Meimei, Didi, Papa, Mama en Rafael.

February 1, 2011. Written in Taipei, Taiwan.

Meimei, Didi, Papa, Mama en Raphael.


Kaoshung is de op een na grootste stad van Taiwan, en licht ver in het zuiden. Taiwan is ongeveer net zo groot als Nederland, maar door de beberging duurt het een stuk langer om door het land te reizen. Na een busreis van 5 uur kwam ik aan in de stad van Wendy, een meisje dat in de herberg van Taipei werkt waar ik verbleef.

Sinds ik op reis ben, was het voor het eerst dat ik mocht blijven slapen bij locale mensen. Natuurlijk had ik een leuke tijd gehad bij Lars in Seoul en Nicolas in Hong Kong, maar nooit had ik bij een Koreaans familie of een Chineze familie mogen slapen, en dat was toch wel iets speciaals geweest.

Met een doos Japanse snoepjes kwam ik het huis binnen. Wendy's familie bestaat uit haar ouders en haar broertje van 19. Zelf is ze 21. Bovendien was er een andere buitenlander ook op bezoek. Een Fransman genaamd Raphael, die overigens ook vloeiend Japans sprak. Iedereen moest erg lachen om mijn gedrag in het huis. Als je als een Japanner (?) bij iemand thuis komt, gedraag je je automatisch erg beleefd en zit je voor je het weet de hele tijd te buigen, en tegenover Aziaten gedraag ik me meestal vanzelf Japans.
Wendy's moeder had een grote berg dumplings voor me gemaakt omdat ik nog niet gegeten had. Hoeveel zal ik er op kunnen krijgen? Het werdt door vader geteld. Laten liggen zou natuurlijk onbeleefd zijn, en zo at ik alle 40 dumplings die ze klaargemaakt at netjes op.

Wendy is een fantastisch meisje. Grappig, vrolijk, vriendelijk, schattig en intelligent. Wat kan je nu nog meer wensen? Vanaf vandaag was ze mijn Meimei (zusje in het Chinees) en ik haar Gege (broer). Ze sprak vloeiend Engels en ook een beetje Japans, maar beloofde ons zoveel mogelijk Chinees te spreken zodat we weer wat konden oppakken. Mijn Chinees is er weer een stuk beter op geworden, alhoewel het nog veel te wensen over laat. Maar toch, het is niet bijzonder meer dat ik soms begrijp waar iemand het over heeft, en dat is toch een behoorlijke voordering te noemen.

Wendy is niet de enige vrolijke in haar familie. Iedereen straalt er geluk uit. Haar ouders zijn beide ambtenaren, maar haar vader is enkele jaren geleden met pensioen gegaan. Nu houdt hij zich bezig met allerlei soorten dingen zoals Taekwondo, Japanse taal en Karaoke. Het is overigens opvallend hoeveel mensen in Taiwan Japans proberen te leren. De Japan-haat die zo groot is in China en ook nog zeker aanwezig in Zuid-Korea is, bestaat hier zo gewoonweg niet.
 Vader was trouwens zo dol op vechtsport dat hij niet geinteresseerd was in films die niets met Kung-Fu te maken hebben. Dat ging een leuoke tijd voor mij worden!

Didi (broertje, in het Chinees) was ook weer een leuke jongen die hartstikke leuk met zijn oudere zus omging. Broer en zus die met elkaar omgaan als goede vrienden, dat is toch iets wat je niet elke dag ziet en lijkt me een goed bewijs dat laat zien hoe goed deze familie in elkaar zit. Het zag er ook niet uit dat ze de dingen beter probeerde laten zien dat ze echt waren. Dit had ik wel kunnen herkennen, omdat dit is hoe elke Japanner of Japanse familie dingen laat voordoen. Nee, dit was echt. Voor ik het wist was ik niet meer als een Japanner aan het buigen, en zat ik hartelijk te lachen.