Een ondeugend meisje

February 22, 2012. Written in Shanghai, China.

Een ondeugend meisje

Om de verjaardag van een paar van de stafleden van de herberg te vieren, waren we met de hele herberg naar een disco gegaan. Ik ben niet echt iemand die dit vaak doet en keek daarom mijn ogen uit. Zo waren er twee meisjes die samen vreselijk ondeugend stonden te dansen. Ik stond dit van een eindje rustig te bekijken, totdat een van deze meisjes oogcontact met me maakte en vrolijk lachend zwaaide. Ik ging er dan maar iets dichter bij staan. Ze bleef om de paar minuten naar me zwaaien. Mijn voeten raakten een beetje moe van al dat gestaan, en daarom besloot ik er maar bij te gaan zitten, maar het zwaaien bleef doorgaan. Nu goed dan maar, ik zal dan voor de verandering maar eens de man spelen. Ik liep naar het meisje toe, en probeerde met haar te dansen. Ze duwde echter meteen mijn handen weg, en gaf me een stoute blik die leek te willen zeggen dat dat niet mocht. Ik ging dan maar weer weg, en praatte wat met mijn vrienden. Maar als ik even naar haar in de verte keek, kreeg ik meteen weer een uitdagende blik terug. Ze bleef ook steeds zwaaien. Een vreemd plagend meisje. Ik ging nog een keer naar haar toe, maar weer mocht ik niet met haar dansen.
"Ik dans alleen maar met meisjes" schreeuwde ze in het Engels in mijn oor.
"Waarom dan niet met jongens?"
"Omdat dat vreemd is"
"Helemaal niet, het is juist vreemd om met een ander meisje te dansen"
Maar daar was ze het niet mee eens. Ze lachte me een beetje uit en duwde me weg.
Dan maar niet. Ik liep weer weg.
Zo ging het nog een poos door. Als ik weg liep nodigde ze me uit, en als ik dan kwam stuurde ze me weg.
"Luister goed, ik zeg het maar 1 keer. Als je het kunt onthouden, mag je me bellen. Dit is mijn telefoonnummer..." begon ze uiteindelijk toch.
"Wacht even" zei ik, en graaide in mijn zakken. Ik had heel toevallig net vandaag en pen en papier op zak!
"Ok, kom maar op"

Een week later ontmoette ik haar bij Taipei main station. We gingen eerst ergens lunchen. Eendenbloedsoep leek haar wel iets goeds voor een buitenlander. Als dat maar niet zo duur is als thee in Peking! Ik vertelde haar hoe ik daar door een meisje eens belazerd geweest was en 400 euro had moeten betalen voor een kopje thee.
"Ik heb voor de zekerheid vandaag niet mijn portemonnee meegenomen. Je weet het maar nooit met jullie."
Daarna wandelden we wat door de stad. Het was een beetje regenachtig. We vonden een speelhal, waar we konden autoracen, Streetfighter spelen en basketballen. Ik won helaas alles. Ik zeg helaas, omdat ze me beloofd had een cadeautje te geven als ik zou verliezen. Misschien liet ze me wel expres winnen zodat ze niets hoefde te geven. De basketballen waren trouwens allemaal in hetzelfde net blijven hangen. Er zaten nu 4 ballen in dat net! Het leek wel een vuilnisbak.

Het meisje bleek lerares Engels te zijn op de crèche. Ook was ze gezondheidsspecialiste. 2 behoorlijk specifieke banen tegelijk! Ze had natuurkunde gestudeerd omdat ze dat mooi had vinden klinken. Haar moeder (een vader heeft ze niet) had hard moeten werken om voor deze studie te betalen, en toen het meisje uiteindelijk werk vond dat daar helemaal niets mee te maken had, was haar moeder behoorlijk treurig geweest. Daarom had ze als bijbaan maar voor gezondheidsspecialiste gekozen. Dat had er tenminste toch nog iets mee te maken.