Vliegeren
Samen met Keiko ben ik op bezoek geweest bij de nicht van Man (Man heb ik ontmoet in Guilin).
Het was voor het eerst dat ik thuis was bij een echte Hong Kongse familie, wat natuurlijk iets speciaals is. De familie woont in een luxe flat van 50 verdiepingen. De verdiepingen van 40 tot 49 bestaan echter niet, omdat de 4 ongeluk schijnt te brengen. Eigenlijk zijn het dus maar 40 verdiepingen, maar voor een woonflat vond ik dat meer dan genoeg.
De nicht van Man woont er samen met haar ouders (en dus Man’s tante en oom) , en ook haar man en kindje wonen hier. Het was een ruime, zeer moderne en schone woonruimte die wel duidelijk maakte dat het gezin behoorlijk goed verdiend. Het dochtertje van Man’s nicht was 5 of 6 jaar en erg schattig. De familie hield van reizen, en daardoor sprak het dochtertje niet alleen vloeiend Cantonees, Mandarijns en Engels, maar ook een beetje Japans, Koreaans en Frans. Na in het appartement een kop thee gedronken te hebben, lieten we de oom en tante achter en gingen we met de auto naar de natuur die Hong Kong te bieden heeft. Vader nam een vlieger in vlindervorm mee die hij terwijl wij een kop thee dronken net gekocht scheen te hebben. Vliegeren had het dochtertje nooit eerder gedaan, maar vandaag hadden ze het een leuk idee gevonden om dat eens te gaan doen.
Na een klein uur rijden kwamen we aan op een groot parkeerterrein omringd door bergen en de zee. Vanaf hier liepen we naar een heuvel waar veel mensen, jong en oud stonden te vliegeren.
“Kijk mama, heeeeel veel vliegers!” zei het kleine meisje steeds.
Voor mij was het ook lang geleden dat ik voor het laatst had gevliegerd. Ik had alleen vage herrineringen het als klein kind op vakantie in Belgie geprobeerd te hebben, maar toen na de vlieger perongeluk in mijn eigen oog gevlogen te hebben vreselijk moeten huilen.
De vader en ik begonnen meteen enthousiast het ding in de lucht proberen te krijgen. Ik gooide hem omhoog en hij probeerde hem te besturen. Dit ging echter niet meteen als gewenst, en vele mensen kregen daardoor onze vlieger op hun hoofd. Opgeven was er echter niet bij. De vader bleef fanatiek achter het ding aan rennen, en ik gooide het dan weer in de lucht. Beetje bij beetje ging het steeds beter, maar toch bleef de vlieger meestal niet langer dan een minuut in de lucht.
We draaide de regels om. Nu zat ik achter het stuur, en gooide de vader het ding in de lucht. Bovenop de heuvel was een soort plein met een verhoging op het midden. De vader was zo slim om op deze verhoging te staan, zodat de vlieger al behoorlijk hoog begon. Na een paar keer proberen lukte het mij hierdoor de vlieger zo hoog in de lucht te krijgen dat hij niet makkelijk meer naar beneden zou vallen. Een paar keer leek hij toch opeens toch weer naar beneden te vallen, maar net optijd kon ik het ding steeds weer de lucht in sturen.
Toen hij echt zo hoog mogelijk was, was er eigenlijk niet veel meer aan. Alles wat je nog moest doen was het touwtje vast houden. Dat mocht het dochtertje dan ook doen. Blij stond ze met het stuur in haar handje te wijzen naar de vlieger die hoog in de lucht was.
In bomen zaten vele neergestorte vliegers, en nu het meisje het stuur vast had besloot ik een van deze vliegers uit de boom proberen te pakken. Vader kwam weer enthousiast mee helpen en terwijl hij de tak omlaag trok maakte ik een grote sprong naar de vlieger. Nu hadden we er twee! Het touwtje van deze vlieger was echter iets minder lang, waardoor we hem minder hoog in de lucht konden krijgen, maar het leek wel veel makelijker dan de eerste te gaan.
Nu gooide ik hem in de lucht en bestuurde Keiko hem. Dit ging ook behoorlijk goed, totdat het ding in de war raakte met iemands anders vlieger, waardoor de vlieger van die man helaas in een boom vloog. Terwijl wij onze verontschuldigingen tegenover deze man aan het maken waren, scheen er iets gebeurd te zijn met de vlieger van het kleine meisje. Toen we terug kwamen stond ze namelijk vreselijk te huilen. De vlieger scheen van de heuvel af gevlogen te zijn. Als je van de heuvel af keek, vielen er honderden neergestorte vliegers te zien. De vlinder viel niet meer terug te halen. Wel haalde ik met de vader nog een paar vliegers uit de boom om het meisje te troosten. Nu hadden we er veel meer dan eerst. Er was zelfs een vlieger van Winnie de Pooh bij. Maar dit was allemaal niet belangrijk. Ze wou haar mooie vlinder terug, niet een andere vlieger. Het was echter een dapper meisje en op de terugweg in de auto zat ze alweer vrolijk een liedje met de radio mee te zingen. De vlinder zou voor altijd vergeten zijn.
0 件のコメント:
コメントを投稿