen altijd op, en zo vroeg er iemand waar wij wel niet vandaan kwamen.
"Nederland, maar ik woon mijn hele volwassenen leven in Japan" antwoorde ik.
Daar keek de Aziaat die met het Canadese meisje zat te praten van op.
"Spreek je ook Nederlands dan?" vroeg hij me.
Hij vertelde me dat hij oorspronkelijk uit China, Guangzhou kwam, maar geadopteerd was door een Nederlandse familie. Dat verklaarde alles. Hij was dus gewoon een Nederlandse jongen uit Utrecht. Wat hij er echter niet meteen bij vertelde was dat hij niet meteen na geboorte geadopteerd was, maar tot ongeveer zijn 9e als gewoon jongetje in China geleefd heeft. Als je tot je 9e ergens leefd, dan heeft dat toch wel een behoorlijke invloed op wie je bent. Maar in hem kon ik daar absoluut niets in terug vinden. Behalve zijn uiterlijk, was hij een doodgewone Nederlandse jongen.
Ik stelde me voor hoe dat kleine Chineze jongetje op een goede dag zijn leven verliet en het vliegtuig naar de andere kant van de wereld nam. Dat moet een enorm avontuur geweest zijn. Ik durfde hem er niet te veel over te vragen, maar hij vertelde me hoe hij het eerste jaar helemaal niets begreep van de school in Nederland, en door de andere kinderen op school behoorlijk gepest werdt. Maar vergeleken met het harde Chineze leven, was een beetje gepest worden op school helemaal niets. Hij leerde Nederlands voor hij het wist, en op dezelfde manier vergat hij Chinees voor hij het wist. Nooit kwam hij meer in contact met de Chineze taal of cultuur. Hij werdt een doodgewone en echte Nederlander, nog veel meer dan ik een Japanner geworden ben, omdat hij er 7 jaar vroeger aan begon.
Na volwassen te worden, raakte hij weer geinteresseerd in zijn roots. Natuurlijk had hij nog herinneringen van zijn oude leven in China, maar dat was zo ver weg dat het haast een ander leven of een film die hij ooit eens gezien heeft moet geleken zijn. Hij vloog in zijn eentje naar China en reisden door het land rond. Natuurlijk ging hij ook naar Guangzhou, waar hij voor het eerst zijn familie en oude schoolkameraden weer ontmoette. Sommigen waren rijke zakenlui geworden, andere verkochten sate-stokjes op de straat. Praten met ze kon hij niet meer, hij was al zijn Chinees kwijtgeraakt.
Een paar jaar later besloot hij zijn Chinees serieus proberen terug te halen. Hij vertrok naar Taiwan, waar hij voor een semester de taal heeft geleerd. Ik heb hem een paar keer in een restaurant Chinees horen praten, maar zelfs ik kon zijn Nederlandse accent horen. Een Chinees worden zou hem niet meer lukken, hij was voor de rest van zijn leven Nederlander.
Ik heb nu een boel lopen praten over zijn nationaliteit, maar ik wil er nog even bijzeggen dat dit natuurlijk niet zo belangrijk is. Het belangrijkste is dat hij gewoon een leuke en lieve jongen is. Hij wil altijd alles weten van je, en toont echte interesse. Ik heb een hele leuke tijd met hem gehad en ga hem missen!
0 件のコメント:
コメントを投稿