Lantaarnfeest

February 21, 2011. Written in Shanghai, China

Lantaarnfeest

15 dagen na het Chinese nieuwjaar, wordt de periode beeindigd met een zogeheten lantaarnfeest. Om dit bij te wonen werd ik nogmaals door de familie van S uitgenodigd. Op deze dag moeten er een speciaal soort rijstcakes gegeten worden genaamd Tangyuan. 's Nachts worden er talloze lantaarns de lucht in gestoken met wensen erop geschreven voor het nieuwe jaar. Vandaar de naam Lantaarnfeest. Ik heb niet het grote feest bijgewoond waar je alle lantaarns de lucht in ziet vliegen, maar in plaats daarvan het feest binnen de familie gevierd. Een lantaarn kon je kopen bij het zaakje dat de oom van S heeft, en daar zijn we er met z'n tweeen een gaan halen. Het blijkt echter dat je zo'n lantaarn officieel alleen mag aansteken op aangewezen plaatsen, en als iemand een foto van je maakt terwijl je hem ergens anders aansteekt kun je een behoorlijke boete krijgen. Oom legde S uitgebreid uit hoe het ding precies aangestoken moest worden, omdat ze dat niet meer gedaan had sinds haar kindertijd. Toen we de zaak verlieten gaf de oom ons nog wat vuurwerk mee.

Terug bij het huis van haar familie, moesten er nu eerst wensen geschreven worden op de grote lantaarn. Ik mocht eerst. Ik schreef dat ik wenste dat haar familie dit jaar gelukkig zou zijn. Hierna schreef S dat ze mij een voorspoedige reis wenste. Als laatste schreef een andere oom van haar die docent Chinees is op de middelbare school. Hij schreef schitterende karakters.

Alleen de jonge mensen en de docent Chinees gingen naar buiten om het ding af te steken. We liepen naar een afgelegen plaats met rijstvelden waar normaal niet veel mensen leken te komen. Onderweg was er een klein tempeltje van deze buurt, waar eerst gebeden moest worden.

Met zijn allen hielden we het ding in de hele breedte vast, en ik mocht hem uiteindelijk aansteken.

Met een verbazend snelle vaart vloog het ding hoog de lucht in. Iedereen keek naar het fel rood verlichte ding dat beetje bij beetje in de donkere lucht verdween.

Ik vroeg me af hoe lang zo'n ding blijft vliegen, maar het antwoord kreeg ik gauw genoeg. Na een stuk of 15 minuten zag ik hem namelijk ergens in de verte alweer naar beneden storten. Nu was hij niet verlicht meer. De arme lantaarns hebben maar een kort leven.

Hierna werd het vuurwerk afgestoken. Er waren vooral veel kleine vuurpijltjes die aan het eind een grote knal gaven. Ik herinnerde me dat we vroeger met oud en nieuw in Nederland precies dezelfde pijltjes kregen. Een keer had ik zo'n ding recht in mijn gezicht gekregen, toen ik met mijn vriendjes op elkaar gemikt had. S was vreselijk bang voor het vuurwerk, en durfde zelf geen pijl af te steken. Steeds waarschuwde ze ons dat we op moesten passen dat we elkaar niet  zouden raken. Als we af en toe een pijltje verkeerd gericht hadden, vloog het maar al te vaak in de plassen van de rijstvelden, en gaf dan een knal waardoor het water vreselijk begon te borrelen. Ik hoop maar dat we niet al te veel kikkers het leven zuur hebben gemaakt.

Op de weg terug vertelde S me dat er met oud en nieuw vuurwerk wordt afgestoken om spoken weg te jagen. Met oud en nieuw zijn er namelijk veel spoken, en spoken houden niet van fel rode kleuren en harde knallen. Grappig om te weten dat dit waarschijnlijk de oorspronkelijke reden is dat ook in Europa met oud en nieuw er zo vaak vuurwerk wordt afgestoken.
Een keer had S haar moeder echter ergens bij deze rijstvelden een spook gezien, vertelde S. Eerst had haar moeder gedacht dat het een gewone vrouw was, maar ze merkte al gauw dat deze vrouw zweefde en geen benen had. Zelf had S midden in de nacht in bed ook een keer een spook gezien, en er een gesprek mee gehad.
"In welke taal spraken jullie dan?" vroeg ik benieuwd.
Daar moest ze een poos over nadenken.
"Taiwanees" zei ze uiteindelijk.